Teraźniejsza Prawda nr 132 – 1950 – str. 67
w Tysiącleciu; i można przytoczyć Jordan jako figurujący śmierć w ofierze. Jako wypadki Nowego Testamentu można przytoczyć zdradzenie Jezusa przez Judasza przedstawiające zdradę Maluczkiego Stadka w Paruzji i Epifanii przez członków wtórej śmierci; a osądzenie na śmierć Jezusa przez kler żydowski jako przedstawiające osądzenie przez kler Chrześcijaństwa Maluczkiego Stadka na odcięcie od jego praw jako mówcze narzędzie Boże. W ten sposób te kilka przykładów wyjaśniają naszą definicję typu, a wyjątki jak do Rzym. 5:14; 1 Kor. 10:6, 11; Gal. 4:24; Kol. 2 : 16, 17; Żyd. 9:9, 23, 24; 10:1 i wiele innych dowodzą, że nasza definicja jest prawdziwą. Pomimo, że w naszym jeży ku nie jest w powyższych wyjątkach użyty wyraz typ lub typy, to jednak w greckim i w trzech pierwszych wyjątkach angielskich jest on użyty, a tłumacze podali w naszej Biblii synonimy tego wyrazu jak np.: podobieństwo, insze rzeczy, wzór, cień, kształty i wizerunek, podczas gdy w greckim cytacie do Żyd. 9:24 jest wyraźnie użyty wyraz pozafigury (w polskim wizerunek), jak również w 1 Piotra 3:21 w greckim pozafigura (w polskim wzór) w znaczeniu w którym zazwyczaj używamy ten wyraz typ. Następujące wyrażenia: „wzór” (Żyd. 9:9) „tajemnica” (Efez. 5:32), „według porządku Melchizedowskiego” (Żyd. 6:20; 7:11, 17), „przypodobany” (Żyd. 7:3), „porządek” (wiersz 15) i „znaki” (Jan 6:30; „znamiona” Mar. 16:17; Żyd. 2:4) są użyte jako jednoznaczniki czyli synonimy wyrazu typ, co również zachodzi do Rzymian 4:17.
Jest wielka różnorodność zdań wśród badaczy Pisma świętego co do zawartości słowa typ. Niektórzy zaprzeczają, aby się znajdował jakikolwiek typ w Biblii. Inni twierdzą, że powinno się uważać za typ jedynie te rzeczy, które są jasno (według ich słowa „wyraźnie”) podane jako będące typami. Ci ograniczają typy do bardzo małej liczby pism. Inni biorą pewne rzeczy w sposób dowolny jako typy, i w taki sam sposób zaprzeczają, aby inne rzeczy były typami. Inni jeszcze twierdzą, że każda rzecz w pięciu księgach Mojżesza i w historiach Starego i Nowego Testamentu jest typem; a inni jeszcze podają, że każda rzecz i każda biografia w Biblii jest typowa. Wśród takiej rozmaitości zdań jak możemy dojść do prawdy biblijnej, aby wiedzieć, co jest typem? Odpowiadamy, że oświadczenia biblijne, fakty biblijne i zasady uczynią dziecko Boże pokornym, cichym, łaknącym, uczciwym, pełnym uszanowania, lojalnym i świętym, zdolnym do otrzymania światła co jest prawdą biblijną na ten przedmiot gdy jest właściwy czas. Podczas Epifanii Prawda na ten przedmiot ukazuje się zupełnie we właściwym czasie; i dlatego dziecko Boże pokorne, ciche, łaknące, uczciwe, pełne uszanowania, lojalne i święte, może w Epifanii spodziewać się otrzymania pewności co do Prawdy co jest w Biblii typem. Dlatego przedstawiamy to co następuje, aby dopomóc takim dzieciom Bożym. Nie możemy spodziewać się, aby źle rozwinięte dzieci Boże – nieczyści Lewici – mogli osiągnąć taką prawdę tak długo jak pozostaną nieczystymi; ale mamy ufność że skoro rozpoczną rzeczywiście się oczyszczać, to Pan im również pobłogosławi na tym punkcie. Zgodnie z myślą wyrażoną i stałą praktyką naszego Pastora, jest, co najmniej siedem sposobów, za pomocą których można rozpoznać typowy charakter biblijnego oświadczenia; i tutaj przedstawiamy te siedem sposobów, z trzema innymi, które nie mogły być zauważone za jego życia, bo nie były na czasie.
