Teraźniejsza Prawda nr 312 – 1980 – str. 79
z czasownikiem będzie] królestwo Bogu i Ojcu, gdy zniszczy [w jęz. greckim aoryst czasu przeszłego trybu zależnego oznaczający czas poprzedni w stosunku do czasownika będzie, który winien być użyty, jak pokazuje związek zależności] wszelkie przełożeństwo, i wszelką zwierzchność i moc”. Co wynika z tych rozważań? Szczególnie dwie rzeczy: (1) Z nadejściem końca (gdyż koniec tutaj podany jest końcem Tysiącletniego Królestwa) zostanie opróżniony pośredniczący tron, tysiącletni tron Chrystusa, jak tego jasno dowodzi tryb zależny czasu teraźniejszego w wierszu 24: ponieważ zajmowanie przez Niego tronu w związku z Jego królowaniem nad ludzkością ograniczone jest do Tysiąclecia (Żyd. 1:8; Obj. 20:4, 6). Dlatego koniec z 1Kor. 15:24 jest końcem Tysiąclecia – królowania Chrystusa nad ziemią – w wąskim znaczeniu tego słowa a niezwłocznie potem następuje Mały Okres (Obj. 20:7-9). (2) Przed końcem pośredniczącego królowania Chrystusa – zanim skończy się Tysiąclecie – zniszczone będzie wszelkie przełożeństwo i wszelka zwierzchność i moc, jak tego jasno dowodzi aoryst (czasu przeszłego) trybu zależnego wiersza 24. Lecz ktoś mógłby zapytać, co znaczy to wyrażenie „wszelkie przełożeństwo i wszelka zwierzchność i moc”? Odpowiadamy: wszelki skutek przekleństwa Adamowego sprowadzony na człowieka przez szatana wprowadzającego grzech do ludzkiej rodziny i zwiększającego go przez swoje królowanie nad rodziną ludzką w toku wykonywania władzy śmierci nad ludzkością (Żyd. 2:14). Skąd wiemy, że takie jest znaczenie wyrażeń „wszelkie przełożeństwo i wszelka zwierzchność i moc”? Odpowiadamy: wiersze 25-28, szczególnie wiersze 25, 26, dowodzą, że to jest prawdą.
Obecnie przystępujemy do wykazania tego: „Bo on musi królować, póki by nie położył wszystkich nieprzyjaciół pod nogi jego [tak więc ci nieprzyjaciele mają być pokonani zanim skończy się Jego królowanie]. A ostatni nieprzyjaciel, który będzie zniszczony [Apostoł stawia siebie w końcu Tysiąclecia i raduje się z kompletnego zniszczenia śmierci Adamowej], jest [Adamowa] śmierć”. Należy zauważyć, że wyraz „bo” łączący wiersz 24, 25 pokazuje, iż wyrażenie „wszelkie przełożeństwo, i wszelka zwierzchność i moc” jest opisem nieprzyjaciół Chrystusa. Z pewnością wyrażenie „wszelkie przełożeństwo, i wszelka zwierzchność i moc” nie może oznaczać upadłych aniołów, urzędników imperium szatana, ponieważ to wskazywałoby, że ten wiersz, porównany z wierszem 26, naucza o wiecznym zniszczeniu ich wszystkich. Co to są, więc, za nieprzyjaciele? Widzimy z wiersza 26, gdzie wymieniony jest ostatni z nich, śmierć Adamowa, że nie są to osoby, lecz rzeczy. A ten jest dziełem szatana i ponieważ zamierzeniem dwóch adwentów naszego Pana było zniszczenie wszystkich dzieł szatana (1Jana 3:8), wobec tego rozumiemy to wyrażenie „wszelkie przełożeństwo, i wszelka zwierzchność i moc” jako oznaczające każdy przejaw uzurpacji szatana.
kol. 2
To obejmuje każdą rzecz dokonaną przez szatana i środki użyte do tego celu. Tak więc królowanie Chrystusa zniesie każdy zarys imperium szatana i zła, które uskutecznił przez wprowadzenie grzechu na świat i przywłaszczenie władzy nad światem. To włącza Adamowy wyrok i jego skutki: fizyczną, umysłową, moralną i religijną niedoskonałość, grzech Adamowy, Adamowy proces śmierci (ten jest ostatnim nieprzyjacielem z w. 26), stan śmierci Adamowej (hades, zniszczony przez wzbudzenie zmarłych w Adamie), Adamowe łzy, smutek, krzyk, boleść, itd., jednym słowem, wszystkie skutki przekleństwa (Obj. 21:3-5; 22:1-3; 20:13, 14; Izaj. 25:6-9). W ten sposób tysiącletnie królowanie Chrystusa ma unicestwić wszystko, co szatan i Adam sprowadzili na rodzaj ludzki. Apostoł rozpoczyna swoje dowodzenie na ten temat w wierszu 21 –„Bo ponieważ przez człowieka [Adama] śmierć [Adamowa], przez człowieka [Jezusa] też powstanie [udoskonalenie – przeciwieństwo tego, co uskutecznił Adam] umarłych” – i rozwija je stopniowo kompletując w wierszu 28, jak to zobaczymy.
Wiersz 27 daje dowód, że wszystkie rzeczy szatana mają być zniszczone przez Chrystusa jako Boskiego Komisarza i że Chrystus będzie wiecznym Zastępcą Boga –„Bo wszystkie rzeczy [Bóg] poddał pod nogi jego [Chrystusa]”. Następnie reszta wiersza 27 i wiersz 28 pokazują wieczny podrzędny stosunek Chrystusa do Boga: „A gdy [Chrystus] mówi [aoryst trybu zależnego], że mu [Chrystusowi] wszystkie rzeczy poddane są, jawna jest, iż oprócz tego [Boga], który mu [Chrystusowi] poddał wszystkie rzeczy. A gdy mu [Chrystusowi] wszystkie rzeczy poddane będą [aoryst trybu zależnego], tedyć też i sam Syn będzie poddany temu [Bogu], który mu [Chrystusowi] poddał wszystkie rzeczy, aby był Bóg wszystkim we wszystkich [aby miał zwierzchność nad wszystkim i wystarczalność dla wszystkiego]”. Obecnie wrócimy do 1Kor. 15:21-23. Wiersz 22 daje dowód dla stwierdzenia wiersza 21: „Albowiem jako wszyscy w Adamie umierają [wszystkie ludzkie istoty nie umarły w Adamie, ponieważ nasz Pan był ludzką istotą, lecz nie był w Adamie, ani nie umarł w Adamie; stąd wiersz ten powinien brzmieć tak jak w wersji ulepszonej, JV, zacytowanej, a nie jak podaje wersja autoryzowana, AV, „Albowiem jako w Adamie wszyscy umierają”. Umrzeć w Adamie znaczy, że było się w biodrach Adamowych i w konsekwencji jest się poddanym procesowi śmierci Adamowej w rezultacie Adamowego wyroku śmierci. To jest widoczne, ponieważ pierwsze zdanie wiersza 22 daje uzasadnienie dla pierwszego zdania wiersza 21: „Bo ponieważ przez człowieka [Adamowa śmierć], tak i wszyscy w Chrystusie ożywieni będą [nie, w Chrystusie wszyscy ożywieni będą]”. Występuje tu podwójny kontrast między dwoma członami zdania: wszyscy w Adamie są w kontraście ze wszystkimi w Chrystusie, a proces śmierci Adamowej aż do stanu śmierci występuje w kontraście z życiem Chrystusowym lub procesem zmartwychwstania ze stanu i procesu