Teraźniejsza Prawda nr 126 – 1949 – str. 62
rację, a J. błąd, w takim razie nauki niezrozumiałe powinien odłożyć do dalszego studiowania i modlitwy; (5) że pisma historyczne, napominające, etyczne i obietnice, które są jasne („pisane… zewnątrz,” Obj. 5:1), mógłby wyjaśniać braciom, chociażby nawet i znał w danym wypadku myśli Onego Sługi, tj. w razie gdyby wyjaśnienie tych pism było tylko budującym i nie stało w przeciwieństwie do żadnej znanej Prawdy lub nauki brata Russella; (6) że nigdy nie powinien wyrażać swojej opinii braciom odnośnie nowych doktryn, typów lub proroctw, które nie były poprzednio wyjaśnione przez Onego Sługę, rzecz do której często nie stosował się w przeszłości; i (7) że jeśliby otrzymał myśl odnośnie nowej doktryny, typu lub proroctwa, to bez opowiadania tego braciom, powinien o tym zawiadomić Onego Sługę (i wyczekiwać jego przyjęcia i przedstawienia tego Kościołowi, nic nie mówiąc o tym braciom, a jeśliby On Sługa nie zgodził się z jego poglądami, nie powinien więcej poruszać tego przedmiotu, ale uważać go według wszelkiego prawdopodobieństwa za mylny.
Gdy J. przestudiował te siedem punktów, które jako zasady stosujące się do tej sprawy stały się jasne dla niego, on uznał je za prawdziwe i praktyczne i postanowił stale się do nich stosować; one bowiem rozwiązywały problemy, które dotąd nie były mu jasne co do obowiązków pielgrzymów i ich przywilejów względem studiowania i wykładania Słowa Bożego w stosunku do onego sługi jako specjalnego wyraziciela Pańskiego. Po zakończeniu tej walki w symbolicznej dolinie Refaim (przedstawiającej sferę czynności demonów), J. przybył do symbolicznej studni i naczerpał pełne naczynie symbolicznej wody czyli Prawdy. Tak, Pan wynagrodził go za jego stałość i zwycięstwo w walce z demonami, bo bez poprzedniego rozważania dał mu wyjaśnienie figur, odnoszących się do pięciu przesiewać Żniwa, o których Apostoł Paweł opisuje w liście 1Kor. 10:5-11. To wyrozumienie nagle oświeciło jego umysł bez żadnego poprzedniego studiowania. Przyszło zatem bez oddawania się w zabronioną spekulację (2Moj. 19:21-25). Szczegóły o tej sprawie są podane w tomie V Epif., w roz. 2. Br. J. powiedział w zaufaniu pewnym (nierozwiniętym) braciom o tej walce, jaką miał z demonami i o nagrodzie, jaką otrzymał za to od Pana, który dał mu wglądnąć w pewne prawdy nieznane dotąd Onemu Słudze, nie mówiąc ani słowem o naturze tych prawd. Gdy później J., zachorował na wyczerpanie nerwowe (brain fag) i gdy ci niedoświadczeni bracia widzieli go chorego, wywnioskowali, iż cierpiał na pomieszanie zmysłów, będąc owładnięty demonami i w taki sposób rozgłosili to pomiędzy zborami na północnym zachodzie. Prawie natychmiast po chorobie, J. przedstawił dość obszernie na papierze swoje wyrozumienie z 1Kor. 10:5-11 i przyniósł to do br. Russella (przyniósł do Dawida, w. 16), któremu wyjaśnił swoje doświadczenie. Brat Russell zrobił z tego artykułu treściwy wyciąg i dał go J. do opinii, czy streszczenie wyrażało jego myśli. Br. Russell zapomniał w swoim streszczeniu włączyć wyciąg z drugiego przesiania, który J. dodał z kilkoma mniejszymi poprawkami i oddał mu to chwaląc streszczenie artykułu, który, gdyby nie był streszczony, mógłby zająć co najmniej cały numer Strażnicy. Później br. Russell ogłosił braciom, że myśli do tego przedmiotu otrzymał od pilnego studenta Biblii i opublikował streszczenie słowo w słowo, tak jak mu J. zwrócił, w artykule: Te Rzeczy Posłużyły Im Za Typy (These Things Were Types – Z 13, 198-200). Ogłoszenie tego artykułu w Strażnicy było pozafigurą Dawidowego wylania wody przed Pana, tzn. na ofiarę mokrą.
