Teraźniejsza Prawda nr 125 – 1949 – str. 36
gdy w hebrajskim ktoś jest nazwany wojownikiem, to takie wyrażenie jest podobne temu, jakie jest używane w języku angielskim, gdy na okręt wojenny mówi się „man of war,” co w dosłownym przekładzie znaczy „mąż wojny.” Z wiersza 3-go nie należy wnosić, że Jahweh bierze udział w wojnie literalnej czyli ludzkiej, ale odnosi się do Niego, jako do wojownika Prawdy, Mocy, Sprawiedliwości i Miłości i takie były wszystkie wojny Boże. Albowiem Boska broń nie jest cielesna, ale duchowa, mocna ku zburzeniu miejsc obronnych i my według tego wzoru mamy być wojownikami. (2 Kor. 10:4.) Wojny Jehowy są święte i podniosłe, tak jak i Jego wojna prowadzona przeciwko Szatanowi i jego zwolennikom w Małym Okresie, o czym traktuje w szczególności w. 3. Wyrażenie „Pan [Jahweh] imię Jego” (w. 2Moj. 15:3) odnosi się do Boskich przymiotów istoty i charakteru. Jak już było podane w Ter. Pr. z maja 1939, str. 36 par. 7 i str. 37, że imię Jahweh odnosi się do przymiotów Boga (1) do Jego istoty, (2) do Jego charakteru. W tej łączności obie te myśli tutaj się stosują; albowiem te przymioty Boże, które należą do Jego istoty, a które są nazywane wszechmoc, wszechwiedza i wszechobecność będą czynne w Jego wyzwoleniu zbawionych klas i w Jego zniszczeniu potępionych klas; gdy zaś przymioty Boskiego charakteru nazywane mądrością, mocą, sprawiedliwością i miłością, będą operowały w tych samych dwu czynnościach. Z powodu że wyrażenie: „Pan [Jahweh], imię Jego” następuje zaraz po wyrażeniu: ”Pan [Jahweh] mąż waleczny,” dlatego rozumiemy, że ten cytat „Pan [Jahweh] imię Jego” odnosi się do obu gatunków Boskich przymiotów. To jest dalej wykazane przez następujące słowa podane w wier. 4, „Wozy Faraonowe i wojsko jego wrzucił w morze.” To znaczy, że Bóg zniszczy wszystkie organizacje (wozy) utworzone przez Szatana i jego zwolenników (wojsko). „A wybrani (raczej, wyborni) wodzowie jego (główni wodzowie z ludzkich i duchowych stronników Szatana) zostali potopieni.” [Pomimo że Egipcjanie zostali potopieni, to jednak wyraz hebrajski tawa tu użyty nie znaczy potopienie, ale raczej oni są tu przedstawieni jako pogrzebani w wodzie, a nie unoszący na wodach, tym sposobem wyraz ten przedstawia kompletność wiecznego unicestwienia głównych wodzów Szatana..]. Reszta pieśni również pokazuje, że wyraz imię w wierszu 3 przedstawia Boskie przymioty, należące do Jego istoty i charakteru.
BÓG ZWYCIĘSKI W BITWIE
(8) Wodzowie Szatana, jak ich figury dowodzą, będą podnieceni ze swego spodziewanego zwycięstwa, ale przepaści wód okryją ich (w. 5); znikną na zawsze z widoku. Pójdą w głębie, będąc zupełnie zniszczeni; jak kamień literalny wrzucony w literalną wodę prędko dostaje się na dno, tak ten obraz pokazuje, że nic nie potrafi ich zatrzymać od czynników i procesów dokonywujących zniszczenia wtórą śmiercią i utrzymać ich od jej warunku. Ten fakt, że wyborni wodzowie z ludzi i duchów, jak i cały zastęp, jaki Szatan będzie używał, zostanie zniszczony, pobudzi pięć klas duchowych do radości i pochwały wyrażonych w wierszu 6: „Prawica twoja (główna moc wykonywana przez Chrystusa – Głowę i Ciało), Panie, uwielbiona jest w mocy (objawia świetność Twej mądrości, mocy, sprawiedliwości i miłości i silnie podziałała na zbawionych i potępionych w Małym Okresie). Prawica twoja, Panie, potarła nieprzyjaciela.” Pozafiguralnym nieprzyjacielem tu wspomnianym jest Szatan, który dotąd odważa się i będzie się odważał w Małym Okresie podjąć walkę z Jehową. Z tego konfliktu wyjdzie on zupełnie potartym, na wieki zniszczonym. Bóg dokona tego nie przez pogwałcenie, ale przez właściwe skierowanie Swoich
kol. 2
przymiotów istoty i charakteru na wykonanie aktu wszechmocy przeciwko złu jako zasadzie i przeciwko wszystkim, którzy postępują według tej zasady, a na korzyść dobra jako zasadzie i tych wszystkich, którzy postępować będą zgodnie z tą zasadą. Wtedy to prawica Boża będzie użyta w mocy chwalebnej. „A w wielkości majestatu Twego podwróciłeś przeciwniki Twoje.” (W. 7.) Boski majestat, czyli oznaka powagi i władzy Bożej, wypływa z Jego przymiotów, odnoszących się do Jego istoty i charakteru. W tych przymiotach Bóg przewyższa wszystkich, a nawet Jezusa. Te przymioty w swojej wielkości i wyższości ściągną wszystkich z wysokich miejsc i wielkich dzieł, którzy w Małym Okresie stawią Bogu opór w Jego zamiarach, odnoszących się do dobra i jego sympatyków i zła i jego sympatyków.
