Teraźniejsza Prawda nr 109-110 – 1947 – str. 12
Izraelitów, przedstawia uchwycenie Prawdy i umysłu przez łaski ducha i przyswajanie Prawdy przez naszą wiarę, nadzieję, miłość i posłuszeństwo. Niesienie ciasta w nieckach tak owiniętych na ramionach, przedstawia krzewienie Prawdy przez lud Boży, a to krzewienie jest szafarstwem ludu Bożego. To było czynione przy naszym wychodzeniu z królestwa szatańskiego w pierwszym znaczeniu podanym powyżej; teraz czynimy to w drugim znaczeniu.
(10) Tłumaczenie wiersza 35, tak w polskim jak i w angielskim Powszechnym Przekładzie jest niewłaściwe. Słowo wypożyczali powinno być podane wyprosili, gdyż słowo hebrajskie shaal znaczy prosić, a nie pożyczać. (Zobacz angielskie przekłady: Poprawiony Przekład Angielski, Poprawiony Przekład Amerykański, Younga, Rotherhama, itd.). Dwa razy Bóg dał rozkaz by Izraelici prosili (nie, pożyczali) o naczynia złote, srebrne i szaty. (2Moj. 3:22; 11:2.) Z niewłaściwego tłumaczenia zawartego w tych dwóch wierszach można wnosić, jak dowodzą niedowiarkowie, że Bóg rozkazał Izraelitom wypożyczyć tych rzeczy z zamiarem nie oddania ich więcej. Możemy być pewni, że Bóg nie jest wspólnikiem w postępowaniu tych co tak czynią, co przy pożyczaniu mają oszukańcze zamiary zabrania na zawsze przedmiotów pożyczonych. Trudność może być łatwo usunięta, gdy słowu shaal damy właściwe znaczenie prosić. Cała sprawa stanie się jasną, gdy zrozumiemy pewien wschodni zwyczaj. Na wschodzie jest taki zwyczaj, że sługa przy opuszczaniu służby u swego pana ma prawo prosić o jakąkolwiek rzecz jako dar pożegnalny (2 Król. 2:9, 10); zwyczaj ten obowiązuje pana, by zgodził się na podarowanie tego o co sługa prosi, jeśli jest możliwym. Odmówienie takiej prośbie byłoby legalnym przestępstwem i podlegałoby sądzeniu o odszkodowanie, a co zawsze wychodzi na korzyść sługi, jeśli może udowodnić że był dość wiernym. To pokazuje że odmówienie daru jest tam uważane jako zlekceważenie i zniesławienie sługi. I dlatego przed stawiamy to prawo. Izraelici napewno zasłużyli sobie na jakieś wynagrodzenie za swą długoletnią służbę, i dlatego Bóg im rozkazał by prosili o dar pożegnalny przy rozstaniu się. Z tego widzimy że boski rozkaz podany w 2Moj. 3:22; 11:2, 3 i jego wypełnienie w 2Moj. 12:35, 36, były zupełnie słuszne i sprawiedliwe. To wyjaśnienie usuwa często czynione zarzuty moralnym naukom biblijnym ze strony niedowiarków.
(11) Zastanówmy się teraz nad pozafigurą wierszy 35, 36. Pozafigurą tych wierszy nie ma być czymś zupełnie nowym, ponieważ główne punkty były już wyjaśnione przy komentowaniu 2Moj. 3:22; 11:2, 3; a wypełnione rozkazy są tu przedstawione jako historyczne fakta, tak jako i wiersze 35, 36 pokazują („synowie Izraelscy uczynili – według rozkazania Mojżeszowego” itd. i jak podane w 2Moj. 3:22; 11:2,3). Jak już było tam wyjaśnione, że naczynia srebrne i złote przedstawiają boskie prawdy (1 Kor. 3:12), które pozafiguralni Izraelici wydostali z wyznań, pism, wykładów i rozmów pozafiguralnych Egipcjan, przez odrzucenie błędów, a zharmonizowanie jednej prawdy z drugą. Głównymi prawdami wydobytymi z błędu było dwanaście szafarskich doktryn z dwunastu denominacji chrześcijaństwa. Niektóre z tych doktryn były tylko częściowymi prawdami, jakie nauczały różne denominacje, podając je w sprzeczności jedne z drugimi. Jak np. wolna łaska nauczana przez Arminian (Arminianie czyli remonstranci wyznawcy nauki Jakuba Arminiusza 1560-1609), i kalwińskie doktryny o wyborze, które zostały zharmonizowane przez odrzucenie błędów sekciarskich połączonych z nimi, a przeniesienie ich działalności do innej dyspensacji i wykazanie ich rzeczywistej wspólności cech;