W innym miejscu (1Kron. 27:4) Eleazar występuje pod imieniem Dodaj, Achochytczyk, który był
kol. 2
pułkownikiem nad drugim podziałem, tj. pułkownikiem, mającym dozór nad armia drugiego miesiąca. Te dwanaście podziałów armii wyobrażają braci z punktu zapatrywania na ich związek z poszczególnymi dwunastoma głównymi łaskami, jakie używali spornie w obronie Prawdy i pobijaniu błędu. Dwanaście pułkowników odpowiada dwunastu pułkownikom z 4Moj. 31:14, 48-54. Zobacz szczegóły w tomie IX. roz. 4 Jasobam, jako główny oficer, a zatem pułkownik pierwszego podziału, przedstawia br. Russella jako pielgrzyma – polemika i wodza braci w wojnie duchowej, gdzie główna łaska występuje w głównym ćwiczeniu. Eleazar (występujący pod imieniem Dodaj, Achochytczyk), jako pułkownik drugiego podziału przedstawia J. jako pielgrzyma – polemika i wodza braci w wojnie duchowej, gdzie druga główna łaska występuje w głównym ćwiczeniu. W taki sam sposób inni główni wodzowie armii jako pułkownicy są wymienieni w tomie IX, roz. 4. Oprócz tego br. Russell i J. są względnie przedstawieni z punktu widzenia figury kapłańskiej (1Kron. 24:3-19) przez dwóch kapłanów Jehojaryba (Jehowa prosi lub walczy) i Jedajasza (on zna lub wyznaje), którzy byli na czele pierwszego i drugiego z 24 podziałów, na które kapłani byli podzieleni przez Dawida, który wyobraża w tej czynności br. Russella, jako Onego sługę, zarządzającego pielgrzymami w ich usługach kapłańskich. Kluczem do otworzenia figur historycznych połączonych z Dawidem jest ten fakt, iż on przedstawia w tych figurach onego sługę jako wykonawcę i wojownika Pańskiego. A wypełnione fakty podane powyżej potwierdzają ten pogląd.
Inna znamienną figurą krótszej przepowiedni o pewnych wypadkach w pielgrzymskich czynnościach J. i w jego stosunku do br. Russella jako onego sługi, a w urzędzie tego ostatniego jako członka gwiazdy, jest historia o Jakubowym mocowaniu się z aniołem, (1 Moj. 32:24-32.) Przedstawienie pozafigur tej historii posłuży do wyjaśnienia tej rzeczy. Jakub, opuszczający Labana i zabierający ze sobą żony, dzieci i trzodę, przedstawia br. Russella i jego pięciu specjalnych asystentów (J. był ostatnim z nich i jako taki służył od roku 1909 do 31 paździer. 1916), którzy odłączyli się i opuścili nominalny lud Boży (Labana), zabierając ze sobą dwanaście prawd szafarskich i ich sług – utratników koron (żony), prawdy paruzyjne (Rachel), niepoświęconych sympatyków i Małe Stadko (dzieci, także Józefa) i innych (trzodę).
Odnośne wypadki, jakie natychmiast poprzedzały i towarzyszyły Jakubowemu spotkaniu się z Ezawem, przedstawiają odnośne wypadki, jakie natychmiast poprzedzały i towarzyszyły spotkaniu się pozafiguralnego Jakuba (br. Russella jako członka gwiazdy i J. jako jego specjalnego asystenta w r. 1910) z Żydami. Jakubowa ucieczka przed Ezawem wyobraża jak dwunastu i siedemdziesięciu specjalnych nauczycieli uciekało w Żniwie Żydowskim przed Izraelskim prześladowaniem. Długi pobyt Jakuba u Labana wyobraża jak 35 członków gwiezdnych i ich 35 specjalnych pomocników pozostawało w kościele nominalnym w okresie pomiędzy żniwami. Przy omawianiu tej pozafigury z bratem Russellem, J. dowiedział się, że na bojaźń, jaką Jakub miał przed Ezawem, nie można było znaleźć pozafigury w doświadczeniach br. Russella, ale była pozafigura w pewnych doświadczeniach br. J. Jakub wysyłający posły przed sobą do Ezawa (1Moj. 32:3-5) i oznajmujacy mu o swym powrocie z wielkim dobytkiem do Chanaanu, wyobraża, starania br. Russella, by nawiązać (1909) kontakt z Żydami w kierunkach syjonistycznych, a nie kościelnych. Posłowie oznajmujący Jakubowi (w. 6), że Ezaw idzie na jego spotkanie z wielkim pocztem ludu, przedstawia braci, którzy powiedzieli szczególnie br. Russellowi i jego podwładnemu br. J.