(9) Oponenci Boga muszą być ostatecznie ściągnięci ze swoich wysokości w głębiny srogiej porażki, ruiny i zniszczenia. Gdy Biblia podaje o gniewie Bożym (w. 7), to nie znaczy, że Bóg traci cierpliwość lub równowagę w wybuchach złości, gdyż On zawsze zachowuje samokontrolę, ale to znaczy okazanie Swego niezadowolenia w formie karania. (Rz. 2:5; 4:15; 5:9; 13:4; Ef. 2:3.) Zgodnie z tym wiersz 7 podaje, „puściłeś gniew twój, który je pożarł jako słomę” (w przekładach angielskich podane „ściernie”). Bóg puszczając gniew Swój, znaczy, iż On daje zlecenie Chrystusowi [Głowie i Ciału] by wykonał moc Jego w formie kary. Następstwem tego karania jest zniszczenie, które pożera niepoprawnych grzeszników jako ściernie. Figura ścierni podlegających zniszczeniu jest wiele znaczącą. Ściernie w krajach wschodnich muszą być bardzo suche zanim bywają palone. A gdy już są do statecznie suche, wrzucają je w ogień, który je prędko pali. To pokazuje jak złe uczynki grzeszników przy końcu Tysiąclecia symbolicznie osuszą ich, czyli przygotują na zniszczenie; a gdy zło, dochodzące w nich do najwyższego stopnia, przygotuje ich na zniszczenie, które gdy będzie im wymierzone, szybko ich zniszczy jako symboliczne ściernie. W języku symbolicznym jest opisane dęcie wiatru wschodniego i jego skutków. (W. 8.) Wiatr ten w wyrażeniu „tchnienie nozdrzy” przedstawia wiatr gniewu Bożego, chociaż wyraz hebrajski użyty w tym miejscu ma te oba znaczenia. Wiatr to uczynił gdy podniósł wody jako fale odpływowe i rzucił je daleko na ląd, które stojąc tam zgromadzone odkryły rafę, po której Izraelici podróżowali do wolności i bezpieczeństwa. Ostatnie zdanie w wierszu 8 jest podane w polskim „zsiadły się otchłanie w pośród morza.” W przekładach angielskich to zdanie jest podane nieco odmiennie, a mianowicie: „zamroziły się głębiny w sercu morza” [the depths were congealed in the heart of the sea]. To zdanie jest widocznie przenośne, ponieważ średnio tropikalny klimat okolic Morza Czerwonego jest za ciepły na marznięcie. To przenośne wyrażenie znaczy, że tam, gdzie morze było, tam nastąpiło przenośne zamrożenie. Marznięcie zamienia wodę na ciało stałe, a przez odkrycie dna morskiego jest powiedziane, że stwardniały (zsiadły się) głębiny morskie. Innymi słowy, jest tu użyta tzw. metonimia, czyli mowa przenośna, polegająca na zastępowaniu wyrazów właściwych przez inne, mające z nimi związek myślowy (np. czytać Mojżesza – zamiast księgi Mojżesza; wychodziło do niego Jeruzalem – zamiast Jeruzalemczycy; 2Kor. 3:15; Mat. 3:5). Obnażenie dna morskiego jest tu przedstawione jako zamarznięcie jego powierzchni. W mowie literalnej co do pozafigury, jest takie znaczenie: Moc Boża w gniewie na narzędzia, procesy i warunki wtórej śmierci zagrażające wiernym, otwarła drogę posłuszeństwa dla Jego ludu jako warunku, przez który Bóg miał ich wybawić. To spowodowało, że narzędzia i procesy wtórej śmierci miały być zgromadzone daleko od nich, aby im