Teraźniejsza Prawda nr 313 – 1980 – str. 91
Dalej jasno naucza, że losem ostatnich jest wieczne nieistnienie (Ijob 6:15, 18; Psalm 37:10, 35, 36; 9:13; 104:35; Przyp. 10:25; 12:7), że zostaną zniszczeni (Ijob 31:3; Psalm 9:6; 37:38; 73:27; 145:20; Izaj. 1:28; 1Kor. 3:17; Filip. 3:19; 2Tes. 1:9; 1Tym. 6:9; 2Piotra 2:1, 12; 3:16). Biblia uczy, że oni będą wytraceni (Psalm 104:35; Izaj. 1:28; Żyd. 12:29). Naucza, że będą pożarci (Izaj. 1:20; Ezech. 22:25; Żyd. 10:26—28). Uczy, że będą wykorzenieni (Psalm 37:9, 34, 38). Naucza, że wyginą (Ijob 4:9; 6:15, 18; Psalm 73:27; gdy użyte jest wyrażenie wyginięcia, jako karania niepoprawnych grzeszników, oznacza to ich wieczne unicestwienie, jak tego dowodzą i ilustrują następujące ustępy: Psalm 37:20; Mat. 8:32; Jan 3:15, 16). Biblia używa wyżej wymienionych wyrażeń nie tylko w odniesieniu do ciała, lecz także do dusz niepoprawnych grzeszników. W ten sposób mówi, że ich dusze umierają (Psalm 78:50; Izaj. 53:10, 12; Ezech. 18:4, 20; Jak. 5:20), że zmarła dusza nie jest żywą (Psalm 22:30; Ezech. 13:19; 18:27), że bezbożna dusza przestaje istnieć (Psalm 49:9), że ulega zatraceniu (Przyp. 6:32; Ezech. 22:27; Mat. 10:28; Dz. 3:23; Jak. 4:12), zniszczeniu (Izaj. 10:18), pożarciu (Ezech. 22:25), że jest zgubiona, dosłownie, stracona (Mat. 16:25, 26) i wykorzeniona (3Moj. 22:3; 4Moj. 15:30, 31).
W świetle tych wyrażeń, nauczających lub włączających myśl o wiecznym unicestwieniu niepoprawnych grzeszników, musi być coś niewłaściwego w doktrynie tych uniwersalistów, którzy nauczają, że okup gwarantuje wieczne zbawienie wszystkich ludzi i diabłów. Jednym słowem, w czym spoczywa ten błąd? W tym: że ustępy uczące, iż okup zbawia wszystkich ludzi od potępienia Adamowego i śmierci Adamowej są błędnie zastosowane jakoby uczyły o wiecznym zbawieniu wszystkich ludzi. Jeśli to będzie zachowane w umyśle, wówczas zwodniczość ich doktryny będzie objawiona wszystkim. Przystąpimy obecnie do dyskusyjnego zbadania takich ustępów i zobaczymy, w co ufamy, że chociaż one uczą o zbawieniu wszystkich ludzi z Adamowego potępienia i śmierci, to nie nauczają, że wszyscy ludzie osiągną wieczne życie, 1Tym. 2:4—6 jest jednym z tak użytych tekstów. Zacytujemy ten ustęp w ulepszonej wersji (IV) z komentarzami w nawiasach: „Bóg chce, aby wszyscy ludzie [najpierw wybrani, potem nie wybrani, umarli i żyjący, którzy razem stanowią „wszystkich ludzi”] byli zbawieni [nie wiecznie w posiadaniu wiecznego życia, lecz wiecznie od wyroku Adamowego] i [dodatkowo] ku dokładnej znajomości prawdy przyszli [po uwolnieniu, od wyroku Adamowego. Apostoł w następnych dwóch wierszach podaje trzy powody tych dwóch błogosławieństw]; Boć [powód 1] jeden jest Bóg [Tym jednym Bogiem jest mądry, sprawiedliwy, miłujący i potężny Jehowa, którego jedność znajduje najbardziej emfatyczne wyrażenie w doskonałości Jego charakteru, w którym we wzajemnej harmonii mieszają się doskonała mądrość, moc, sprawiedliwość i miłość
kol. 2
oraz w takiej harmonii dominują nad Jego innymi atrybutami charakteru, jak również nad Jego planami i dziełami. Taka jedność, szczególnie taka jedność charakteru, stanowi pierwszą gwarancję dla tych dwóch błogosławieństw wspomnianych w w. 4], i [powód 2] jeden pośrednik między Bogiem i ludźmi [to jest drugim powodem wykazującym dlaczego Bóg chce, aby wszyscy ludzie byli zbawieni wiecznie od wyroku Adamowego i, dodatkowo, aby przyszli do dokładnej znajomości Prawdy; dlatego słowo ludzie w tym zdaniu »między Bogiem i ludźmi«, znaczy: wszyscy nie wybrani ludzie, umarli i żyjący, podczas działania Nowego Przymierza, to jest w Tysiącleciu. Stąd Nowe Przymierze jest zamierzone nie tylko dla Żydów i żydowskich prozelitów, lecz dla wszystkich pozostałych z nie wybranych bez względu na to, czy będą żywymi, czy umarłymi w czasie inauguracji Nowego Przymierza], człowiek Chrystus Jezus, który dał samego siebie na okup [odpowiednia cena za dług Adama, nie odpowiednie wyzwolenie, jakby to chcieli uniwersaliści; a w ten sposób jest On upełnomocniony do uwolnienia wszystkich od wyroku Adamowego] za wszystkich ludzi [zdanie to dodatkowo do udowodnienia, że okup obejmuje wybranych, także dowodzi, że słowo ludzie w zdaniu »między Bogiem i ludźmi«, w w. 5, znaczy cały nie wybrany świat, tak umarli jak i żywi, ci, wobec których będzie działać Nowe Przymierze w Tysiącleciu, ponieważ oni, w dodatku do wybranych, dołączą, aby stanowić wszystkich ludzi], co jest świadectwem czasów jego [powód 3; czasów, l.mn., nie czas, lp. Wiek Ewangelii jest czasem wydania świadectwa o okupie wszystkim ludziom w celu wyzwolenia wybranych od wyroku Adamowego i w tym celu, aby przyszli do dokładnej znajomości Prawdy. To było uczynione na ich korzyść, aby mogli mieć szansę osiągnięcia wyborczego zbawienia. Tysiąclecie jest czasem dania świadectwa o okupie wszystkim ludziom w celu wyzwolenia nie wybranych, umarłych i żyjących, od wyroku Adamowego i w tym celu, aby przyszli do dokładnej znajomości Prawdy, przez co będą mogli być postawieni na próbie do życia wiecznego w ramach zarządzeń Nowego Przymierza]”. Dlatego ustęp ten zbija pogląd uniwersalistów i wykazuje, że oni błędnie go stosują. On naucza o uwolnieniu wszystkich od Adamowego potępienia i śmierci do dokładnej znajomości Prawdy, lecz nie podaje ani jednego słowa o uniwersalnym zbawieniu do wiecznego życia.
Rzym. 11:26, 27, „A tak wszystek Izrael będzie zbawiony”, odnosi się — jak wykazuje związek myślowy — nie do wiecznego uniwersalnego zbawienia, lecz do uwolnienia wszystkiego Izraela od jego zaślepienia w Wieku Ewangelii i od karania w tym wieku za jego grzechy wobec Zakonu i Chrystusa, jak również od ich Adamowych i judejskich grzechów.
Jan 12:32, 33 jest innym ustępem używanym przez uniwersalistów w celu udowodnienia