Teraźniejsza Prawda nr 132 – 1950 – str. 74
wielu innych wypadkach); (5) Jezusa i Kościół jako Najwyższy Kapłan; Świata (w dniu sprawowania pojednania, 3Moj. 16, i we wielu innych miejscach); (6) członków wtórej śmierci zapierających Okup i udział Kościoła w ofierze za grzech w Epifanii (przy dwukrotnym uderzeniu skały i przy jego wyłączeniu z Chanaan); i (7) dwóch Posłanników (2Moj. 19:24).
Co do jego ograniczenia, że Dawid ma tylko jedno znaczenie typowe, odpowiadamy: w Psalmach Dawid wyobraża: (1) Jezusa; (2) Kościół; i (3) Jezusa i Kościół jako Głowę i Ciało; a w historycznych opisach jest on typem: (1) Kościoła podczas Wieku Ewengelii; (2) br. Russella. Pisma naszego Pastora pokazują pierwsze cztery znaczenia typowe; i on podtrzymywał piąte, chociaż nigdy nie pisał o tym; ale przynajmniej J. Hemery, A. H. MacMillan i my, w osobistej rozmowie z nim, wiemy że on wierzył w piąte znaczenie typowe. Co do jego odrzucenia typowego charakteru doświadczeń Dawida, odpowiadamy: że grzech Dawida względem Betsaby i Uryjasza jest typem na pewien błąd br. Russella, tj. na skalanie Przymierza Sary, gdy tymczasowo podawał, że Nowe Przymierze działało we Wieku Ewangelii i przy podawaniu nauk zbijających, – wyjawiał obrońców tegoż Przymierza, którzy występowali przeciwko temu poglądowi; i na pewne błędy Kościoła, tj. na skalanie pewnych prawd błędami babilońskimi podczas okresu pomiędzy dwoma żniwami i wyjawianie ich obrońców przy naukach zbijających. Ten punkt zbija pogląd autora o ograniczeniu Dawida do jednego tylko znaczenia typowego. W końcu do jego ograniczenia, że Salomon ma tylko jedno znaczenie typowe, odpowiadamy: (1) W wielkiej figurze Salomon w jego dobrych czynach jest typem na Chrystusa [Głowę i Ciało] w Tysiącleciu w dobrych czynach Ich panowania, i (2) w złych czynach Salomon przedstawia papiestwo przed reformacją; ponieważ podział królestwa przez syna Salomona został spowodowany przez jego złe czyny, i oczywiście złe czyny papiestwa przed reformacją były przyczyną podziału w Kościele, jak to paralel 2520 lat pokazuje. To stanowi wystarczające odparcie jego sofisterii odnośnie tych punktów. Co do jego oświadczenia, że jedynie te słowa mają znaczenie typowe, o których Jehowa wyraźnie mówi jako mające znaczenia symboliczne, odpowiadamy: Nie jest wyraźnie oświadczone, że Bóg dał nazwy o przynależnym charakterze Abramowi, Sarze, Mojżeszowi, Aaronowi, Marii, Jozuemu, i wielu sędziom, królom i prorokom Izraelskim, a jednak sens ich imion nasuwa myśl o ich pozafigurach. Stąd jego oświadczenie na tym punkcie jest nieprawdziwe. Ponadto, skoro wszystkie osoby biblijne jako części Boskiego objawienia, są typowymi i znaczenia ich imion zawierają coś względem ich pozafigur, tak dalece jak nadszedł czas by pozafigury mogły być zrozumiane, dlatego jesteśmy upoważnieni do konkluzji, że Bóg wdał się w to opatrznościowo, ażeby oni otrzymali nazwy dające wskazówki o ich pozafigurach.
