Teraźniejsza Prawda nr 312 – 1980 – str. 75
całopalenia składaną w dniu pojednania, a opisaną w 3Moj. 9:24. W przypadku tej ostatniej: „zstąpił ogień od obliczności Pańskiej”- co nie jest wymienione jako mające miejsce w związku ze spaleniem ogniem ofiary całopalenia z 3Moj. 16. P '75,31.
ANTYTYP PIERWSZORZĘDNYCH DZIESIĘCIN
Pytanie: Czego typem jest składanie pierwszorzędnych dziesięcin zgodnie z Przymierzem Zakonu?
Odpowiedź: Polskie słowo dziesięcina oraz hebrajskie i greckie wyrazy przetłumaczone jako dziesięcina, oznaczają jedną dziesiątą. Liczba 10 jest liczbą doskonałości ludzkiej natury i innych natur niższych od Boskiej. Wobec tego, składanie przez Izraelitów pierwszorzędnej dziesięciny, dziesiątej części, z bydła, stada i produktów rolnych zgodnie z Przymierzem Zakonu (3Moj. 27:30-32), jest typem tego jak podczas Wieku Ewangelii i Wieku Tysiąclecia lud Boży daje wstępnie, a później ciągle, swoje niewiele stanowiące ludzkie wszystko, to znaczy, daje swój czas, talenty, wpływ, własność (włączając pieniądze) itd. – wszystko co posiada, czym jest i czym spodziewa się być – z zupełnym poświęceniem, przeznaczeniem, Jehowie.
W chwili poświęcenia, Bóg, w tym celu uczynił nas Swymi szafarzami wszystkiego (Mat. 25:14-30; Łuk. 19:12-27; 1Kor. 4:2; 1Piotra 4:10), abyśmy to użyli w służbie dla Niego, odpowiednio do naszego najlepszego rozeznania Jego życzeń dotyczących użycia wszystkiego dla Niego. W tych sprawach kieruje nami Jego Słowo, Duch i opatrzności.
Mamy robić użytek z jakiejkolwiek części tego co stanowi nasze ludzkie wszystko – niezależnie od tego czy to będzie więcej lub mniej, aniżeli jedna dziesiąta wymagana od domu sług zgodnie z Przymierzem Zakonu – a co nie jest potrzebne do słusznego zaspokajania naszych potrzeb i potrzeb tych, którzy są od nas uzależnieni (1Tym. 5:8), wtedy, gdy wypełniamy nasze poświęcenie w podtrzymywaniu sprawy Jehowy. Niektórzy, zatem, mogą o wiele więcej wykorzystać w Pańskiej służbie, aniżeli dziesiątą część ich wszystkiego co ludzkie, podczas gdy inni nie mogą oddać w tym celu nawet dziesiątej części. Wszyscy jednak powinni mieć ducha udzielania z radością i wytrwałością z tego czym dysponują, co stanowi ich ludzkie wszystko, aby pomagać Pańskiej sprawie (2Kor. 8:11, 12; 9:7).
Brat Russell na ten temat pisał w F, str. 420-422, 740-742, chociaż wyraźnie nie połączył typu z antytypem, jak to uczynił brat Johnson w różnych miejscach swoich pism. Objaśniając dziesięcinę z Neh. 10:37, 38 w E 10,191 brat Johnson stwierdza: „Przynoszono poświęcenie jako antytypową dziesięcinę”. Weźmy także pod uwagę przedstawiony przez niego antytyp dziesięciny z Neh. 12:44 w E, 10,200 i z 2Kron. 31:12 w E 13,637; porównaj z P’68,43. 'P’79,93.
kol. 2
ANTYTYP DRUGORZĘDNYCH DZIESIĘCIN
Pytanie: Czego typem jest składanie drugorzędnych, świątecznych dziesięcin zgodnie z Przymierzem Zakonu?
Odpowiedź: 5Moj. 14:22-29 mówi o drugorzędnej, świątecznej dziesięcinie. Ta dziesięcina miała pozostawać do dyspozycji właściciela, miała być spożywana przez niego, jego rodzinę i innych, którzy byli w szczególnej potrzebie (w. 23, 26, 28, 29). Wydaje się, że drugorzędna dziesięcina stanowi także typ tego, co stanowi nasze ludzkie wszystko, a co zostało całkowicie poświęcone Bogu, ale z innego punktu widzenia – z punktu widzenia stokrotnej nagrody (Mat. 19:29). Bowiem błogosławieństwa i radości, które otrzymujemy w rezultacie naszego poświęcenia oraz wykonywania naszego szafarstwa, w zakresie tego co stanowi nasze poświęcone ludzkie wszystko, a z czego pewne rzeczy używamy, służą potrzebom własnym i tych, którzy są od nas słusznie zależni (,,a będziesz tam jadł przed PANEM”, w. 23, 26; 1Kor. 10:31).
Omawiane ucztowania przed Bogiem są okazjami do radości i błogosławieństwa, tak jak to było w typie. Lud Boży stwierdza, że lepiej jest udzielać, aniżeli przyjmować. Z tego też powodu doznaje zadowolenia, gdy błogosławi innych z tego co stanowi jego ludzkie wszystko, nie zapominając o potrzebach tych, którzy mu usługują w sprawach duchowych (w. 27-29). W trzecim i szóstym roku siedmioletniego cyklu, gościnność wobec tych w potrzebie zastępowała Izraelitom własne ucztowania. P '79,93.
DZIESIĘCINY LEWITÓW DLA KAPŁANÓW
Pytanie: Co przedstawia typ składania dziesięcin przez lewitów na rzecz kapłanów (4Moj. 18:26; Neh. 10:38)?
Odpowiedź: Antytypowymi lewitami Wieku Ewangelii są jednostki nie poświęcone próbnie usprawiedliwione, to jest te, które wierzą w Jezusa jako Zbawiciela, ale całkowicie nie poświęciły tego co stanowi ich ludzkie wszystko, Bogu. Jednostki te dokonały jednak pewnej miary poświęcenia, poświęcenia się sprawiedliwości (F 145,146; Ter. Pr. ’38, str. 58; E 8, rozdz. 8). Ci próbnie usprawiedliwieni lewici przynieśli swoją własną miarę poświecenia i doprowadzili także innych ze swej klasy do antytypowych kapłanów, w tym celu aby pomóc kapłanom w różnych dziedzinach ich służby wykonywanej dla Jehowy. W takim znaczeniu, można by powiedzieć, że oni przynieśli swoją dziesięcinę kapłanom.
Obecnie, przy końcu Wieku, w okresie Epifanii, szczególnie po rozpoznaniu ich jako takich, lewici Wielkiej Kompanii i lewici Młodociani Godni przynieśli swoje poświęcone wszystko co ludzkie, a także przyprowadzili inne jednostki poświęcone, do antytypowych kapłanów w tym celu, aby im pomóc w pracy, co miało miejsce tak długo jak długo kapłani byli w ciele. W ten sposób przynieśli antytypową dziesięcinę kapłanom.