Teraźniejsza Prawda nr 130 – 1950 – str. 44
I nie tylko jest to faktem, że Pan dawał tego rodzaju nauki, zwłaszcza podczas Paruzji i Epifanii, ale także iż Pan, w wypełnieniu oświadczeń z 4Moj. 12:6; Mat. 13:52, faktycznie dawał takie nowe prawdy generalnym starszym, którzy nie byli członkami gwiazd i niektórym wybitniejszym starszym, którzy nigdy nie stali się generalnymi starszymi. Widzimy zatem, że nasze tłumaczenie 4 księgi Mojżesza roz. 12 jest dotąd zgodne z Biblią w każdym szczególe, rozumne i faktyczne. Wobec tego ono ma zalety, które dowodzą, iż jest właściwym tłumaczeniem rozdziału dotychczas rozważanego. A dalej postępując z badaniem tego rozdziału, zauważymy, że i dalsze tłumaczenie będzie zgodne z Biblią.
(27) Widzieliśmy jak w wierszu 6 Bóg zakreślił granice, pomiędzy którymi będzie się objawiał i będzie mówił do proroków – objawi się im przez widzenia i będzie mówił do nich w sitach. Poza tymi granicami nie będzie im objawiał żadnych rzeczy. Jednakowoż w wierszu 7 mamy powiedziane, że Bóg nie ograniczył Mojżeszowi Swych objawień tylko do widzeń i snów. Widzieliśmy, że wiersz 7 nie zawiera w sobie znaczenia, że Bóg nie będzie objawiał się Mojżeszowi w widzeniach i nie będzie do niego mówił w snach; ale raczej przeciwstawienie nasuwa na myśl, iż Bóg nie ogranicza Mojżeszowi swych objawień do widzeń i snów; ale w dodatku, wyjątkowo uprzywilejował go w objawienia, przez które udzielał mu wiadomości w inne więcej zaufane sposoby. W pozafigurze to miało znaczyć, że Bóg nie ogranicza Swych objawień danych naszemu Panu, działającemu w członkach gwiazd do widzeń i snów. I dlatego wiersz 7 nie dowodzi, że Bóg nie udziela naszemu Panu widzeń i snów, gdy On działa przez członków gwiazd; albowiem jak wiemy, że w ostatniej analizie Jezus jest jedynym Tłumaczem Słowa Bożego, danego nam przez Boga i że wszystkie widzenia i sny, które są właściwie tłumaczone Kościołowi, są od Boga dane Jezusowi Nauczycielowi Kościoła (Mat. 23:8; 1Kor. 1:30). Ten fakt, jak również przeciwstawienie wierszu 6 z jednej strony, a wierszów 7 i 8 z drugiej, dowodzi, że objawienia dane Chrystusowi działającemu przez członków gwiazd nie wyłączają widzeń i snów, ani nie są do nich ograniczone. Ten fakt – że Jezus dał Kościołowi przez Ap. Pawła i naszego Pastora, którzy byli członkami gwiazd, więcej widzeń i snów, aniżeli wszystkim innym razem wziętym członkom Kościoła, którzy nie byli członka mi gwiazd – dowodzi, że Jezus, przemawiając przez członków gwiazd, nie jest ani ograniczony ani wyłączony z objawień dawanych w formie widzeń i snów. Taka jest zatem siła słów: „Ale nie taki [ograniczony] jest sługa mój Mojżesz.”
(28) Fakt, że Mojżesz w tym rozdziale wyobraża naszego Pana jako Boskie Narzędzie Mówcze, Wykonawcę i Wodza Duchowego Izraela, działającego w członkach gwiazd, daje głębsze znaczenie słowom „który we wszystkim domu moim najwierniejszy jest,” aniżeliby miały słowa, gdyby on tego nie wyobrażał. Bo jeśliby nasz Pan był tu wyobrażony przez Mojżesza, jako Boski Ustny Wyraziciel, Wykonawca i Wódz dla duchowego Izraela w znaczeniu innym od Jego czynności przez członków gwiazd, to wtedy wierność opisana w tym wierszu odnosiłaby się tylko do Niego. Pan niezawodnie jest załączony w tym wyrażeniu i to w najwyższym znaczeniu tego słowa, lecz myśl zawarta w tym rozdziale łączy Jego wierność z członkami gwiazd, przez których On działa; to zatem daje do zrozumienia, że członkowie gwiazd są również wierni, gdy oni jako tacy działają urzędowo. Mówiąc o ich wierności, nie mamy rozumieć, że ich wierność była bez skazy, jak wierność naszego Pana; lecz że byli dostatecznie wiernymi by przezwyciężyć, tzn. że byli więcej wiernymi, aniżeli drudzy – posiadali wierność, która pomnaża jedną grzywnę na dziesięć. Stosownie z tym
