Teraźniejsza Prawda nr 132 – 1950 – str. 68
do Żyd. 10:28, 29. Grzesznicy całkiem dobrowolni przeciwko Nowemu Przymierzu umrą śmiercią bardziej krańcową niż ta jaką zadało przymierze Mojżeszowe, to jest umrą śmiercią wtóra. Ale kontrast nasuwa myśl o typowym charakterze wyroków śmierci pod Zakonem Mojżeszowym. Z cośkolwiek odmiennego punktu widzenia, Izaj. 1:9 i Rzym 5:15-19 są innymi ilustracjami tej zasady. To dowodzi, że ten punkt jest biblijny.
(4) Jedną z najbardziej częstych napomknień o typach znajdujemy w proroczych aluzjach czynionych o osobach, miejscach i wypadkach historycznych, które się działy dawno w przeszłości, a jednak niemniej są proroctwami na rzeczy, które się mają dziać w przyszłości. Jest to zjawiskiem często spotykanym w Psalmach i u Izajasza na przykład Ps. 83:7-12 (zauważcie również porównania we wierszach od 10-12). Psalm 72, odnoszący się do Salomona w jego porównaniu jako typ na Chrystusa w Jego panowaniu w Tysiącleciu, jest zarówno przykładem stosownym. Izaj. 10:5-34 zawiera aluzje prorocze do licznych historycznych wypadków, osobistości, narodów, miast, itd., a jednak wszystkie są proroctwami przyszłych rzeczy w drugim wypełnieniu, co dowodzi, że wszystkie te wypadki, osobistości, miejsca, miasta, itd., są typami; ponieważ, jak wiemy, te proroctwa mają podwójne wypełnienie: (1) na literalnych rzeczach, o których jest mowa i (2) na ich antytypach w Wieku Ewangelii. Tę zasadę nasz Pastor używał bardzo często. Wszyscy prorocy obfitują w używaniu tej zasady, prorokując o rzeczach literalnych wypełnionych ze Starego Testamentu, które Bóg użył jako typu, czyli figury na wypełnienie się ich pozafigur w Wieku Ewangelii; na przykład Egipt, Assyria, Babilon, Moab, Ammon, Filistynia, Arabia, Syria, itd. i ich przynależności w łączności z niemi. Objawienie 2:20-23; 17:5; 21:2 ilustruje ten punkt, jak to wszystko dowodzi.
(5) Inny sposób jaki używa Biblia aby uwypuklić typy jest wyjaśnienie przedmiotów ze Starego Testamentu, bez bezpośredniego oświadczenia, że one są typami, pod formą aluzji z punktu widzenia doktryny, etyki i napominania, jak to dowodzi to co następuje: Bez nazywania typami obrzezanie i baranka Egipskiego Św. Paweł czyni aluzję do pierwszego w liście do Kol. 2:11, 12, co dowodzi, że ono jest typem na prawdziwy chrzest, a do drugiego czyni aluzje w liście do 1Kor. 5:7, 8 , co dowodzi, że on jest typem na Jezusa jako naszego Baranka Wielkanocnego, a jedzenie przez Izraelitów baranka w Egipcie jest typem na Kościół Wieku Ewangelii przyswajający sobie błogosławieństwo usprawiedliwienia i poświęcenia i pokazuje również jak mamy się oczyszczać ze wszelkiej złości przez odnoszenie się do Izraelitów oczyszczających ich mieszkania z wszelkiego kwasu. Inne stosowne przypadki znajdujemy do Żyd. 6:18 (odnoszące się do miast schronienia, będących typem na Chrystusa, który jest naszą ucieczką i nadzieją życia w Nim) ; Jak. 5:10, 11; Ezek. 14:14-20 (prorocy jako typy na różne godne osoby Wieku Ewangelii) ; Jan. l:51 (drabina Jakóba przedstawia Chrystusa) itd. Prorocze pisma Starego Testamentu, i pisma Apostołów jak i oświadczenia Chrystusa z Nowego Testamentu obfitują w takie aluzje, wskazujące na typy.
