Teraźniejsza Prawda nr 129 – 1950 – str. 25
Dzień w każdym wypadku reprezentuje postęp w danych dziełach, a noc początek i wcześniejszy postęp danego dzieła (w. 5; 1Moj. 3:14-24), tzn. że dzieła w każdym wypadku tak rozpoczęte trwały i pomnażały się w każdym z następnych 1000-letnich dni. W drugim 1000-letnim dniu, w którym ciągnie się dalej Boskie odpocznienie, Logos rozpoczął budowę symbolicznych niebios (firmamentu, rozpostarcia), które na początku składały się z Noego, sprawiedliwego kaznodziei (2Piotra 2:9, Żyd. 11:7) i Melchizedeka (który był Enochem przed potopem (1Moj. 5:21-24). Noe nie tylko przepowiedział potop i głosił pokutę, ale dał także symboliczne objawienie trzech klas rodzaju ludzkiego w swoim proroctwie (1Moj. 9:20-22), jakie miały się rozwinąć w czasie przekleństwa, a mianowicie: poświęceni – Sem; usprawiedliwieni – Jafet; i nieusprawiedliwieni – Cham; oprócz tego otrzymał przymierze (w. 9-17). Melchizedek (Enoch, według Judy 14) dał w Piramidzie symboliczne objawienie całego planu Bożego, łącznie z wszelkimi szczegółami czasu na wzmocnienie pisanego objawienia jakie miało być później dane (Izaj. 19:19,20). Ci dwaj byli tylko początkiem w rozpościeraniu symbolicznych niebios, które były dalej rozwijane w następnych 1000-letnich dniach (w. 6-8). Ten dzień skończył się w październiku 2127 r. przed Chr. Te same symboliczne niebiosa rozdzieliły się pomiędzy naukami Prawdy, które one podtrzymywały, a błędnymi naukami, które zaczęły być w tym dniu rozszerzane przez politeistów pod przewodnictwem Nemroda i jego żony Semiramidy, naprzód w Babilonie a następnie w Egipcie.
Trzeci 1000-letni dzień (październik 2127 – październik 1127 przed Chr.) rozpoczął się 81/2 lat przed przymierzem Abrahama i zakończył się przed końcem sądzenia Izraela przez Samuela, a początkiem panowania Saulowego i około 411/2 lat przed jego śmiercią. Podczas tego 1000-letniego dnia Bóg rozpoczął rozdzielanie ludu Swego, szczególnie Starożytnych Świętych zorganizowanych jako zarodek trzeciej symbolicznej ziemi, od reszty rodzaju ludzkiego buntującego się przeciwko drogom Bożym i niepohamowanego przez prawo (wyobrażonego przez morze). Bóg dokonywał odnośnych czynności z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem i ich rodzinami, zachowując odrębność Izraelitów w Egipcie od Egipcjan, na puszczy i od różnych narodów pogańskich w Chanaanie gdy byli pod sędziami; a przez patriarchów, Mojżesza i sędziów, Bóg nazywał ich Swoim ludem, lecz wyrzekł się i nie chciał uznać buntującego się rodzaju za lud Swój. Bóg uczynił, że przez Jego przymierze ludzie mniej wybitni lecz wierni z pośród Jego ludu byli na tyle płodni (trawę, ziele wydające nasienie) w sprawiedliwości na ile to było możliwe; a więcej oznaczali się tymi przymiotami ci, którzy byli wybitniejsi i wierniejsi (drzewa wydające owoc, w. 9-13 ). Ta praca postępowała dalej i przez następne dnie, aż w zaraniu siódmego 1000-letniego dnia objęła Młodocianych świętych. Czwarty 1000-letni dzień październik 1127 – październik 127 przed Chr. był świadkiem oprócz napisania Pięcioksięgu, który dopomógł do uczynienia powyżej wspomnianego rozdziału między ludźmi, wytworzenia całego Starego Testamentu. Samuel był z porządku pierwszy zwany prorokiem (Dz.Ap. 3:24). Pamiętając że Bóg w hebrajskim nazywa księgi historyczne, jak Jozuego, Sędziów, Rut, 1 i 2 Samuelową i 1 i 2 Królewską, księgami wcześniejszych proroków i że Samuel pisał część 1 Samuelowej (1 Kron. 29:29) i jako pierwszy z pisarzy prorockich pisał pierwsze trzy księgi prorocze (Jozuego, Sędziów, Rut). Samuel widocznie miał więcej wolnego czasu potem, gdy Saul został królem, zwłaszcza parę lat później, dlatego należałoby przypuszczać, że pracę autorską nie wykonywał wtedy, gdy spełniał publiczne obowiązki, ale wtedy gdy z nastaniem króla,