Przytaczając jako dowód jego oświadczenia z 1Kor. 10:11 i Rzym. 15:4, on mówi: „Dwa razy Słowo Boże mówi: że „rzeczy, które zostały napisane przedtem ku naszej nauce zostały napisane”; i używa tych pism na zlekceważenie typów, zastępując typy wyrazem napomnienia, jakie wymagane są przez jego „modele”. Po pierwsze tylko jeden z tych ustępów używa typów jako napominania, to jest 1Kor. 10:11 i to bez lekceważenia ani odrzucania ich jako typów, jak to czyni autor, robiąc z nich modele zamiast typy. Po drugie on nie podaje właściwie wyrażeń tych ustępów, a z brakujących słów robi użytek by wpajać lekceważenie typów. Oto jak powinna brzmieć odnośna część z 1Kor. 10:11, według angielskiego Autoryzowanego Przekładu: „One [wypadki typowe]
kol. 2
zostały napisane”, po czym następują słowa: „dla napomnienia naszego”; a odnośna część z Rzym. 15:4 tak brzmi: „Bo cokolwiek przedtem napisano ku naszej nauce napisano”, podczas gdy on zamiast „nauki” podaje „napomnienia”; ustęp ten uczy że wszystkie typy gdy są na czasie, jak i inne części Słowa Bożego, powinny być studiowane przez lud Boży. Ten ustęp nic nie mówi o napomnieniu, lecz mówi, że cokolwiek przedtem, tj. w Starym Testamencie, napisano, zostało przeznaczone dla naszej nauki, abyśmy przez cierpliwość i przez pociechę jaką wpajają Pisma mogli mieć nadzieję. I oczywiście, dla wiernych między innymi rzeczami, typy Kościoła udzielają nadziei i napominania do dobrego, podczas gdy typy o złem napominają przed złem. Rzymian 15:4, dowodzi, że ewentualnie niektórzy z klasy „nas” zrozumieją wszystko co jest napisane w Biblii. Znowu autor spełznął na niczym w jego usiłowaniu odrzucenia typów przez swoje twierdzenia o 1Kor. 10:11 i Rzym 15:4 lub co najmniej lekceważąc je przez czynienie z nich „modeli” (albowiem różne zło opisane w 1Kor. 10:6 – 10 napewno nie jest modelem, do którego on redukuje praktycznie wszystkie typy. Raz tylko w jego artykule odnosi się on do rzekomego nadmiaru typu, do jednego z naszych typów, którego my używamy, a który zawiera się i w poglądzie br. Russella o przybytku przy końcu Wieku, ale jego artykuł pomija zupełnie ten punkt. On podaje przekręcając nasze nauczanie, że 60 słupów wokoło przybytku przedstawia na Epifanie 60 podziałów pomiędzy Lewitami Epifanicznymi, jego właściwe wyrażenie jest: „podziały pomiędzy ludem Pańskim” albowiem on nie używa wyrażenia „Epifaniczni Lewici”. Br. Russell daje nam z Pisma trzy serie pozafigur przybytku: (1) to podane w Cieniach Przybytku i pokrywające figurę Wieku Ewangelii, w której on pokazuje, że warunek usprawiedliwionego przez wiarę jest wyobrażony przez dziedziniec, i że 60 słupów wokoło przybytku wyobraża usprawiedliwionych przez wiarę jako Lewici Wieku Ewangelii; (2) to podane w Strażnicach a szczególnie od 1907 r. i pokrywające figurę przy krańcowym końcu Wieku, to jest Epifanię, w której on pokazuje, że warunek nowego stworzenia Wielkiego Grona w tym czasie byłby przedstawiony przez dziedziniec, co wskazuje, że te słupy przedstawiają te nowe stworzenia jako Lewitów; i (3) to podane w wykładach VI tomu, i jego figura pokrywająca przyszłe Wieki, włączając Tysiąclecie, w której stan Starożytnych świętych, Wielkiego Grona, itd., jest przedstawiony przez dziedziniec, co zawiera w sobie że, jako Lewici, oni są przedstawieni przez te słupy; ponieważ powyżej, w tym wstępie, daliśmy cztery dowody biblijne, że jest 60 grup Lewitów. Oczywiście, jak br. Russell pokazuje, figura Przybytku pokrywa cały Wiek Ewangelii, do której artykuł z natury rzeczy ogranicza ją. Ale jego autor nie widzi faktu, że tak, jak i br. Russell to pokazuje, że figura ta pokrywa krańcowy koniec Wieku, okres przejściowy, Epifanię, między Wiekami Ewangelii i Tysiąclecia, jak również Wiek Tysiąclecia, itd. Nie powinno się zrozumieć nas jakobyśmy powyżej mówili, że br. Russell wyraźnie oświadczył, że przy końcu Wieku i na Tysiąclecie 60 słupów przedstawia Wielkie Grono, Starożytnych świętych i Młodocianych świętych, ponieważ nie przypominamy sobie takiego wyrażenia, chociaż mógł go użyć jako stosujące się do jego ogólnego przedstawienia dotyczących przedmiotów; ale mówimy, że jego potrójny pogląd na przybytek zestawiony z jego poglądem Lewitów na te trzy okresy, biorąc pod uwagę, za on stosuje te 60 słupów do Lewitów Wieku Ewangelii, mieści w sobie to, co my nauczamy względem 60 słupów na Epifanię i Tysiąclecie. Niechaj Bóg błogosławi te myśli dla wszystkich.