(6) Pismo święte pokazuje, że ktokolwiek działa w łączności z typem jasno wyrażonym i cokolwiek ma łączność z typem jasno wyrażonym są również typowymi. Jako ilustrację tej reguły przytaczamy Eliasza, który jest typem jasno wyrażonym na Chrystusa[Głowę i Ciało] jako mówcze narzędzie Boże do publiczności (Mat. 11:14 [literalnie, „jest przedstawia – Eliasza, który miał – literalnie, ma przyjść”]; Łuk. 1:17; Mat. 3:3; Mal. 4:5; 6). Wobec tego Achab, i jego synowie, Abdyjasz, Jezabela, Elizeusz, Jehu, Hazael,
kol. 2
kapłani Baala i Astoroty, stąd Baal i Astorota wdowa z Sarepty i jej syn, itd. są typami. Z tego powodu Elizeusz jest typem i wszystkie osoby, miejsca wypadki, itd. wchodzące w jego życie są typami. Ta zasada zastosowana do Enocha, Noego, Abrahama, Sary, Izaaka, Agar, Ismaela, Jakóba, Józefa, Faraona. Mojżesza, Aarona i jego synów, Jozuego, sędziów, królów Izraelskich, proroków, kapłanów, Ezdrasza, Nehemiasza, Zorobabela, Jana Chrzciciela, Jezusa i Apostołów pokazuje nam, że praktycznie każda osoba i każdy wypadek historyczny z Starego i Nowego Testamentu są typami. Ta zasada o wielkiej doniosłości w typologii jest więc biblijną.
(7) Jest tam faktyczny dowód odnośnie tego co w Biblii jest typem – metoda jaką stosował często nasz Pastor, i jak to jasno oświadczył w Domu Biblijnym, że używał jej w licznych wypadkach, to jest gdziekolwiek biblijne osoby, nauczania, wypadki itd. mają dokładne odpowiedniki z osobami, nauczeniami, wypadkami, itd. kościoła chrześcijańskiego, albo wchodzą w styczność z nim, nawet choćby żadna z sześciu wymienionych zasad nie stosowała się do tego, to jednak te osoby, nauczania, wypadki, itd., powinny być uważane jako typy takich osób, nauczań, wypadków, itd. Biblia to naucza u Amosa 3:7, który mówi, że nic z tego co ma łączność z rozwojem planu Bożego, nawet w najdrobniejszym szczególe, żeby Bóg nie objawił przez swych proroków; a ponieważ to nie było uczynione w każdym wypadku, przez pisma proroków to co my nazywamy piątym rzędem myśli biblijnej – proroctwa, co najmniej reszta tych wypadków powinna być wskazana w pismach proroków, takich jak Samuel, itd., którzy podali swe proroctwa wyłącznie jako typy. Nasz Pastor daje świadectwo odnośnie tego sposobu udowadniania typów w drugim tomie, na stronicy 224, pierwszy paragraf, np. nie ma wyraźnego oświadczenia biblijnego wyrażonego w wielu słowach o osobach i wypadkach odnoszących się do zaręczyn i wesela Izaaka i Rebeki, a będące typem na zaręczyny i wesele Jezusa z Kościołem, a jednak nasz Pastor stosuje je w szczegółach i dlatego tyle o tym mówi. Dlaczego? Ponieważ odnośne osoby i wypadki odpowiadają sobie. Ta zasada w świetle faktów i Amosa 3:7 dowodzi, że to co lud Boży czynił i dokonał w Wieku Ewangelii, w wodzach i ich zwolennikach, i to co im uczyniono w wypełnieniu planu Bożego jest typem w Biblii. Z tego powodu br. Russell wierzył, że on był antytypem Daniela jak to pokazał przez obrazy, Pastor Russell w jaskini krytyków, i rękę piszącą na ścianie, itd. Z tego powodu on wierzył tak samo, że J. Hemery, A. H. MacMillan i autor byli małym antytypem (małą pozafigurą) Dawida w księgach historycznych, ale nie w Psalmach. Z tego samego powodu wiemy, że księga Estery, jak i wiele innych ksiąg są księgami typowymi.
(8) Kiedykolwiek Biblia odnosi się do serii ksiąg, czy to do ksiąg typowych, czy historycznych, będących proroczymi, to należy rozumieć, że każda rzecz w tych księgach jest typem. Cały zakon – słowo zakon biblijnie obejmuje cały pięcioksiąg Mojżesza (Gal. 4:21, 22), ponieważ Bóg sam nazywa w Biblii hebrajskiej pięcioksiąg zakonem, – który jest wyraźnie nazwany figuralnym [czyli „cieniem”] przez Ap. Pawła w liście do Żydów 10:1. Przeto argument św. Pawła (Gal. 4:21, 22) jasno dowodzi, że pierwsza Mojżeszowa, jak i cztery następne księgi należą do Zakonu; a przeto według Żyd. 10:1, każda rzecz w pierwszych pięciu księgach Starego Testamentu jest typem. Z tego powodu nasz Pastor uznawał liczne wydarzenia historyczne z l księgi Mojżesza jako będące typami, chociaż nie ma żadnej wyraźnej wzmianki w Biblii że są typami, ponieważ te szczegóły są wszystkie zawarte w ogólnym oświadczeniu Apostoła w liście do Żydów 10:1 porównane