Teraźniejsza Prawda nr 125 – 1949 – str. 43
nie będzie mógł dostąpić stanu tymczasowego usprawiedliwienia. Stad też napomnienie, znajdujące się w wierszu 11, które podajemy według angielskiego lepszego przekładu: „Kto niesprawiedliwy (tymczasowo usprawiedliwiony, który nie jest aktualnie usprawiedliwionym, dlatego niesprawiedliwy) niech jeszcze będzie niesprawiedliwy (niechaj pozostanie tymczasowo usprawiedliwionym i niepoświęconym); a kto jest plugawy (nie żałujący grzesznicy, którzy nie są czystymi), niech jeszcze będzie plugawy (niech pozostanie w tym stanie); a kto jest sprawiedliwy (Lewici Wielkiego Grona i Młodociani Święci, którzy są na Dziedzińcu są sprawiedliwymi) niech jeszcze pozostanie sprawiedliwym; a kto jest świętym (Kapłani są świętymi, ponieważ są w Świątnicy) niech jeszcze pozostanie świętym.” Bo gdy przyjdziemy do czasu kiedy poświęcenie dla celów Wieku Ewangelii w zupełności ustanie, byłoby bezpożytecznym napominanie tymczasowo usprawiedliwionych, ażeby się poświęcili, a grzeszników żeby pokutowali, ponieważ tymczasowo usprawiedliwieni i grzesznicy nie będą mogli postąpić wyżej ze swego stanowiska przed Bogiem podczas takich warunków, dlatego w owym czasie tylko pierwsze i drugie napomnienie z wiersza 11 będzie dane, chociaż napomnienie dla Wielkiego Grona, Młodocianych Świętych i Kapłanów, ażeby pozostawali wiernymi, będzie właściwym, tak długo jak długo pozostawać będą na ziemi. A zatem natura tych czterech napomnień, następujących po porządku w wierszu 11 dowodzi, że te napomnienia będą dane w tym samym porządku przez Posłannika Epifanii i nie prędzej aż od roku 1954.
Czwarta i ostatnia krótsza przepowiednia w formie proroczej, którą można tutaj podać, jest 5, 6. Asyryjczyk (w. 5) wyobraża tych, co krzywdzą lud Boży przez niszczenie (”wtargnie”) Prawdy i jej Ducha (w ziemię naszą) i przez deptanie ich głównych doktryn (pałaców). Ten Asyryjczyk dokonywał tego w każdy z siedmiu okresów Wieku Ewangelii. W tych siedmiu okresach lud Boży wystawił przeciw tym niszczycielom siedem aniołów (siedem składowych posłańców, nazwanych w tym wierszu siedmioma pasterzami) i osiem książąt z ludu, z których jeden przewodził w każdym z pierwszych sześciu Kościołów, a dwóch przewodniczyło w siódmym Kościele. Anioł (pasterz) w każdym z tych okresów Kościoła był składowym. Np. aniołem okresu efezkiego było dwunastu Apostołów, a zatem anioł składowy. Ci aniołowie w każdym z tych pierwszych sześciu Kościołów mieli między sobą jednego książęcia ludu. Książęciem ludu pierwszego okresu Kościoła był Ap. Paweł; drugiego okresu Ap. Jan; trzeciego okresu Ariusz; czwartego okresu Klaudiusz z Turynu; piątego okresu Marsyliusz; szóstego okresu Wessel. Siódmy okres składa się z dwóch równych okresów [Paruzji i Epifanii], z których drugi okres zawiera w sobie trzy miniatury, które są duplikatem całego Wieku Ewangelii i równoległością, która podwaja część paruzyjną; wobec tego składowym aniołem siódmego okresu jest tylko dwóch członków, z których każdy jest książęciem ludu. Tym więc sposobem chociaż jest siedem składowych aniołów (pasterzy), w tych siedmiu aniołach znajduje się osiem książąt. Książęta stawili opór atakom Asyryjczyka na Prawdę i jej Ducha i więcej od innych członków-gwiazd spustoszyli (wypaśli, w. 6) nauki i ducha (ziemię) tych łupieżców, szczególnie ich najgłówniejsze błędy (w granicach Ich). Przez tych siedmiu pasterzy i ośmiu książąt Pan wybawił lud swój od pozafiguralnego Asyryjczyka. Gdy weźmiemy pod uwagę, co nasz Pastor uczynił przesiewaczom w Prawdzie i w Kościele nominalnym podczas Paruzji i co J. czyni przesiewaczom
kol. 2
w Epifanii, to łatwo zauważymy jak składowy pasterz Kościoła laodycyjskiego i jego dwaj książęta zniszczyli nauki i ducha tych rabusiów, a szczególnie ich główne błędy i jak Bóg dał przez nich wyzwolenie ludowi Swemu w tych dwóch okresach przy końcu Wieku, tak jak dawał wyzwolenie przez pierwszych sześciu pasterzy i książąt w poprzednich Kościołach.