(1) Za każdym razem gdy Biblia oświadcza, że jakaś rzecz jest typem to możemy być pewni, że tak jest. Tym sposobem widzimy, że Sara, Agar, Izaak i Ismael są typami; ponieważ św. Paweł wprost twierdził, iż tak jest. (Gal. 4:21-31). Tak samo liczne wypadki
kol. 2
w 1Kor. 10:1-10 są typami, ponieważ Św. Paweł oświadcza wprost, że one są, we wierszach 6, 11.Danie przymierza Zakonu jest typem, według oświadczenia bezpośredniego św. Pawła do Żyd. 9:14-23, a szczególnie we wierszu 23. Przybytek i ofiary najwyższego kapłana w związku z przybytkiem są typami, jak to Apostoł pokazuje jasno do Żyd. 9:9, 24. Adam i Ewa, w ich stanie niewinności są pokazane jasno jako typy, przez synonim słowa typ jak to Apostoł wykazuje do Efez. 5:31, 32; stąd wiemy że są typami. Z tego samego powodu wiemy z listu do Rzym. 5:14, że Adam przed zgrzeszeniem przedstawia Jezusa. Przez wyrażenie „obłok świadków” (Żyd. 12:1) to jest przez metonimię, (zmianę pojęć) świadkowie podobni do cienia, ponieważ obłok odbija cień gdy słońce zniża się za nim, wszyscy bohaterowie wiary w ich czynach opisani w liście do Żydów 11 rozdziale są typami. Można by przytoczyć inne jeszcze wyjątki zawierające taka wyraźną wzmiankę o typach, szczególnie z listu do Żydów, ale poprzednie wystarczą, aby wykazać tą pierwszą zasadę.
(2) Drugi sposób, przez który Biblia pokazuje typ, polega na porównywaniu rzeczy jednej dyspensacji z rzeczami drugiej dyspensacji. Jest to rzecz często czyniona w proroctwach, a szczególnie u Izajasza. Przeto u Izaj. 28:21 obalenie Filistynów przez Izraela (2Sam. 5:20; 1Kron. 14:11) jest pokazany typ na lud Boży w Paruzji, obalający tych, którzy zapierali się okupu, a przez porażkę pięciu królów i Amorejczyków w Gabaon przez Jozuego i Izraela (Joz. 10 : 10) jest pokazany typ na naszego Pana i Jego lud zwyciężający zupełnie pięć błędów i pięć klas przesiewania obu żniw (1 Kor. 10:5-14). Tak samo u Izaj. 9:4; 10:26 wyniszczenie Madianitów przez Giedeona jest przyrównane do wyniszczenia karygodnych błądzicieli z kościoła nominalnego podczas żniwa, co dowodzi, że historia Giedeona ma typowy charakter. Tych kilka przykładów wyciągniętych ze Starego Testamentu są dowodem prawdziwości tego punktu. Nowy Testament zawiera takie porównywania co jest dowodem typowego charakteru przedmiotów Starego Testamentu, do których są czynione wzmianki, na przykład porównania między Izaakiem a klasą Chrystusa, i Ismaelem a Izraelem cielesnym ( Gal. 4:28-31); między dniami Noego przed i podczas potopu i ludźmi ówczesnego czasu, a dniami Syna człowieczego przed i podczas wielkiego ucisku i światem tego czasu (Mat. 24:37-39; Łuk. 17:26, 27). To samo daje się zauważyć odnośnie Lota i Sodomy a Wielkim Gronem i kościołem nominalnym (Łuk. 17:28-30). Przez porównanie Jezus pokazuje, że On był figurowany przez miedzianego węża na puszczy (Jan 3:14, 15). U Izajasza, Jeremiasza i w Psalmach, znajdujemy szczególnie takie porównywania, i ma się rozumieć, one dowodzą, że typ i antytyp (figura i pozafigura) znajduje się w rzeczach porównywanych.
(3) Niekiedy pokazuje się istnienie typu przez wstawienie w kontrast typu z antytypem (figury z pozafigura), a w niektórych wypadkach przez stawienie w kontrast typu z rzeczą, która nie jest jego antytypem, ale która zawiera tę samą zasadę jaka czyni antytyp z typu. Godne uwagi przypadki znajdujemy co do pierwszego punktu w porównaniu w liście do Żydów 12:18-21 a wierszami 22-29, i w rozdziale 9:1-10 a wierszami od 11-14 i w wierszu 25. Godny uwagi przypadek, co do drugiego punktu znajdujemy do Żyd. 10:28, 29. Antytypem (pozafigura) Zakonu Mojżeszowego jest, ma się rozumieć, Nowe Przymierze, które nie działa aż dopiero w przyszłym wieku, gdzie dobrowolni grzesznicy przeciwko jego prawu zginą bez litości za świadectwem dwóch lub trzech świadków. Tymczasem ta sama zasada działa obecnie w stosunku do przymierza ofiary jak dowodzi wyjątek z listu