Teraźniejsza Prawda nr 126 – 1949 – str. 51
Jozuego i Kaleba – 4Moj. 14:10). Bóg, przez prawdy jakie dał prawdziwemu Kościołowi („chwała Pańska okazała się nad namiotem zgromadzenia”), zatrzymał postępek niegodnych, następnie skazał ich osobiście i tych, którzy postępowali za nimi, na błąkanie się po symbolicznej puszczy Wieku Ewangelicznego aż do roku 1874, nie mogąc wejść do pozafiguralnego Chanaanu, sfery Prawdy żniwa Wieku Ewangelicznego i Ducha Prawdy. Ich usiłowania, aby wejść do tej sfery zanim owe błądzenie po puszczy skończyło się, były pełne nieszczęsnych porażek, czego Wiek Ewangelii, w którym błąd i zło tryumfowały, jest tego przykładem. Tylko w krótkości podaliśmy pozafigury z tych dwóch rozdziałów (4Moj. 13; 14), odnoszące się do duchowego Izraela w Żniwie Żydowskim, ponieważ nie jest naszym zamiarem podawania szczegółów do tamtego Żniwa, ale raczej mamy zamiar podać szczegółowe wyjaśnienie tych rozdziałów w zastosowaniu do Żniwa Ewangelicznego, ponieważ to są pozafigury, które nas najbardziej dotyczą.
(4) Czterdziestoletnie podróżowania Izraela po puszczy wyobrażają podróżowania Kościoła chrześcijańskiego do Żniwa Ewangelicznego według wyjaśnień Ap. Pawła z Listu do Żyd. 3 ; 4; chociaż one również wyobrażają wędrówki cielesnego. Izraela przez okres Wieku Ewangelii do roku 1874. Bo według równoległości, jest tam jeszcze drugie zastosowanie dla Izraela: ich pozafiguralne dwanaście klas szpiegowskich z tego Żniwa przyniosły im raport o przywróceniu łaski Boskiej Izraelowi i o jego powrocie do Palestyny; dwie z nich zdały raport przychylnie, a dziesięć nieprzychylnie, poczym nastąpiło pozafiguralne szemranie i skazanie ich na ponowne błąkanie się po puszczy Epifanicznej, a dopiero po – temu wejdą i zdobędą ich pozafiguralny Chanaan – sferę Prawdy i jej Ducha w Tysiącleciu, Nie będziemy dalej omawiali ani tej fazy pozafigury w zastosowaniu do cielesnego Izraela, ponieważ zamiarem naszym jest, by przedstawić niektóre szczegóły z tych dwóch rozdziałów do duchowego Izraela ze Żniwa Ewangelicznego. Powtarzamy jeszcze raz, że z powodu tego faktu, iż rozdziały 13 i 14 4 Mojżesza 13;14;stosują się, według rozdziałów 3 i 4 z Listu do Żydów, do duchowego Izraela w Żniwie Żydowskim, co dowodzi według równoległości Żniw, iż one również stosują się do duchowego Izraela w Żniwie Ewangelicznym i to głównie pobudza nas do śledzenia, pozafigury \y drugim zastosowaniu tych rozdziałów do duchowego Izraela w żniwie Ewangelicznym. Nasi czytelnicy pamiętają, że często nadmienialiśmy, że w Epifanii żyjemy we Wieku Ewangelii na małą skalę, który nazywamy miniaturowym Wiekiem Ewangelii. Gdyśmy to mówili, nie podaliśmy żadnego tekstu biblijnego na poparcie tej naszej myśli. Głównym wyjątkiem Pisma św., na którym opieramy tę naszą myśl, jest zastosowanie z 4 księgi Mojżesza rozdziałów 13 i 14 z wynikłymi wędrówkami do duchowego Izraela ze Żniwa Ewangelicznego; bo jak zostanie tu wykazane, że. według drugiego zastosowania Żniwo Ewangeliczne jest drugą pozafigurą historii tych dwóch rozdziałów; a wędrówki izraelskie po puszczy znajdują swoją drugą pozafigurę w drugim zastosowaniu w wędrówkach duchowego Izraela w Epifanii. Bo jak wędrówki duchowego Izraela, następujące po Żniwie Żydowskim, odbywały się we Wieku Ewangelii, tak też wędrówki Epifaniczne następujące po Żniwie Ewangelicznym, jako równoległości Żniwa Żydowskiego odnośnie duchowego Izraela, są równoległością wędrówek we Wieku Ewangelii na małą skalę. A zatem w Epifanii żyjemy we Wieku Ewangelicznym na małą skalę, a który nazywamy miniaturowym Wiekiem Ewangelii, w którym znajduje się mały Babilon, mały kościół protestancki, mały kościół katolicki, mały papież itd. (Zob. TP. 1931, str. 5:; 1937 str. 5.)
