Teraźniejsza Prawda nr 313 – 1980 – str. 93
Abyśmy my byli ku chwale sławy jego, którzyśmy pierwej [teraz w Wieku Ewangelii mamy naszą nadzieję wpierw niż świat, który będzie miał swoją nadzieję w Wieku Tysiąclecia] nadzieję mieli w Chrystusie [w Ciele Chrystusowym; wybrani obecnie mają swoją nadzieję – ,,Chrystus między wami, nadzieja ona chwały”. Posłuszny świat przyjdzie w następnym wieku do Chrystusa, nie jako części Ciała, lecz jako dzieci Chrystusa a to będzie ich nadzieją – późniejszą nadzieją niż nasza – wiecznego życia]”. Jest tutaj wspaniała porcja Boskiego Słowa. Pokazuje ona dwa okresy dla nadziei w Chrystusie: Wiek Ewangelii i Wiek Tysiąclecia, poprzedni jest czasem przeznaczonym dla klasy Chrystusowej, przed światem, do wykonywania jej nadziei a ostatni jest czasem przeznaczonym dla posłusznego świata do wykonywania jego nadziei. Ustęp dalej pokazuje, że wyborcze błogosławieństwa dane są klasie Chrystusowej w celu przygotowania jej do zarządzania sprawami Tysiąclecia, aby mogli przyprowadzić posłusznych nie wybranych ludzi i posłusznych upadłych aniołów do Chrystusa i zachowania ich w Nim, dla których i tylko dla takich Bóg uczyni się znowu Głową. To obala sposób użycia tego ustępu opracowany przez uniwersalistów a dowodzi słuszności naszego użycia tego tekstu.
Następnie po 1Kor. 15:21-28, który przestudiowaliśmy powyżej, uniwersaliści kładą nacisk na Rzym. 5:15-19, jako dowód uniwersalizmu i to w większym stopniu aniżeli na jakikolwiek inny ustęp Pisma Świętego. Wszakże dorozumiewają się oni tej myśli z tego ustępu przez proces eisegesis. Ustęp ten nie zawiera ani jednego słowa mówiącego o wiecznym uniwersalnym zbawieniu, tym bardziej nie naucza o nim. Przedyskutujemy tutaj ten ustęp. Ażeby właściwie zrozumieć ten fragment Pisma Świętego, musimy pilnie zwrócić uwagę na porównawcze kontrasty, jakie on zawiera i warunki występujące w nim w związku ze zbawieniem. Ustęp ten nie używa bezpośrednio słowa okup, lecz posiada wyrażenia, które są synonimami okupu, jak to będzie wykazane. Myślą przebiegającą przez ten ustęp jest, że Jezus przez łaskę Boga, jako okupowa ofiara, zapewnia zniesienie wyroku Adamowego i grzechu Adama oraz wynikających z niego grzechów (w. 15, 16). tak że wybrani podczas Wieku Ewangelii, w przeciwieństwie do wyroku Adamowego i wynikającego z niego królowania śmierci, przez wierność w usprawiedliwieniu i w przywilejach wysokiego powołania mogą otrzymać przywilej udzielania życia przez okup naszego Pana w ciągu królowania nad tysiącletnim światem (w. 17), a w ten sposób nie wybrany świat może mieć podczas Wieku Tysiąclecia sposobność otrzymania prawa do życia na zawsze na mocy zniesienia przez okup skutków wynikających z wyroku Adamowego i grzechów (w. 18, 19). Ustęp ten nie zawiera ani jednego słowa mówiącego o wiecznym zbawieniu wszystkich, której to myśli uniwersaliści dorozumiewają się z niego.
kol. 2
Ustęp ten naucza o jednej i tylko jednej sposobności dla wszystkich uzyskania zbawienia przez zasługę Chrystusa, pokazując, że przez okup taka sposobność jest dawana pewnej klasie, Wybranym, podczas Wieku Ewangelii (w. 17) i że przez okup taka sposobność będzie dana całej reszcie, gdy wybrani będą królować, to jest podczas Tysiąclecia (w. 17, 18, 19). Tak więc ten fragment naucza o sposobności uzyskania zbawienia dla wszystkich a uprzednio o wymazaniu Adamowego grzechu, grzechów i wyroku ze wszystkich na podstawie ofiary okupowej Chrystusa. Także ustęp ten nie ma ani jednego słowa zawierającego myśl, jakiej niektórzy uniwersaliści dorozumiewają się z niego, to jest, że Adam przeszedł próbę za wszystkich i w jego niepowodzeniu wszyscy upadli w reprezentatywnej próbie do życia (jednakże ten ustęp i wiersze 12-14 uczą, że odziedziczyliśmy jego grzech i wyrok) oraz, że Chrystus przeszedł próbę za wszystkich i w Jego powodzeniu wszyscy mieli powodzenie w reprezentatywnej próbie do życia i z tego powodu muszą być wiecznie zbawieni. Ta szczególna forma błędu należała do niedowiarczych nauk p. Patona i p. Knocha i stanowi część drugiej broni ku zabijaniu.
Przytoczymy Rzym. 5:15-19 według ulepszonej wersji (IV): „Ale nie jako grzech [Adama], tak i dar z łaski [z ostatniego zdania tego wiersza widzimy, że darem z łaski jest okup – łaska Boga i dar przez łaskę jednego człowieka Jezusa Chrystusa. Następna część tego wiersza wyjaśnia i dowodzi jaki jest porównawczy kontrast tego wiersza]: albowiem jeźli przez grzech jednego [Adama] wiele ich [wszyscy zrodzeni przez i z Adama. To wyklucza Jezusa, który nie był zrodzony przez i z Adama] pomarło [legalnie dostali się pod wyrok śmierci. Jest widoczne z dwóch rzeczy, że to nie oznacza, iż wszyscy wchodzą w stan śmierci Adamowej: (1) fakt, że czas (przeszły) aoryst (pomarło) odnosi się do nie trwającej czynności przeszłej i (2) fakt, że ci, którzy nie wejdą w stan śmierci w czasie gdy okup zostanie zastosowany za świat w Tysiącleciu, nigdy nie wejdą w stan śmierci Adamowej], daleko więcej łaska Boża [Jego niezasłużona dobrotliwość, która dała Syna ze Swego łona, aby stał się okupem za wszystkich ludzi (Jan 3:1.6; Rzym. 5:8; 8:32: Żyd. 2:9)] i dar łaski onego jednego człowieka Jezusa Chrystusa [który łaskawie jako dar dał Siebie jako odpowiednią cenę na korzyść wszystkich ludzi (Efez. 5:26; Mat. 20:28; 1Tym. 2:5, 6)] na wiele ich [ci sami, nie mniej i nie więcej, którzy są objęci wyrażeniem »wiele ich pomarło«. To uczy, że okup został złożony za tylu ilu zostało objętych wyrokiem Adamowym, jak tego dowodzą powyżej przytoczone cytaty. Ten wiersz dlatego nie ma jednego słowa mówiącego o zbawieniu wszystkich na zawsze. Uczy on nie więcej i nie mniej niż to, że Bóg i Chrystus łaskawie już dostarczyli okup za tak wielu, jak wielu zostało dosięgniętych przez wyrok śmierci Adamowej]