Teraźniejsza Prawda nr 111 – 1947 – str. 27
umarł tylko za Izraela, ale dzięki niech będą Bogu! za was i za mnie, to jest za pogan. Jezus Chrystus przyszedł, aby z łaski Bożej za wszystkich śmierci skosztował.” (Do Żydów 2:9). Od Zielonych świątek specjalne dzieło Wieku Ewangelii rozpoczęło się, ponieważ ostatnie Jego słowa do uczniów były: „Idąc tedy, nauczajcie wszystkie narody.” (Mat. 28:19). Głoszona Ewangelia była rzeczywiście zwiastunem wielkiej radości, która miała być wszystkiemu ludowi – tak Żydom jak i poganom, niewolnikom i wolnym, bogaczom, mężczyznom i niewiastom – wszystkim ludziom.
Lecz ilu przyjęło poselstwo Ewangelii? Czy Bóg miał zamiar nawrócić cały świat w tym Wieku? Jeżeli nie, to jakie dzieło On spełniał? Apostoł Piotr mówi nam, że „Bóg wejrzał na pogany, aby z nich wziął lud imieniowi Swemu” (Dz. 15:14). Bóg nie wziął wszystkich pogan, ale wybrał z pomiędzy nich (jak widzicie, znowu wybrał) lud, któryby nosił Jego imię.
(Za ilustrację można podać mężczyznę, wybierającego żonę, któraby nosiła jego imię – nie jakąkolwiek kobietę, ani wszystkie kobiety, ale jego wybrankę.)
(Porównaj oblubienicę Chrystusową, o której Apostoł mówi, iż miała być „stawioną” (zaślubioną) czystą panną.”)
Inna figura, jaką używają Apostołowie, oznaczająca zażyłe pokrewieństwo jakie istnieje pomiędzy Chrystusem, a tymi których On wybrał, aby nosili Jego imię, jest figura „głowy” i „ciała.” Chrystus jest dany „za głowę nad wszystkimi (rzeczami) Kościołowi, który jest ciałem Jego. (Efez 1:22, 23). Lecz nie wszyscy, którzy wyznają imię Chrystusowe, będą nosili Jego imię i udział mieć będą w Jego chwale, jako „dziedzice Boży i współdziedzice Chrystusowi” (Rzymian 8:17), ale tylko wierni zwycięscy dostąpią tego przywileju. Tak jak napisane: „Kto zwycięży dam mu siedzieć z sobą na stolicy.” (Obj. 3:21).
(Odwołaj się na figurę Izaaka i Rebeki. Rebeka, jako oblubienica, stała się współdziedziczką z Izaakiem wszystkich bogactw jego ojca. Tak też i Kościół jest współdziedzicem z Chrystusem.)
Ten Chrystus (Chrystus i Jego Oblubienica, nosząca Jego imię) jest tym „Nasieniem Abrahamowym,” do którego należą obietnice, jakie były dawne uczynione Abrahamowi (Wskaż na Wiek Patriarchów) – „Błogosławiąc błogosławić ci będę, a rozmnażając rozmnożę nasienie twoje, jako gwiazdy niebieskie jako piasek na brzegu morskim… i błogosławione będą w nasieniu twoim wszystkie narody ziemie” (1 Moj. 22:17, 18).
Apostoł, wspominając o figurze Izaaka i Rebeki mówi: „przez co znaczą się insze rzeczy,” to znaczy iż te rzeczy są alegorią, czyli symbolicznym wyrażeniem pojęć. Nie znaczy to, że takie osoby, Izaak i Rebeka,1 nigdy nie egzystowały, ale gdy te okoliczności rzeczywiście dokonywały się, były one figuralnymi i przedstawiały połączenie się Chrystusa i Kościoła; i tak jak Izaak był „nasieniem obietnicy,” przez którego miało przyjść błogosławieństwo, i przez którego naturalne nasienie częściowa obietnica miał się wypełnić, tak i Chrystus, jako prawdziwe nasię nie Abrahama i dziedzic obietnicy, stał się czynnikiem, przez którego wszystkie narody ziemi będą błogosławione. Apostoł pokazuje to w trzecim rozdziele do Galatów w wierszu 16, gdy mówi – „i nasieniu twemu, które jest Chrystus.” Gdy czytać będziemy; dalej do 29 – go wiersza, to zobaczymy, że wszyscy którzy są Chrystusowi (wszyscy, którzy są z Jego ludu, wybranymi na Jego imię) stają się współdziedzicami z Nim w obietnicy Abrahama. Ten wiersz tak podaje: „A jeśliście wy Chrystusowi tedyście nasieniem Abrahamowym, a według obietnicy dziedzicami.”
