NIEWOLA I WYZWOLENIE IZRAELA

 2Moj. 1:6-7:13; 10:24-15:21; P. ’33, 150
(Dokończenie)

      W  Księdze 2Moj. 15:1-21 jest figuralnie przedstawiona chóralna pieśń Alleluja, śpiewana przez symboliczne niebiosa i ziemię. Ta pieśń rozpoczyna się po zniszczeniu upadłych aniołów i odstępczych ludzi przy końcu Małego Okresu. Ta sama pieśń jest wyrażona w skróceniu w księdze Obj. 5:13. Różnica pomiędzy tymi dwiema pieśniami jest nie tylko w tym, że w pierwszej zawiera się więcej szczegółów, ale i w tym, że pieśń o Wyjściu w pozafigurze ogranicza się do opisu doświadczeń w Małym Okresie, podczas gdy pieśń z Obj. 5:13 jest pieśnią o Wyzwoleniu z obu wieków — Ewangelii i Tysiąclecia. Oprócz tego pieśń o Wyjściu jest śpiewana Jehowie, podczas gdy pieśń z Objawienia jest śpiewana Jehowie i Barankowi. Jednak w ogólności obie są tą samą pieśnią. Ażeby zrozumieć właściwość zastosowania pieśni z 2Moj. 15:1-21, musimy Wziąć pod uwagę ten fakt, że jak wojujący władca, który na wojnie o niepodległość odniósł zwycięstwo z pod opresyjnego i możnego wroga, jest wychwalany w pieśni, tańcu i paradzie przez jego uwolnionych i wdzięcznych poddanych, tak samo w  księdze 2 Mojżesza 15:1-21, Jehowa jest wychwalany w pieśni, tańcu i paradzie za Jego zwycięstwo w wojnie, jaką prowadził o wyzwolenie Izraela, którego Faraon chciał ponownie podbić i ujarzmić w niewolę. W znaczeniu pozafiguralnym Jehowa będzie wysławiany za wyzwolenie Jego ludu od ostatecznych wysiłków Szatana, jego upadłych aniołów i odstępczych ludzi, którzy będą chcieli ponownie ujarzmić wierną klasę restytucyjną, jak również Starożytnych i Młodocianych Świętych. W ten sposób – zapatrując się widzimy, że pieśń triumfu izraelskiego, śpiewana Bogu jako wielkiemu Oswobodzicielowi, stała się proroctwem triumfalnego śpiewu wszystkich odkupionych Bogu, Największemu ze wszystkich oswobodzicieli i Jego Głównodowodzącemu, naszemu Panu Jezusowi Chrystusowi i jest w krótkości opisana w Objawieniu 5:13. Podając tę krótką przedmowę o ogólnych uwagach, odnoszących się do  księgi 2 Mojżesza 15:1-21, przystępujemy teraz do szczegółów podanych w tych wierszach Pisma Świętego, którymi kończymy nasze obecne badanie.

      (2) Mojżesz, śpiewając tę pieśń (wiersz 1), jako jej natchniony kompozytor, wyobraża Jezusa i Kościół, którzy będą tym Boskim natchnionym kompozytorem ostatniego hymnu Alleluja, jaki niebiosa i ziemia śpiewać będą Jehowie, jako najwyższemu Bogu, a Który jest i najwyższym w zwycięstwie. Synowie Izraelscy, przyłączający się do tej pieśni, wyobrażają Starożytnych i Młodocianych Świętych jak i Wielkie Grono, i prawdopodobnie pokutujących i przywróconych do pierwotnego stanu aniołów; te klasy połączą się w cudownym hymnie zbawienia. Dlatego ograniczamy pozafigury Mojżesza i synów Izraelskich do tych czterech, a prawdopodobnie pięciu klas duchowych, ponieważ rozumiemy,
kol. 2
że Maria i inne niewiasty Izraelskie wspomniane w wierszach  20, 21, reprezentują wierną klasę restytucyjną. Rozumiemy również, że aniołowie pokutujący i przywróceni do pierwotnego stanu są z tego powodu zaliczeni do synów Izraelskich, bo oni prawdopodobnie wchodzą w pozafiguralny „lud pospolity” wspomniany w 2Moj. 12:3,8, a także i dlatego, że mieli w Paruzji swoją próbę i sąd, a w Epifanii przechodzili swoje oddzielenie od niepokutujących i upadłych aniołów (2Tym. 4:1; Z. ’07, 296-300, albo „Sąd Dnia Wielkiego” S. ’26-IX-131), a w Tysiącleciu będą na próbie życia. Próba, na jaką byli wystawieni upadli aniołowie w Wieku Ewangelii, miała wykazać, czy oni będą lub nie będą pokutowali. Próba ta nie była próbą życia, która dopiero w Tysiącleciu będzie daną pokutującym upadłym aniołom, ale nie niepokutującym, którzy jako niepoprawni, będą, tak jak szatan, podczas całego Tysiąclecia w przepaści.

      (3) Ponieważ Biblia (Efez. 1:10, itd.) upewnia nas, że Bóg będzie jeszcze Głową rzeczy, jakie są na niebie (pokutujących upadłych aniołów) przy końcu przyszłego Wieku, dlatego rozumiemy, że ci aniołowie będą w Tysiącleciu na próbie życia i dlatego jakimś sposobem, niejasnym nam jeszcze, będą objęci próbami Małego Okresu, na podobieństwo Starożytnych i Młodocianych świętych, którzy chociaż byli w tym życiu na próbie zdatności na Lewitów i Książąt, będą jeszcze w przyszłym Wieku na próbie życia, a których ostateczna próba odbędzie się w Małym Okresie, że i pokutujący aniołowie będą mieli ostateczna próbę w Małym Okresie, to jest jasne z tego faktu, że Szatan ma być rozwiązany zanim oni mogą być wystawieni na próbę jego pokus. Szatan i jego niepoprawni aniołowie albo będą starali się o wciągnięcie pokutujących aniołów do współudziału ze sobą w zwodzeniu klasy restytucyjnej, albo będą usiłowali usunąć ich od pewnych im nadanych przywilejów (na podobieństwo jak będą chcieli uczynić w sprawie książąt Tysiąclecia), albowiem pokutujący aniołowie będą prawdopodobnie mieli pewną służbę opiekuńczą nad klasą restytucyjną w Tysiącleciu, która będzie różniła się od dzieła spełnianego przez Chrystusa [Głowę i Ciało] i Wielkie Grono, tak jak różni się służba, opiekuńcza dobrych aniołów, jaką teraz spełniają względem Kościoła w ciele (Żyd. 1:14), i od tej służby Szatan będzie możliwie starał się im odradzać lub usunąć. Próba, jakiej podlegać będą pokutujący aniołowie, będzie ciężką do zniesienia i prawdopodobnie będzie podchodziła pod pięć punktów próby, pod jakie podlegać będą Starożytni i Młodociani święci, a która będzie odmienna od próby klasy restytucyjnej. Biblia nie daje informacji czy niektórzy z nich upadną lub nie, tak jak nie daje informacji w tej sprawie odnośnie książąt Tysiąclecia. Wierność tych trzech klas w próbach przedwstępnych, przed próbą życia, będzie możliwie powodem, że będą wiernymi w próbie ostatniej, chociaż nie jest absolutna gwarancją, ponieważ próba zawiera w sobie możliwość upadku.

poprzednia strona – następna strona