Teraźniejsza Prawda nr 125 – 1949 – str. 37
nie szkodziły; tym sposobem posłuszeństwo było tą gruntowną ścieżką, dla wiernego ludu Bożego w czasie gdy byli na próbie życia wśród niebezpieczeństw wtórej śmierci.
(10) Określiwszy dotąd Boskie czynności, pieśń teraz przedstawia czynności nieprzyjaciół: „Mówił nieprzyjaciel (Faraon w figurze — Szatan w pozafigurze), będę gonił, dogonię, będę dzielił łupy, nasyci się ich dusza moja; dobędę miecza mego; wygładzi je ręka moja” — w. 9. To ostatnie zdanie w przekładach angielskich jest podane: „posiędzie je znowu ręka moja.” W pozafigurze Szatan wypowiada chełpliwie te krótkie zdania raczej przez czyny jak przez słowa. „Będę gonił” — będę kusił do grzechu klasę restytucyjną. „Dogonię” — pociągnę ich znowu do grzechu. „Będę dzielił łupy” — rodzaj ludzki ponownie w moim posiadaniu podzielę na poddanych i niewolników pomiędzy moich sprzymierzeńców i założę inne królestwo podobne mojemu poprzedniemu królestwu. „Nasyci się ich dusza moja” — stanę się znowu zadowolonym władcą nad nimi. „Dobędę miecza” — przedstawię moje nauki w taki sposób, że pobiją wszystkie wysiłki zwalczenia ich. „Posiędzie je znowu ręka moja” (według angielskiego przekładu) — ja znowu stanę się ich panem i właścicielem. Tak Szatan będzie postanawiał, ale Bóg inaczej pokieruje, jak wskazuje wiersz 10: „Wionąłeś wiatrem twym” — Tyś Panie użył Twojej mocy przeciwko Szatanowi i jego wojsku. „Okryło je morze” — moc Twoja podziałała, że narzędzia i procesy wtórej śmierci zostały obrócone przeciwko nim, grzebiąc ich w stan wtórej śmierci. „Połknieni są jako ołów w wodach gwałtownych” — jako ołów tonie prędko, tak prędko narzędzia i procesy gdy ich pochwycą, pogrążą ich w stan wtórej śmierci. Wielka moc narzędzi i procesów wtórej śmierci jest pokazana w wyrażeniu w wodach gwałtownych, a prędkość umierania od tych narzędzi i procesów w wyrażeniu połknieni jako ołów.
(11) Następnie zbawione klasy duchowe zwracają się do chwalenia Boga (w. 11): „Któż podobny Tobie między bogami, Panie?” — Która potężna istota duchowa może się równać z Tobą? Żadna! pomimo wysiłków Szatana by się stać równym Bogu. (Izaj. 14:14.) Bóg jest najwyższym, a Jego zwierzchność zostanie uznaną i dowiedzioną, jak zapewnia nas o tym pierwsze zdanie 11-go wiersza. Boskie zwierzchnictwo jest pokazane w trzech szczegółach: (1) „wielmożny w świątobliwości,” tzn. doskonały w mądrości, władzy, sprawiedliwości i miłości, każdy przymiot doskonały sam w sobie, doskonały w stosunku do drugich przymiotów i wszystkie przymioty w doskonałej zgodzie, doskonale dominują nad Jego innymi łaskami; (2) „straszliwy w chwale” raczej ”godzien wszelkiej czci,” tzn., że wszystkie Boskie zalety charakteru są czcigodne; i (3) „czyniący cuda,” tj. spełniający cudowne dzieło w wybawieniu sprawiedliwych, i wytraceniu niesprawiedliwych. Prawica Boża, którą Bóg wyciągnie (w. 12), jest Chrystus [Jezus i Kościół], któremu jako Pośrednikowi i najwyższemu zastępcy Jehowy, dana jest wszelka władza na niebie i na ziemi. Wyciągnięcie tej prawicy znaczy użycie Chrystusa do wykonania mocy Bożej. Wyraz „ziemia” (w. 12) w tej figurze jest użyty w szerszym znaczeniu, tj. w znaczeniu obejmującym całą naszą planetę, zawierającą lądy i morza. Z tego punktu zapatrywania tak ląd jak i woda na naszej planecie stanowią ziemię. I dlatego o Faraonie i jego wojsku, których pożarło Morze Czerwone, jest powiedziane „pożarła je ziemia.” W pozafigurze rozumiemy, że pożarła ich wtóra śmierć. Czy ten wiersz uczy, że tak jak w wypadku Korego, Datana, Abirona itd.. literalna ziemia otworzy usta i pożre niewierną klasę restytucji, jest więcej jak wątpliwym, ponieważ
kol. 2
w figuralnym pożarciu byli objęci wszyscy Egipcjanie od Faraona aż do najniższych jego żołnierzy i rozumie się, że pozafiguralnie Szatan i jego upadli aniołowie nie mogli być jako istoty duchowe pożarci przez literalną ziemię. Dlatego wyjaśnienie dane powyżej odnośnie wyrazu ziemia, podanego w tym wierszu i oznaczającego planetę, której częścią jest Morze Czerwone, jest stosowniejsze tak dla figury jak i dla celów pozafigury.
