Teraźniejsza Prawda nr 119-120 – 1948 – str. 52
| 814 Klaudiusz po przyjeździe do Turynu rozpoczyna walkę z oddawaniem czci obrazom i posągom. |
1/VIII – 1917 Johnson atakuje Rutherfordowe Przesiewania Żniwa, stając w obronie swoich zwolenników i siebie. |
| 816 Agobard, arcybiskup z Lyonu, Francji, rozpoczyna walkę z oddawaniem czci obrazom jako pomocnik Klaudiusza. |
3/VIII – 1917 R.H. Hirsh pisze list otwarty w imieniu pięciu dyrektorów przeciwnych Rutherfordowi do uczestników konwencji bostońskiej, który zostaje rozdany 5-go sierpnia. |
| 821 Cesarz Ludwik (zwany Pobożnym) oślepia swego siostrzeńca Bernarda. |
2/VIII – 1917 Rutherford i inni członkowie zarządu zwodzą i wykorzystują A.N. Piersona. |
| 823 Klaudiusz z Turynu rozpoczyna pisanie komentarzy do Trzeciej Księgi Mojżeszowej. |
10/VIII Johnson rozpoczyna pisanie tej części Przeglądu Przesiewań Żniwa, która traktuje o jego pracy pielgrzymskiej w Brytanii. |
| 825 Klaudiusz broni się przeciw oskarżeniom o fałszywe nauczanie i formowanie sekty antykatolickiej. | 12/VIII – 1917 Johnson pisze tę część Przeglądu Przesiewań Żniwa, która odpiera fałszywy pogląd Woodwortha o Szafarzu Grosza i stoi w obronie własnego poglądu, który był uznany przez „onego sługę.” |
| 829 Spory rozpoczęte w tym roku przez trzech synów cesarza Ludwika wzrastają przez długi okres lat, wskutek czego cesarstwo zostało podzielone na trzy części: Francję, Niemcy i Włochy. | 16/VIII – 1917 Początek sporu w Zarządzie Towarzystwa rozwija się przez długi okres czasu, a wskutek czego formują się trzy grupy w Zarządzie: (1) A.N. Pierson; (2) W.E. Spill, J.A. Bohnet i G.H. Fisher; (3) J.F. Rotherford, W.E. Van Amburgh i A.H. MacMillan. |
| 831 Klaudiusz atakuje papieża, zaprzeczając, że jest następcą Piotra i dowodzi, że jeśli nie postępuje tak jak postępował apostoł, ale jak czyniciel złego, to do niego stosuje się rozdział 23 Mateusza. – Paschasius Radbertus wynajduje i rozszerza fałszywą doktrynę o przeistoczeniu chleba i wina w ciało i krew Chrystusa Pana podczas konsekracji. | 18/VIII – 1917 Johnson rozpoczyna pisanie tej części Przeglądu Przesiewań Żniwa, która wyjawia wiele czynów niewłaściwego przywłaszczenia sobie władzy przez Rutherforda i która zaprzecza, iż on jest następcą „onego sługi.” Zwolennicy Towarzystwa najpierw twierdzili, iż oni są pozafiguralnym Eliaszem, tzn., że Wielką Kompanią jest Maluczkie Stadko, ta nauka Małego Babilonu jest sobowtórem przeistoczenia, czyli fałszywego ciała Chrystusowego we Wielkim Babilonie. |
| 839 Klaudiusz z Turynu umiera. | 26/VIII – 1917 Johnson kończy pisanie pierwszego szkicu Przeglądu Przesiewań Żniwa aż do jego odpowiedzi do drugiej części. |
kol. 2
| 842 Oddawanie czci obrazom i posągom odnosi zupełne zwycięstwo we Wielkim Babilonie. | 29/VIII – 1917 Fikcyjnym reprezentacjom (rzekomo dobrym charakterom) świętych Małego Babilonu jest oddawana cześć przez zwolenników po całym Małym Babilonie. |
| 843 Wskrzeszone królestwo Longobardów z niepodległą linią królów, pomimo swego podzielenia na różne księstwa, istnieje aż do roku 961. |
30/VIII – 1917 Wydany okólnik Światło Po Ciemności usuwa na bok sytuację brytyjską; Johnson w porozumieniu ze swoimi sympatykami sprzeciwia się Rutherfordowi i jego Zarządowi; w tym stanie trzymają się razem do 26-go grudnia, kiedy Johnson i Sturgeon wchodzą na rozbieżne drogi, chyląc się do podziałów. |
