Teraźniejsza Prawda nr 127-128 – 1950 – str. 11
Powody dla których ono tam wejdzie są również podane w w. 24. Tymi powodami są: (1) oni mają innego ducha od reszty pozafiguralnych Izraelitów; i (2) wiernie postępują z Bogiem. Tym duchem było usposobienie Boże rozwinięte i skrystalizowane w nich; a wierne postępowanie za Bogiem oznacza, by pozostawać martwym dla siebie i świata, a żywym dla Boga i to aż do śmierci, przez co mogliby praktykować samozaparcie i zaparcie się świata, rozszerzanie i praktykowanie Prawdy w rozwijaniu charakteru, czujność, modlitwę i wierne wytrwanie w przypadkowych doświadczeniach. Nasienie pozaobrazowego Kaleba (nasienie odziedziczy ją) składa się z tych wszystkich, którzy naśladowali go we wiernym postępowaniu. To znaczy drugich z Małego Stadka, którzy zostali rozwinięci przez ich wiernych braci, podczas gdy pozafiguralnym Kalebem są to słudzy Prawdy z pośród Małego Stadka, którzy rozwijają swych braci z Małego Stadka.
(44) Zauważmy teraz iż w powyższych wierszach nic nie jest wspomniane o wejściu Jozuego do ziemi. To jest pominięte z powodu że nasz Pan, którego Jozue przedstawiał z punktu zapatrywania na wypełnienia obu żniw, już był w niebieskim Chanaanie. Zauważmy także i to, że Bóg obiecuje wprowadzić Małe Stadko do niebiańskiego Chanaanu (wprowadzę do ziemi). To Bóg przyobiecał dokonać przez głoszenie w Parousii o przymierzu Sary. Pozafiguralny Kaleb wszedł do niebieskiego Chanaanu (do której chodził) w znaczeniu że ją przez wiarę przeszukiwał, czyli badał jej nauki i ducha, a przez nadzieję spoglądał w przyszłość na odziedziczenie jej chwały. Duch i uczynki pozafiguralnych Izraelitów, którzy drażnili Boga, były blisko duchowi i uczynkom grzeszników (Amalekitów) i światowców (Chananejczyków; Amalekita i Chananejczyk mieszkają w dolinie). Pierwszy rodzaj Izraelitów grzeszył, a drugi drażniąc Boga uprawiał światowość, Teraz następuje zdanie odnoszące się do dalszego podróżowania po puszczy (jutro… idźcie na puszczę, w. 25; 5Moj. 1:40). Z powodu pierwszego niepowodzenia wejścia do ziemi nastąpiło długie podróżowanie we Wieku Ewangelii, a z powodu drugiego niepowodzenia nastąpiło podróżowanie Epifaniczne. Tylko pozaobrazowy Kaleb z generacji Paruzyjnej wchodzi do niebiańskiego Chanaanu, podczas gdy wszyscy inni z tej generacji nie weszli, co było pokazane w figurze przez śmierć wszystkich mężczyzn Izraelskich od dwudziestu lat i wyżej. O jakież pustynne doświadczenia przechodziliśmy przez te wszystkie lata! „Jutro” z wierszu 25 przedstawia dla nas okres jaki następuje po Paruzji, tj. Epifanię, tak jak „jutro” dla żyjących w żniwie Żydowskim było okresem pomiędzy żniwami. Podróżowanie w obu wypadkach prowadziło ku morzu Czerwonemu (5Moj. 1:40), to jest w pobliżu przekleństwa Adamowego i wtórej śmierci, gdyż to morze jest figurą na oba rodzaje przekleństw.
