Teraźniejsza Prawda nr 132 – 1950 – str. 69
Gal. 4:21, 22; z tego samego powodu uznawał wiele szczegółów i z następnych czterech ksiąg Mojżesza że były typami, chociaż oddzielne szczegóły nie dowodzą w inny sposób, że są typami; bo jeżeli w istocie pięcioksiąg jest nazwany typami, to ma się rozumieć, że wszystkie szczegóły są również typami. W ten to sposób cały pięcioksiąg jest typowy w szczegółach. Ponadto Bóg w hebrajskim, jak to Łukasz również oświadcza (Łuk. 24:27), nazywa, drugi podział Starego Testamentu: Proroki. Poza tym Bóg dzieli drugą część Starego Testamentu – Proroki – na dwie części: (a) „Wcześniejsi prorocy” i (b) „Późniejsi prorocy”. Ci ostatni stanowią następujące księgi: Izajasza, Jeremiasza, Treny Jeremiaszowe, Ezechiela i dwanaście małych Proroków, podczas gdy pierwsi obejmują siedem następujących ksiąg: Jozuego, Sędziów, Ruty, 1 i 2 Samuelowa 1 i 2 Królewska. Angielski czytelnik, który nie rozumie języka hebrajskiego może sprawdzić potrójny podział Starego Testamentu hebrajskiego za pomocą przekładu Leeser’a. Łuk. 24:27 wskazuje na trzeci podział Starego Testamentu hebrajskiego, nie przez przetłumaczenie jego tytułu Kitubim, Pisma, ale przez nazwanie tego podziału Psalmy, które są pierwszą jego księgą. Teraz prosimy zauważyć ten fakt, że pierwsza część drugiego podziału Starego Testamentu hebrajskiego zwana „Wcześniejsi Prorocy” obejmuje siedem ksiąg historycznych, te które są wymienione wyżej: Jozue, Sędziów Ruty, 1 i 2 Samuelowa i 1 i 2 Królewska. Dlaczego Bóg nazywa tę część księgami Proroków, które na pierwszy rzut oka zdają się być księgami czysto historycznymi? Odpowiadamy, ponieważ one zawierają w całości historie przedstawiające przyszłe rzeczy, to jest typy i z tego powodu są one księgami proroczymi. To znaczy, że każda rzecz w nich zawarta jest typem. Piotr przez natchnienie (Dz. 3:24) oświadcza nam, że Samuel, pierwszy z Proroków, a przeto autor księgi Jozuego, Sędziów, Ruty i pewnej części l Samuelowej (1 Kron. 29:29), prorokował o Tysiącleciu. Ale on prorokował w typach, w tych wyżej wymienionych księgach, a nie w żaden inny sposób, jako część Objawienia Bożego, ponieważ tu tylko znajdujemy jego usługiwanie w tej części objawienia. I ponieważ obie księgi Kronik zawierają w sobie (oprócz rodowodów z l Kroniki) część przedmiotu z l Samuelowej i praktycznie cały przedmiot z 2 Samuelowej i z l i 2 Królewskiej na ile opisują o zjednoczonym królestwie, a po podziale, o królestwie judzkim, dlatego obie księgi Kronik, które należą do trzeciego podziału Starego Testamentu hebrajskiego – Kitubim, Pisma – są również typowymi. Paralela 2520 lat jest również takim samym dowodem odnośnie tego co jest zawarte w 2 księdze Królewskiej i w 2 księdze Kronik, za wyjątkiem tych części, które traktują o Salomonie, który innymi sposobami danymi tu powyżej, dowodzi że jest typem. Równoległe dyspensacje dowodzą również, że Ezdrasz i Nehemiasz są typami. Powyżej wykazaliśmy, że historyczne części Daniela, który w hebrajskim, jest umieszczony nie pomiędzy Prorokami, ale pomiędzy Kitubim, Pismami, są typowe. Powyżej udowodniliśmy również że księgi IJOBA i ESTERY są typami. W ten sposób wszystkie księgi historyczne Starego Testamentu są typami.