kol. 2
następnie przykładem może być nauka Uniwersalistów o wiecznym zbawieniu dla wszystkich i nauka Ewangelików o wiecznym zbawieniu dla pogan, niemowląt i idiotów, pomimo ich nieświadomości, które to doktryny zostały zharmonizowane przez wyrzucenie z nich błędów, a wyznaczenie pierwszej do powszechnego wybawienia z potępienia Adamowego, a drugiej do czasu próby dla. wszystkich niewybranych w Tysiącleciu ; podobnież teoria unitariańska, podająca, że Jezus był tylko zwykłym człowiekiem, a teoria Ortodoksji, że był Bogiem i człowiekiem zostały zharmonizowane przez odrzucenie błędów obu poglądów, a przyjęcie właściwego pojęcia o naturach naszego Pana w czasie jego istnienia zanim stał się człowiekiem, gdy był człowiekiem i gdy przestał być człowiekiem. Wiele innych klejnotów Boskiej Prawdy zostało oddzielonych od błędnych poglądów religijnych, politycznych, socjalnych, itd., przez spory ludu w Prawdzie z pozafiguralnymi Egipcjanami. Lud Boży dopominał się o te rzeczy przez branie udziału w sporach z pozafiguralnymi Egipcjanami. Nie mało z tych prawd otrzymano podczas pierwszego uderzenia Jordanu; o wiele więcej otrzymujemy od tego czasu, co dają świadectwo stronice naszych pism, np. z punktu figury w odkrywaniu pozafiguralnych naczyń w kierunkach językowych, wykładających, historycznych i systematycznych jakie nosili Lewici zakryte. Można zauważyć że pozafigurą koncentruje się w tej sprawie na skończonym obrazie, jak również na obrazie proszenia o pozafiguralne szaty. To jest zwykłym kierunkiem wypełnienia się figur biblijnych, chociaż często skupiają one myśl na początkach pozafigur. Faktycznie proszenie o naczynia srebrne, złote i szaty, rozpoczęło się w pozafigurze z czasem żęcia; ale figura skupia tu myśl na skończonym obrazie, który należy do Epifanii, chociaż włącza także i to, co było uczynione w tej sprawie w Parousji, przy opuszczaniu kościelnictwa jako części symbolicznego Egiptu – w pierwszym opuszczeniu.
PROŚBA O SYMBOLICZNE SZATY
(12) Prośba o szaty przedstawia postęp pozafiguralnych Izraelitów w gorliwym staraniu się o okazanie łask Ducha przy zetknięciu się z pozafiguralnymi Egipcjanami, szczególnie gdy są ponoszone pewne próby przy takich zetknięciach. Pozafiguralni Egipcjanie nie zgadzali się z postępowaniem jakie wierność do Prawdy wymaga od pozafiguralnych Izraelitów, okazując swoje niezadowolenie myślą, słowem i czynem mniej więcej wrogiem i prześladowczym. To dzieje się niekiedy w stosunkach rodzinnych, przyjacielskich, socjalnych, politycznych, a czasami w interesie, zatrudnieniu i kościele. W tych różnych stosunkach pozafiguralni Egipcjanie sprzeciwiali się pozafiguralnym Izraelitom przez naganę, spory, krytykę, złorzeczenia, naigrawania, nienawiści, ekskomunikę, oszczerstwa, fałszywe przedstawienia, bojkoty, prześladowania, grzechy, błędy, samolubstwa, światowości, opresje i gwałty. Gdy zaś pozafiguralni Izraelici przez pilne staranie się by okazać Ducha Pańskiego wśród tych wrogich i prześladowczych czynności, przyjmując je w cierpliwości, łagodności, cichości, uprzejmości, pokorze i przebaczeniu, prosili Egipcjan o symboliczne szaty – łaski (zalety) Ducha. (Do Kol. 3:12; 1Piotra 5:5; Izaj. 61:10; Obj. 3:18). Gdy pozafiguralni Izraelici byli wiernymi i bardzo pilnie starali się o nabycie i okazanie Ducha Pańskiego wśród tych różnych krzywd im wyrządzonych, i gdy praktykowali wierność, to pozyskali, oczyścili, wzmocnili, zrównoważyli i skrystalizowali w sobie te łaski. Takie gorliwe staranie się, ażeby okazać Ducha Pańskiego,