(45) W wierszach 26-37 jest figuralnie przedstawione jak szemracze paruzyjni drażnili naszego Ojca Niebieskiego i co z tego wynikło. O tym drażnieniu On naprzód wyraził się do naszego Pana, jako Swego Wykonawcy, Rzecznika i Wodza (Mojżesza, w. 26) i do Arcykapłana Świata (Aarona) dla pozafiguralnego Izraela. On tu wykazuje iż nie będzie dłużej znosił ich nieprawości (I dokądże znosić mam ten zły lud? w. 27). Następnie Bóg wyraził wielkie niezadowolenie z ich szemrań, które gdy w słowach skierowane są przeciwko sferze Prawdy i jej Duchowi, to w rzeczywistości są skierowane przeciwko Samemu Jehowie (szemrzą przeciwko Mnie). Teraz Bóg rozkazuje naszemu Panu, jako Swemu naznaczonemu Wykonawcy, Rzecznikowi, Wodzowi i Arcykapłanowi dla pozafiguralnego Izraela, by powiedział im z całą powagą (jako żyję Ja, mówi Pan, w. 28), że On im
kol. 2
tak uczyni, jak sobie tego życzyli i mówili w niezadowoleniu (abyśmy byli pomarli… na tej puszczy) wobec wszystko słyszącego Boga (mówili w uszy Moje, w. 28). Oni za karę mieli wypaść ze stanowiska jakie zajmowali przed Bogiem na zewnątrz pozafiguralnej ziemi Chananejskiej (na tej puszczy polegną, w. 29), albowiem w jednym z głównych przesiewań (plag, które są figuralnie podane w 4Moj. 16:46-49; 21:5-9; 25:3-9; zob. 1Kor. 10:5-14), lub w ich osobistych grzechach (4Moj. 27:1-3). Ci, którzy mieli w ten sposób wypaść, byli to tacy co już doszli do stanu rozwiniętego przed Panem (od dwudziestego roku i wyżej). To obejmowało każdego z rozwiniętych, nie będących w Małym Stadku (według wszystkiej liczby waszej… którzyście szemrali przeciwko Mnie, w. 29). Nie ma w tym najmniejszej wątpliwości, że według Boskiego wyroku, żaden z nich nie wejdzie do pozafiguralnej ziemi (nie wnijdziecie do ziemi tej, w. 30; 5Moj. 1:34, 35), pomimo istnienia zaprzysiężonego Przymierza (o którą podniosłem rękę moje, abym ją wam dał na mieszkanie). Kto raz wypadnie z liczby uczestniczących w Nasieniu z powodu swej niewierności, taki nie będzie już więcej z jego liczby. Albowiem nasienie składa się tylko z wiernych, a zaprzysiężona obietnica jest dana tylko Nasieniu; pomimo ich posiadania warunkowego udziału w obietnicy, to z powodu ich niewierności udział w tej obietnicy został im odebrany, a tym sposobem stracili swój dział w Nasieniu na zawsze (w. 30; 5Moj. 1:36-38). Tylko ci wchodzą, którzy są z liczby poza – obrazowego Kaleba (imię Kaleb znaczy w hebrajskim pies; Małe Stadko wyglądało dla nominalnego ludu Bożego sporne i nieczyste), syna Jefunowego (to imię znaczy w hebr. on będzie przemieniony – tj. do Boskiej natury) i pozaobrazowego Jozuego (wyswobodziciel) syna Nunowego (imię Nun znaczy w hebr. ryba; nasz Pan był raz ziemskiej natury). Wzmianka tu o Jozuem, znamienna ze swego opuszczenia w wierszu 24 i z tego iż on był synem Nunowym (ryba), odnosi się do Jezusa, i jest proroctwem na żniwo Żydowskie, które miało Go upewnić, gdy był w ciele, że zwycięży, a również jest historią odnoszącą się do Niego w Parousii, podczas gdy zastosowana do Kaleba odnosi się do obu Żniw.
(46) Dziatki, czyli osoby niepełnoletnie (ci, którzy zostali spłodzeni z Ducha, szczególnie chociaż nie wyłącznie, w jedenastej godzinie: od lutego 1908 do czerwca 1911) zdobędą z reguły wysokie powołanie (dziatki wasze, w. 31; 5Moj. 1:39). Wielu z nowych stworzeń, będących dłużej w Prawdzie Paruzyjnej, jak i inni, którzy nie byli nowymi stworzeniami, obawiało się tych nieletnich, że nie będą mogły dobrze wojować i zwyciężyć nieprzyjaciół usadowionych w pozafiguralnym Chanaanie, a tym sposobem mogą stać się łupem dla nieprzyjaciół (o którycheście mówili, że będą na łup). Ci obawiający się uskarżali się przeciwko regule ustanowionej przez Maluczkie Stadko (Kaleb… pójdźmy, a posiądźmy ziemię, 4Moj. 13:31). Wszyscy, oprócz paruzyjnego Małego Stadka ( w tym całym rozdziale wierni Młodociani święci nie są w tym obrazie brani pod uwagę), a szczególnie pozafiguralnych dziesięciu szpiegów, uskarżali się, że ta reguła była za wysoka dla początkujących na drodze życia i byłaby powodem ich porażki i upadku („a dziatki wasze” – niemowlątka w literalnym znaczeniu – 14:31). Bóg oznajmia przez naszego Pana, który działa za pomocą usługi Małego Stadka, przemawiającego jako ustny wyraziciel naszego Pana, że te niemowlątka i ssący (Ps. 8:3) będą tymi, których Bóg uczyni zwycięzcami (te wprowadzę i oglądają tę ziemię, w. 31) i odziedziczą Chanaan niebiański. Dalej Bóg oznajmia, że wszyscy, oprócz Małego Stadka, wzgardzili – w znaczeniu odrzucenia przez niewiarę, bojaźń i szemranie – sposobnością zdobycia go.