kol. 2
DWANAŚCIE MĘŻÓW
WYSŁANYCH JAKO SZPIEDZY
(5) Mając na uwadze, że badanie tekstu z Czwartej i Piątej księgi Mojżesza ograniczamy do duchowego Izraela ze Żniwa Wieku Ewangelii, rozumiemy, że prośba ludu przedstawiona Mojżeszowi, by wysłał mężów na przeszpiegowanie ziemi (5Moj. 1:22), odnosi się do duchowego Izraela, proszącego Pana, za pomocą słów i potrzeb, ażeby wzbudził studentów Słowa Swego, którzyby przestudiowali sferę Prawdy i jej Ducha (Chanaan), a tym sposobem by im ułatwili poznanie i działanie zgodne z Prawdą i jej Duchem. Ta prośba widocznie poprzedziła rozkaz Boży dany Mojżeszowi (4 Moj. 13:2) w sprawie wysłania dwunastu szpiegów, tak też odczute potrzeby i słowa duchowego Izraela, pragnącego pozafiguralnej informacji w czasie przybliżania się do Parousii, były prośbami do Boga o pozafiguralną informację, zanim Bóg dał rozkaz na wysłanie pozafiguralnych szpiegów. Widzimy zatem Boska odpowiedź w danym rozkazie (w. 2), jak i to, że naszemu Panu podobała się prośba i rozkaz (5Moj. 1:23). Jak już dowiedzieliśmy się, Chanaan wyobraża sferę Prawdy i Ducha Prawdy Pierwotnie jest tym Biblia, ale gdy prawdy biblijne i ich Duch wzrastają w umysłach ludu Bożego, ich umyślą stopniowo stają się sferą Prawdy i jej Duchem. Jak przed wejściem Izraela do ziemi Chananejskiej nieprzyjaciele i wrogie miasta obsadzili się w niej, tak też zanim duchowy Izrael wszedł do pozafiguralnego Chanaanu, który, jako prospektywna Prawda i jej Duch, był napełniony wszelkiego rodzaju złem, innymi słowy, zło miało w posiadaniu cielesne umyślą ludu Bożego, a które stały się polem walki Prawdy i jej Ducha przeciw ich nieprzyjaciołom, tak jak izraelska inwazja Chanaanu w figurze stała się polem walki jego mieszkańców i miast, walczących przeciw Izraelowi. Nowe stworzenie dokonywa najazdu na cielesny umysł i stopniowo przenika poddające się serce i umysł. Jak Mojżesz wysłał dwunastu szpiegów (w. 4-17; 5Moj. 1:23), tak nasz Pan wysłał pozafiguralnych szpiegów w Paruzji. Rozkaz był dany w sposób literalny: „Poślij męże” (w. 4Moj. 13:3), w którym zawiera się myśl, że szpiedzy mieli być pomocnymi figuralnemu i pozafiguralnemu Mojżeszowi w rzeczy, do której byli posłani.
(6) Wybór po jednym mężu z każdego pokolenia wyobraża, że pewne grono studentów biblijnych z nowych stworzeń, z każdej z dwunastu denominacji Chrześcijaństwa, które już były dostatecznie wymienione i określone w tym piśmie, zostało wybranych jako szpiedzy. Że nie wszyscy Izraelici byli przyjęci na szpiegów, ale tylko dwanaście jednostek stało się szpiegami i że każdy z dwunastu musiał być książęciem danego pokolenia, przedstawia, że nie wszyscy z nowych stworzeń mieli być pozafiguralnymi szpiegami, ale tylko niektórzy wybrani mieli być takimi i że ci wybrani musieli być członkami Małego Stadka i grupą wodzów będących w każdej denominacji. Pakt, że dziesięciu fałszywie podało zeznanie o ziemi, pomarło od plagi przed Panem, wyobraża, iż ich pozafigury przestały być członkami Małego Stadka, widocznie stając się przesiewkami („pomarli srogą plagą”. 4Moj. 14:37.) Dlatego należy rozumieć, że w czasie wysyłania pozafiguralnych szpiegów wszyscy posiadali swoje korony jako członkowie Małego Stadka. To jest jeszcze poparte i tym faktem, że żaden z figuralnych szpiegów nie był z pośród książąt przynoszących ofiary (4Moj. 7) i prowadzących pokolenia (4Moj. 10), a którzy, jak wiemy, wyobrażają dwanaście grup wodzów utratników koron, jedna grupa z każdej denominacji. A zatem wybór tych dwunastu książąt na szpiegów nie był z powodu wymarcia książąt przynoszących ofiary i aby owi