PIĘĆ KLAS
PRZESIEWAJĄCYCH I PRZESIANYCH
(12) Teraz w pieśni jest zrobione przejście do Boskiego dzieła wybawienia (w. 13): „Prowadzisz (w przekładach angielskich jest podane w czasie przeszłym „prowadziłeś”) w miłosierdziu Twoim ten lud, któryś odkupił. Wybraną część ludu Bożego Wieku Ewangelii wyprowadził Bóg z pozafiguralnego Egiptu w Paruzji i Epifanii; a w Tysiącleciu i w Małym Okresie reszta Jego ludu, włączając Starożytnych i Młodocianych Świętych, zostanie wyprowadzona z związków grzechu i poza niebezpieczeństwa wtórej śmierci do Wieków przyszłych, następujących po Małym Okresie, przedstawionych przez wschodni brzeg Morza Czerwonego. Rzeczywiście iż Boskie prowadzenie ich będzie najbardziej miłosiernym czynem miłej dobroci. „Poprowadzisz w możności („w mocy” przekład ang) twej do mieszkania świętobliwości twojej.” Bóg, w przyprowadzeniu ich do tych po-Tysiącletnich Wieków, nie tylko wyprowadzi ich od służenia grzechowi i od niebezpieczeństw wtórej śmierci, ale także poprowadzi ich Swoją mocą do mieszkania świątobliwości Jego. Mieszkaniem świątobliwości, które Już nigdy nie będzie zmazane grzechem, błędem i ich skutkami, będzie niebo dla zbawionych klas duchowych, a ziemia dla zbawionej ludzkości. W 14 wierszu pieśń zwraca się do grzesznej klasy odstępców. Wyraz „narodowie” odnosi się do pięciu klas przesiewaczy i przesiewek po-Tysiącletnich. Wyraz „usłyszą” odnosi się do ich zrozumienia, że zbłądzili; a oświadczenie że „zadrżą” odnosi się do przerażenia, jakie ich owładnie gdy spostrzegą, że zostali usidleni. Gdy wiersz 14 nadmienia o obywatelach Filistyńskich, to wskazuje tu na pierwsze i piąte po-Tysiącletnie przesianie i na jego przesiewaczy i przesiewki, co wykaże następujące wyjaśnienie: Wyraz Filistyni znaczy wieśniacy i przedstawia sekciarzy, szczególnie sekciarzy jako przesiewaczy i przesiewki, którzy odrzucają okup i udział Kościoła w ofierze za grzech. Dwukrotne porażenie Filistynów przez Dawida (2 Sam. 5:17-25; 8:1) jest figurą na dwie miażdżące porażki, jakie Pastor Russell zadał sekciarstwu, składającemu się z przesiewaczy i przesiewek, odrzucających okup i udział Kościoła w ofierze za grzech, tak jak dwukrotne uderzenie skały przez Mojżesza i Aarona przedstawia tych, co zaprzeczają tym dwom doktrynom. Zgodnie z powyższym rozumiemy, że mieszkańcy czyli „obywatele” ziemi Filistyńskiej przedstawiają te dwie klasy przesiewaczy i przesiewek. Wyraz „boleść” czyli żałość, smutek — znaczy, że gdy przy końcu Małego Okresu zauważą odstępcy swój przykry stan, wtedy zostaną ogarnięci smutkiem, gdyż zrozumieją, że zgrzeszyli i że będą musieli umrzeć wtórą śmiercią.
(13) Książęta czyli wodzowie Edomscy (w. 15) są to niewierzący przesiewacze, jacy zjawią się po tysiącleciu w Małym Okresie. Ich lękiem będzie przerażenie jakie odczują, gdy dowiedzą się, że zostali zwiedzeni i że zwodzili drugich, a przez to zostali skazani na wtórą śmierć. Mocarze Moabscy są to wodzowie przesiewania kombinacji, którzy nastaną po Tysiącleciu. Strach zdejmie ich, czyli ubezwładni gdy dowiedzą się o naturze swych czynów i o następstwach. Chananejczycy wyobrażają przesiewaczy i ich przesiewki, jacy powstaną z ruchu reformy.