(9) Każda historyczna osoba, rzecz i wypadek w Biblii jest objawieniem, a stąd typem, ponieważ Biblia w całości a nie tylko w części, jest Boskim objawieniem. Wyżsi krytycy dowodzą, że Biblia nie jest Boskim objawieniem, ale co najwięcej zawiera ona Boskie objawienie, które zazwyczaj oni ograniczają do kilku rzadkich religijnych i etycznych nauczań, którym oni przypisują takie natchnienie jakim, jak oni twierdzą, cieszą się wszyscy wielcy religijni wodzowie, jak Budda, Konfucjusz, Zoroaster, itd.
kol. 2
Ale dziecko Boże wyuczone w Prawdzie wierzy, że Biblia w całości jest objawieniem Bożym, i że jest natchnienia Bożego w zupełnym tego słowa znaczeniu. Jeżeli Biblia w całości jest objawieniem, więc wszystkie jej opisy powinny być objawieniami, a co nie byłoby gdyby jej historie nie były typami. Niektóre rzeczy i niektóre opisy nie byłyby na miejscu w Biblii gdyby nie były typami rzeczy przyszłych, jak np. większa część rodowodów z 1 Kroniki, to jest pokoleń nie poświęconych, które są typami sekt i denominacyj Chrześcijaństwa, albo opisy w księdze Sędziów, rozdział 17 do 21, to jest o Michasie, o Lewicie i jego nałożnicy, o Ammonie, najstarszym synu Dawida, i o jego zgwałceniu siostry Tamary, (2 Sam. 13:1-20), itd. Mówić że one są podane tylko w tym celu, by nas nauczały dobrych lekcyj nie jest wystarczającym, by im dawać prawo do miejsca w Boskim objawieniu, wziąwszy pod uwagę, że pewne wypadki z historii Kościoła pouczają nas lepszych lekcyj niż niektóre wypadki biblijne (ale dlatego podają lepsze lekcje, ponieważ są antytypami pewnych typów biblijnych) i wziąwszy pod uwagę, że aby być częścią objawienia Bożego one powinny objawiać pewne rzeczy, o których nie możemy się dowiedzieć z żadnego innego źródła jak ze źródła biblijnego, a to jest prawdą co do tych opisów wtedy tylko, gdy one są typami. Cała Biblia, a nie tylko części z niej, jest Boskim Objawieniem. To zapatrywanie, że opisy biblijne są częścią Boskiego objawienia i wszystkie objawiają Boskie prawdy, jest prawdziwym, a zatem są typami, jak dowodzi ten punkt.
(10) Dziesiąty sposób do odnalezienia co jest typem w Biblii jest fakt, że cokolwiek jest typem osoby, wypadku, ruchu, itd. we Wieku Ewangelii, to przez to samo jest udowodnione, że ono jest typem odpowiadającym rzeczy w trzech miniaturach Wieku Ewangelii, to jest małej, średniej i wielkiej miniaturze: ponieważ podczas Epifanii, Wiek Ewangelii podwaja się na małej skali w trzech miniaturach. Biblia dowodzi o wielkiej miniaturze; a fakty wypełnione dowodzą o małej i średniej miniaturze; albowiem źli Lewici, pod złym dowództwem, zostali objawieni jako tacy w małej miniaturze, dobrzy Lewici, pod dobrym dowództwem zostali objawieni w miniaturze średniej; a Lewici kościoła nominalnego są objawieni w wielkiej miniaturze. Biblijny dowód o wielkiej miniaturze jest następujący: opis o szpiegowaniu ziemi, raport szpiegów, szemranie ludu z powodu fałszywego raportu szpiegów, z których przyczyny byli zmuszeni do błądzenia po puszczy przez czterdzieści lat, jest typem:(1) na szpiegowanie (badanie, poszukiwanie) sfery prawdy i jej ducha podczas Żniwa Żydowskiego, raport pozafiguralnych szpiegów co do tego przedmiotu, szemranie braci Żydowskich na ten raport, a co było następstwem błądzenia ludu Bożego w Wieku Ewangelii po symbolicznej puszczy; i (2) szpiegowanie w Paruzji sfery Prawdy i jej ducha, raport co do tego przedmiotu przez pozafiguralnych szpiegów, szemranie lądu Bożego na ten raport w Paruzji, a w następstwie błądzenie po symbolicznej puszczy podczas Epifanii, która dowodzi, że jest podwojeniem małej skali Wieku Ewangelii. Z tego powodu jakikolwiek typ mający swój antytyp (pozafigurę) w Wieku Ewangelii znajduje również potrójny antytyp podczas Epifanii.
Zrozumiawszy czym jest element typowy w Biblii, zwróciwszy się teraz ku innej fazie naszego przedmiotu, to jest gdy typy biblijne uwypuklają w pewnych wypadkach osobistości w antytypie (pozafigurze). Słyszymy niekiedy mówić braci, że oprócz Jezusa, żadna osobistość nie jest pokazana przez typ w Biblii. Ci, którzy tak mówią, nie są w zgodzie ani z Pismem świętym ani z objaśnieniem pewnych ustępów Biblii przez naszego Pastora. W pewnych