kol. 2
rozdziałem rozumiemy że wszyscy z 49 członków gwiazd są wiernymi. Mamy wyraźne oświadczenia w Biblii, że prawdziwie wiernymi było 13 – tu z nich – dwunastu apostołów i wierny sługa. (Obj. 21:14; Mat. 24:45; Łuk. 12:42). Sposób w jaki ten rozdział przedstawia naszego Pana w związku z członkami gwiazd, razem z pozafiguralnym oświadczeniem wierszu 7-go i pozafiguralnymi faktami z wierszu 8-go, dowodzi, chociaż w mniej jasny sposób, że ta wierność prawdziwie odnosi się i do tych drugich 36-ciu członków gwiazd. Jednakże nie rozumiemy przez to, że żaden z tych czterdziestu dziewięciu braci nie mógł upaść, lecz że byli oni tak wiernymi, że nie upadli. Pozafiguralny dom – dom Boży – jest to Kościół Boży, jak mówi Ap. Paweł w Liście do Żydów 3:2, 6. Z tego wynika, że w usłudze Chrystusowej za pośrednictwem członków gwiazd, On i oni byli wiernymi. Z tego wnioskujemy, że tylko takie nowe stworzenia były wybrane na członków siedmiu gwiazd (Obj. 1:16, 20; 2:1; 3:1), o których Bóg przewidział, że będą wiernymi – z której to liczby 13-tu członków jest wprost objętych w oświadczeniach Chrystusowych – o 12 – tu apostołach jest nadmienione w Ew. Mat. 19:28, Jana 17:12 ; Obj. 21:14; o Janie i Jakubie w Ew. Marka 10:39; o „onym słudze” w Ew. Mat. 24:45 ; Łuk. 12:42; lecz 4Moj. 12:7, 8 obejmuje wszystkich 49-ciu członków gwiazd.
(29) Wiedząc, że Jezus działa przez członków gwiazd odnośnie przywilei widzeń i snów i że czyni to w większej mierze przez nich, aniżeli przez generalnych lub miejscowych sług Kościoła, którzy nie są członkami gwiazd, przygotowani jesteśmy teraz do zrozumienia w jaki sposób On działa przez członków gwiazd. Te myśli są zawarte obrazowo w wierszu 8. Mojżesz miał przywilej w tym, że Bóg do niego mówił (1) usty do ust, (2) jasno, a nie w zagadnieniu i (3) że mógł widzieć podobieństwo Boga. Bóg mówi, że te przywileje nie będą dane zwykłemu prorokowi, lecz tylko Mojżeszowi. Zbadajmy każdy z powyżej podanych trzech przywilei z punktu poza – figury i zauważmy jakie przywileje posiada nasz Pan, gdy On jako ustny Wyraziciel Boga działa przez członków gwiazd. Pierwsze, co mamy rozumieć przez wyrażenie: „Usty do ust mawiam z nim?” Ażeby to wyrażenie mogło być jasne, musimy podać niektóre objaśnienia. Pierwotnie Jezus jako Logos był, a później jako Chrystus był i jest ustami Boga. Ten wyraz Logos czyli Słowo zawiera w sobie Jego stan przedludzki (Ew. Jana 1:1), a wyraz Chrystus (Izaj. 61:1, 2) odnosi się do Jego stanu jaki posiadał po Logosie. Biblia w różne sposoby wykazuje, że On jest ustnym Wyrazicielem Boga, czyli ustami Boga (Obj. 1:1; 5:7-9, 12; Mat. 23:8; Ew. Jana 1:9, 18; 3:32; 13:3; 1Kor. 1:30; Kol. 2:3; 5Moj. 18:18; 19; Izaj. 11:2, 3; 50:4). To dowodzi, że Bóg objawiał Swe myśli zwykle przez Jezusa podczas okresu Starego Testamentu i tylko przez Niego wyłącznie w okresie Nowego Testamentu (Obj. 5:5-9, 12). To co Bóg objawił przez Niego, to w skróceniu podał to w Biblii. Dlatego Biblia jest drugorzędnie składnica objawień jakie Bóg poczynił przez Niego – Biblia jest zatem ustami Boga (5Moj. 8:3; Psalm 45:2; 105:5; 119:13, 72, 88; 138:4; Izaj. 1:20; 30:2; 45:23; 48:3; 55:11; 62:2; Mat. 4:4; 2Tes. 2:8). Rozumiemy więc, że na pierwszym miejscu słowo usta (w. 8) odnosi się pozafiguralnie do Biblii jako do ust Boga. Na drugim miejscu słowo usta (w. 8) odnosi się pozafiguralnie do ust Jezusa. Do roku 1917 ustami Jezusa do świata był Kościół, a po roku 1917 Wielka Kompania; lecz dla ogólnego Kościoła ustami Jezusa byli wyłącznie członkowie gwiazd, chociaż do roku 1917 ci ostatni byli również główną częścią Kościoła