Celem wyboru tego nasienia jest błogosławieni wszystkich narodów ziemi i to będzie pracą nadchodzącego
kol. 2
Wieku Tysiąclecia. (Wskaż). Mieliśmy już dosyć królestwa diabelskiego, jesteśmy przeto zadowoleni, że wnet nadejdzie czas na królestwo Chrystusowe, które zostanie ustanowione po całej ziemi i gdy Pan ujmie wielką władzę i panowanie.
Inna figura, jaką użył Apostoł Piotr w związku z wyborem Kościoła w tym Wieku i jego bliskim pokrewieństwem do Chrystusa, jest figura „żywych kamieni” w świątyni Bożej, w której Chrystus jest narożnym węgielnym kamieniem. Różni członkowie Kościoła Chrystusowego są obecnie próbowani, oczyszczani, ociosywani i polerowani, by każdy z nich mógł pasować do miejsca swego w tej chwalebnej świątyni. (Zrób porównanie z świątynią Salomona, gdzie naprzód materiał musiał być przygotowany, a dopiero później dokonywała się jej budowa bez hałasu, bez stuku młota, siekiery, lub jakiegokolwiek narzędzia żelaznego – 1Piotra 2:4 – 8; 1Król. 6:7).
Członkowie Kościoła Chrystusowego, jako „żywe kamienie” w Świątyni nie byli po jednym zabierani do nieba, by tam się łączyć z Chrystusem podczas tego Wieku, lecz każdy bywał przygotowany tutaj i czekał na swoje ostateczne ustawienie go w Świątyni, a gdy wszystkie będą gotowe wtedy Chrystus przyjmie ich do Siebie. To też Apostoł Paweł, spoglądając na swoją przyszłą nagrodę, tak mówił: „Dobrym bój bojował, biegem wykonał, wiarem zachował. Zatem odłożona mi jest korona sprawiedliwości, którą mi odda w on dzień (Wskaż na Tysiąclecie) Pan, sędzia sprawiedliwy, a nie tylko mnie, ale i wszystkim, którzy umiłowali sławne przyjście jego.” (2Tym. 4:7, 8). Z tego widzimy, że nagroda Apostoła Pawła, jak i wszystkich świętych Wieku Ewangelii, miała nastąpić zaraz w zaraniu nowej dyspensacji, czyli na początku tysiącletniego panowania Chrystusa.
A gdy oni połączą się z Chrystusem wtedy nastąpi błogosławienie wszystkich narodów ziemi. „Bo on musi królować, pókiby nie położył wszystkich nieprzyjaciół pad nogi jego.” (1Kor. 15:25). Jego przyjście musi być zatem, przed – Tysiącletnim. Bo gdyby Chrystus musiał czekać, aż wszystkie rzeczy zostaną położone pod nogi Jego i dopiero wtedy przyjść, to jest przy końcu Tysiąclecia, to orzeczenie Tego wierszu nie byłoby właściwym, bo nic by nie pozostawało dla Niego do pokonania. Pierwszym czynem Jego panowania będzie związanie Szatana co jest jasno wyrażone w 20 – ym rozdziale Objawienia – „I widziałem anioła zstępującego z nieba… mającego łańcuch wielki w ręce swojej. I uchwycił smoka, węża onego starego, który jest diabeł i szatan i związał go na tysiąc lat… aby nie zwodził więcej narodów.” Wtedy rozpoczyna się królowanie Chrystusowe; a wszyscy którzy odnieśli zwycięstwo nad bestią i nad jej obrazem i nad liczbą imienia jej, to jest wszyscy zwycięscy, ci „ożyli i królowali z Chrystusem tysiąc lat.” (Obj. 20:1-4).
(Tutaj należy zwrócić ponownie uwagę na właściwe rozbieranie słowa Prawdy odnośnie znaczenia słowa Tysiąclecie, i na niewłaściwe zastosowanie cytatów Pisma świętego do Wieku Tysiąclecia, lub cytatów Wieku Żydowskiego do Wieku Ewangelii, lub na odwrót.)
Gdy „bóg” lub „książę” tego świata, czyli Szatan zostanie związany, wtedy Chrystus przywróci ludziom „wargi czyste” wzmiankowane przez proroka. Szatan, będąc związany, nie będzie mógł więcej „zaślepiać ich oczu,” ale przeciwnie „otworzą się oczy ślepych, a uszy głuchych otworzone będą”; bo „ziemia będzie napełniona znajomością Pańską, tak jak morze wodami napełnione jest i nie potrzeba będzie więcej uczyć ludzi, mówiąc: „Poznajcie Pana; bo mię oni wszyscy poznają od najmniejszego z nich aż do największego mówi Pan.” (Izaj. 35:5; 11:9; Jer. 31:34).
Prorok Izajasz w entuzjastycznym uniesieniu wspomina w 35-tym rozdziale o tym chwalebnym Wieku Tysiąclecia (Wskaż), gdzie on tak pisze: „Weselić