kol. 2
jego władza sędziowska przeminęła. Wobec tego jego czas na pracę autorską nastałby po paź. 1120 przed Chr., kiedy Saul został królem. Biblia używa symbolicznie słońca i księżyca w różny sposób, np. słońce czasami reprezentuje Nowy Testament, a księżyc Stary Testament. Czasami słońce reprezentuje Ewangelię, a księżyc zakon. A więc wiersze 14-19 używają symbolicznie słońca i księżyca w tym drugim znaczeniu. Prorocy dają nam jeszcze dwa inne rodzaje myśli: Ewangelia w mnogich szczegółach typa i proroctwa i Zakon we wielu doktrynach i przepisach. Z tego rozumiemy, że pierwsza myśl odnosiłaby się do słońca, a druga do księżyca w wierszach 14-19; było to bowiem w czwartym 1000-letnim dniu (październik 1127 – październik 127 przed Chr.), że oni wszyscy pisali na te dwie główne myśli. Tym to więc sposobem ich pisma były tym słońcem i księżycem, które przyświecały w tym symbolicznym dniu, pierwsze dawały światło czyli dzień Ewangelii, drugie dzień Zakonu, podczas gdy gwiazdy przedstawiały proroków, tak samo jak gwiazdy z Wieku Ewangelii. Te rzeczy dane do przyświecania nie przestały świecić, ale przyświecały i w następnych 1000-letnich dniach.
PIĄTY I SZÓSTY Z 1000-LETNICH DNI
Piąty 1000-letni dzień był od października 127 przed Chr. do października 874 po Chr. O figuralnym piątym dniu jest wspomniane, że życie zwierzęce zaczęło przychodzić do egzystencji. Podczas pozafiguralnego piątego 1000-letniego dnia, nasz Pan jako Przedstawiciel Ojca dokonywał pozafiguralnego stwarzania (w. 20-23); naprzód stworzył prymitywnych nominalnych Chrześcijan (Mat. 4:19) jako symboliczne ryby, mieszające się w pośród buntującego rodzaju ludzkiego (morza), który był ich sferą czynności; drugie, starsi i diakoni przemienieni w kler jako pozafiguralne ptactwo (Mat. 13:31, 32; Obj. 18:2); trzecie, rozdział Kościoła na grecki i rzymski jako pozafiguralne potwory (błędnie przełożone wieloryby wielkie; szkielety niektórych z tych przedpotopowych potworów możemy oglądać w muzeach, jak np. diplodokusy, gigantosaurusy, itd.); i czwarte, różne sekty, jako pozafigury innych wielkich stworzeń morskich, jak np. Nestorianie (zwolennicy Nestoriusza z V wieku) Monotoleci (zwolennicy sekty z VII wieku, upatrujący w Chrystusie dwie natury, boską i ludzką, ale jedną tylko wolę, boską) i Monofizyci (zwolennicy sekty z V wieku, uznający w Chrystusie tylko jedną naturę, boską) itd., którzy byli lepiej usposobieni do przyjęcia Prawdy, aniżeli sekciarze w kościele greckim i rzymskim. Wszystkim tym czterem gatunkom wyznawców chrześcijańskich Bóg błogosławił i rozmnażał z powodu prawdy jaką posiadali. Szósty pozafiguralny dzień 1000-letni trwał od października 874 – października 1874 r. po Chr. (w. 24-31). Podczas tego okresu Bóg dozwolił przez Chrystusa, że z zarodka trzeciej ziemi rozwinęły się trzy klasy: członkowie wtórej śmierci (zwierz ziemski), utratnicy koron (bydło) i tymczasowo usprawiedliwieni (płaz). Wszystko to egzystowało do czasu pomimo że Bóg tego mniej więcej nie pochwalał. Ale jak wykazuje fakt, te trzy klasy Chrześcijan egzystowały w piątym, szóstym i siódmym 1000-letnim dniu. Dlaczego oni tu są przedstawieni jakoby przychodzili do egzystencje w szóstym 1000-letnim dniu, który jest również dniem, w którym Jezus, Oblubieniec, i Kościół, Oblubienica, przedstawieni przez Adama i Ewę przychodzą do egzystencji, chociaż egzystują w tych samych trzech pozafiguralnych dniach? Zdaje się że tak jest, ponieważ szósty dzień jako przypadający w środku, pomiędzy piątym a siódmym dniem styka się z tymi oboma dniami i zawiera w sobie pracę tego samego rodzaju. Koroną Boskiego dzieła stworzenia w szóstym pozafiguralnym dniu było rozwinięcie Jezusa i Kościoła na Boskie podobieństwo