Dotąd nasze studiowanie wykazało, że są krótsze przepowiednie w formie proroctw, które wskazują na pracę J., lecz to samo jest pokazane jeszcze przez krótsze przepowiednie w formie typów, które zaczniemy studiować. Pierwszy z tych typów wypełnia się w figurze Medada. Historia o dwóch mężach izraelskich imieniem Eldad i Medad znajduje się w 4Moj. 11:26-29. W tomie IX w roz. I, znajduje się szczegółowe tłumaczenie o Eldadzie na Żniwo Wieku Ewangelii i niektóre szczegóły o Medadzie, do którego odsyłamy czytelnika, lecz nie ma tam żadnej wzmianki o jego pomazaniu. Dlatego kilka pozafiguralnych zarysów podamy poniżej: Wcześnie w roku 1903, J. jako pastor luterański szczerze zapragnął sposobności, by mógł owocniej pracować dla Pana. Broszurka R. A. Torrey’a, traktująca o chrzcie z Ducha, jako o niezbędnym zaopatrzeniu do służby Pańskiej, wywarła silne wrażenie na jego umysł i chęć posiadania takiego zaopatrzenia. Chociaż był poświęconą osobą przez ostatnie 15 lat, to jednak uczynił ponowne poświęcenie, tym razem, jak myślał, na służbę, z powodu niejasnej myśli, jaką przyjął z wspomnianej broszurki. Między innymi rzeczami, wyraził się w modlitwie do Pana, że jeśliby to było wolą Pańską, chciałby zostać matą na którejby członkowie Kościoła mogli wycierać swe nogi, byle tylko jego życie mogło przynieść więcej korzyści dla Pana. Powstał z kolan, będąc zupełnie przekonany, że Pan udzielił mu pożądanego daru. I od tego czasu, pomimo kilku błędów, jakie przyjął z tej broszurki, był mu dany inny duch od Tego, jaki panował w Kościele luterańskim, bo w krótkim czasie jego badanie Pisma Św. trwające przeszło 2 i ½ miesiąca bez pomocy ludzkiej, otwarło mu wiele nauk, które odciągnęły go od Kościoła luterańskiego, a przyprowadziły do cudownych prawd żniwa. Uprzedzenie jakie miał do „Russelizmu” było tak wielkie, że nie chciał czytać ich literatury ani słuchać ich wykładów. Z badania Biblii bez pomocy ludzkiej, trwającego od około 23 lutego do 5 maja 1903, następujące nauki stały się dla niego jasne, po której to dacie nie było mu dane dalsze zrozumienie nauk w owym czasie: (1) Jeden Bóg, w przeciwieństwie do trójcy; (2) Śmiertelność ludzka, w przeciwieństwie do nieśmiertelności duszy; (3) śmierć, a nie wieczne męki są karą za grzech; (4) Papiestwo bestią, a Protestantyzm obrazem bestii, stanowią razem Babilon; (5) Identyczność Tysiąclecia i Sądnego Dnia; (6) Próba zmarłych niewybranych podczas Tysiąclecia; (7) Rok 1914 końcem Wieku. Będąc jeszcze w Kościele nominalnym zaczął natychmiast -głosić i nauczać niektóre z tych rzeczy, co doprowadziło go do porzucenia Kościoła luterańskiego i do przyjęcia Prawdy. Przez cały rok wykonywał nieoficjalną pracę pielgrzymską do publiczności i do kilku zborów Prawdy, aż w rocznicę swego wystąpienia z Kościoła luterańskiego, 1 maja 1903, został oficjalnym pielgrzymem naznaczonym przez pastora Russella. Oprócz brata Russella i J. żadnemu z pielgrzymów ze Żniwa ewangelicznego nie było dane pomazanie do pracy pielgrzymskiej przed jego uprzednim przybyciem do ludu Prawdy (”zabrawszy siedemdziesiąt mężów starszych z ludu postawił je około namiotu”, w. 24).
Następna krótsza przepowiednia w formie typu, jaka wypełniła się w nim, jest podana w dwóch miejscach (2Sam. 21:20, 21; 1Kron. 20:6, 7). Zdarzenie