Teraźniejsza Prawda nr 312 – 1980 – str. 80
śmierci tak jak wyrażenie „wszyscy w Chrystusie ożywieni będą” jest dowodem drugiego zdania wiersza 21: „przez człowieka też powstanie umarłych”. Kontrast dowodzi że jak proces śmierci Adamowej czyni poddanych sobie niedoskonałymi fizycznie, umysłowo, moralnie i religijnie, tak podobnie Chrystusowe życie lub proces zmartwychwstania wyprowadzać poddanych sobie z niedoskonałości Adamowego stanu i procesu śmierci do doskonałości. Tak więc ożywienie tutaj nie oznacza po prostu tylko wzbudzenia kogoś ze stanu śmierci a potem pozostawienia go w poprzednio niedoskonałym stanie, lecz znaczy uwolnienie go z każdego skutku Adamowego procesu i stanu śmierci – jednym słowem znaczy podniesienie go do doskonałości bez względu na to czy znajduje się w stanie, czy w procesie śmierci, ponieważ w oczach Bożych życiem jest tylko takie, które jest doskonałe aktualnie lub poczytalnie (Jan 1:4; 3:36; 5:24,25; 1Jana 1:2; 5:11, 12).
Wiersz 23 pokazuje, że są dwie klasy, które doświadczą tego podniesienia do życia. Niektórzy nie dostrzegają myśli wiersza 23. Przyjmują wyrażenie „Chrystus jako pierwiastek” jako oznaczające zmartwychwstanie Jezusa, a wyrażenie „ci, co są Chrystusowi, w przyjście jego” jako odnoszące się do Kościoła. Dlatego twierdzą, że zmartwychwstanie świata jest opisane, jako następujące po Tysiącleciu, w wierszach 1Kor. 15:24-26. Pokazaliśmy już, że konstrukcja gramatyczna wiersza 24 dowodzi, że pełna doskonałość zmartwychwstania wszystkich klas podlegających zmartwychwstaniu zostanie skompletowana do końca Tysiąclecia a to zbija myśl, że zmartwychwstanie świata będzie dokonane po Tysiącleciu. Nie zgadzamy się z twierdzeniem niektórych, że wiersz 23 traktuje w wyrażeniu „Chrystus jako pierwiastek” o zmartwychwstaniu Jezusa a w wyrażeniu „ci, co są Chrystusowi, w przyjście jego” o zmartwychwstaniu Kościoła. Dlaczego tak? Ponieważ w wierszu 23 Apostoł wyjaśnia w jakim porządku wszyscy w Chrystusie będą ożywieni, to jest w dwóch grupach różnych i nie współczesnych. Stąd związek między wierszami 22, 23 dowodzi, że czasownik czasu przyszłego „ożywieni będą” powinien być przeniesiony z wiersza 22 do wiersza 23, jako jego orzeczenie. Widocznym jest, że orzeczenie powinno być dane, ponieważ bez niego zdanie nie może być kompletne. Nie można używać fantazji w daniu orzeczenia, jeśli ono jest opuszczone. Związek następczy w budowie zdania musi wskazać, co jest orzeczeniem. Szczęśliwie konstrukcja wierszy 22, 23, jak również tok myśli między nimi, jest jasna i dowodzi, że czasownik czasu przyszłego „ożywieni będą” powinien być przesunięty do wiersza 23 z wiersza 22, ponieważ, jak powiedziano powyżej, Apostoł wyjaśnia w wierszu 23 w jakim porządku
kol. 2
„wszyscy w Chrystusie będą ożywieni”, to jest każdy w Chrystusie będzie ożywiony w swoim porządku lub klasie. Stąd wiersz 23 po skompletowaniu brzmi następująco: „Ale każdy ożywiony będzie w swoim rzędzie [klasie]: Chrystus jako pierwiastek, będzie ożywiony [doskonały], a potem ci co są [którzy stają się] Chrystusowi, podczas Jego obecności ożywieni będą [doskonali; zmartwychwstanie czyni doskonałymi]”. Pytamy, czy wyrażenie „Chrystus jako pierwiastek” oznacza Jezusa? Ono to znaczy z pewnością w wierszu 20, lecz z pewnością nie ma tego znaczenia w wierszu 23, obecnie badanym. Dlaczego nie? Ponieważ Jezus powstał z martwych ponad dwadzieścia lat przed napisaniem przez świętego Pawła wiersza 23 a w tym wierszu opisuje klasy mające doświadczyć zmartwychwstania, które jeszcze nie miały miejsca. Z tego powodu termin „Chrystus jako pierwiastek” znaczy tutaj Kościół, który często w Biblii nazwany jest Chrystusem, ponieważ Kościół jako Ciało Chrystusa i Oblubienica jest uczczony imieniem i urzędem Głowy i Oblubieńca (Rzym. 8:10; 1Kor. 12:12, 13; 2Kor. 1:5; Gal. 2:20; 3:16, 29; Efez. 4:13; Filip 1:21; Kol. 1:24, 27; Żyd. 3:13; 1Piotra 4:13), jak również razem z Nim nazwany jest pierwiastkami (Rzym. 8:23; Jakub 1:18; Obj. 14:4). Dlatego wyrażenie „Chrystus jako pierwiastek będzie ożywiony” opisuje zmartwychwstanie Ciała Chrystusa, Oblubienicy Chrystusa, Kościoła – pierwsze zmartwychwstanie (1Kor. 15:41-54; Filip. 3:11, 21; Obj. 20: 4-6; 1Tes. 4:16, 17; 2Kor. 5:1-10). Czyje więc zmartwychwstanie opisane jest przez wyrażenie „a potem ci, co są [którzy stają się] Chrystusowi, podczas Jego obecności [podczas tysiącletniego pobytu i królowania Chrystusa na ziemi] ożywieni będą”? Odpowiadamy, że zmartwychwstanie posłusznych ze świata. Ci, którzy staną się Jego w Tysiącleciu, przez poświęcenie i wierność w Nim, będą stopniowo podnoszeni ze wszystkich niedoskonałości procesu śmierci przez stopniowe przyswajanie zasługi okupowej, doskonałe człowieczeństwo Chrystusa z jego prawem do życia i jego prawami życiowymi, jako Chleb Żywota. Nie wybrani będący w stanie śmierci będą wzbudzeni, aby osiągnąć sposobność takiego stopniowego zmartwychwstania i będą przebywać znowu na tej ziemi podczas Tysiąclecia. Tak więc podczas tego okresu Bóg przez Chrystusa wzbudzając wszystkich zmarłych zniszczy hades – stan śmierci Adamowej – i w toku procesów restytucyjnych wyniszczy, pozbawiając egzystencji, proces śmierci Adamowej (Oz. 13:14; Obj. 20:13, 14), czego dowodem są również wiersze 23-28. Powyższa dyskusja obala kalwinizm w przedmiocie nie wybranych. Nasze zbadanie ustępów dowodzących, że celem tysiącletniego Królestwa jest danie nie wybranym korzyści z okupu – obala kalwinizm.
cdn TP 1980,90