| 844 Paschasius Radbertus po poprawieniu swoich poglądów o przeistoczeniu chleba i wina w ciało i krew Chrystusa Pana podczas konsekracji, wydaje je w książce, którą daje cesarzowi Karolowi Łysemu. Cesarz zapytuje się Ratramusa o opinię tego poglądu. Ratramus, który był wówczas członkiem gwiezdnym i następcą Klaudiusza z Turynu, pisze bardzo silne dowody zbijające ten błąd. |
31/VIII – 1917 Rutherford po poprawieniu swoich poglądów podaje, że jego zwolennicy są pozaobrazowym Eliaszem i daje to Hirshowi, który zapytuje się o opinię Johnsona; ostatni pobija ten pogląd; Rutherford zaczyna używać ten wymysł do pobudzenia swoich zwolenników do rzekomego pierwszego uderzenia Jordanu. |
| 850 Ratramus pisze o podwójnym przeznaczeniu. |
6/IX – 1917 Johnson zaczyna po raz pierwszy wyrozumiewać rozdzielenie Kościoła, które jest pozaobrazowym odłączeniem Eliasza od Elizeusza. |
| 857 Patriarcha Ignacy odmawia komunii Bardasowi, (który w imieniu małoletniego cesarza Michała III sprawował rządy, jako regent konstantynopolski) za co Bardas złożył go z godności patriarchy, a na jego miejsce postawił Focjusza. |
13/IX – 1917 Van Amburgh, będąc w niełasce u MacMillana, zostaje usunięty z przywilejów służby, a na jego miejsce ten ostatni stawia Sturgeona. |
| 858 Papież Mikołaj I, najpotężniejszy z papieży, jacy żyli pomiędzy Grzegorzem I a Grzegorzem VII, zostaje ogłoszony drugim Eliaszem; on po raz pierwszy wprowadza w życie dekretalia pseudoizydorskie* na dowód supremacji papieża. |
14/IX – 1917 W sporze zarządu Rutherford usiłuje dowieść, iż on ma rację; Clayton Woodworth ogłasza go drugim bratem Russellem, a poglądu swego z przypowieści o groszu używa na dowód supremacji Rutherforda. |
| 867 Focjusz, patriarcha konstantynopolski, oskarża papieża o herezję przed soborem w Konstantynopolu. |
23/IX – 1917 M. Sturgeon oskarża Rutherforda o wprowadzenie zarządzeń przeciwnych zarządzeniom brata Russella. |
| 869 Ignacy złożony z godności patriarchy zozostaje przywrócony do godności, a Focjusz pozbawiony godności patriarchalnej. |
25/IX – 1917 MacMillan przywraca Van Amburgha do swojej laski a porzuca Sturgeona. |
____________________
*Pseudoizydorskie dekretalie: Jest to fałszywy zbiór dekretów i konsyliów, które miały rzekomo pochodzić od wczesnych biskupów i ojców Kościoła, sięgające aż blisko czasów świętego Piotra. Zebranie tych dekretalii jest przypisywane Izydorowi, arcybiskupowi z Sewilli, Hiszpanii i za takie je przyjmowano w średniowieczu. Lecz prawdziwe autorstwo tego zbioru nie jest znane. Wcześni protestanccy uczeni przypisywali autorstwo Rzymowi, lecz jest pewnym teraz, iż powstały w królestwie frankońskim pomiędzy rokiem 847 a 852. Głównym celem tego fałszywego zbioru było uwolnienie biskupów od władzy świeckiej i nadanie papiestwu supremacji. Był to zatem zbiór najdalej sięgających fałszywych pretensyj, jakie były kiedykolwiek przedstawione przez najbardziej ambitnych papieży, były tutaj systematycznie przedstawione w fałszywych listach i postanowieniach, które były zaopatrzone w nazwiska czcigodnych biskupów rychłego Kościoła. Myśli w nich zawarte zaczęto stopniowo wprowadzać do kapituł, kanonów i papieskich decyzji, i spolegano na nich jak na autorytecie, co też były za takie uważane aż do piętnastego stulecia, kiedy kardynał Niccola wyraził wątpliwość w ich autentyczność. Ten sam sąd był wydany o nich przez uczonych reformacji i potwierdzony przez nowożytny krytycyzm historyczny. – przyp. tłum. z International Encyclopedia.