Teraźniejsza Prawda nr 311 – 1980 – str. 59
DZIEŁA WTÓREGO PRZYJŚCIA JEZUSA
Dzięki świadectwu Biblii na temat chronologii i proroctw, jak to jest przedstawione w 2 i 3 tomie Wykładów Pisma Świętego, oraz innym pismom Prawdy jest wiadomym, że jesień 1874 roku była tym czasem, w którym rozpoczęło się Żniwo Wieku Ewangelii i że była początkiem laodycejskiego okresu Kościoła. W tym okresie nasz zmartwychwstały Pan jest obecny i niewidzialny w Swoim powtórnym przyjściu. Jednym z Jego doniosłych dzieł jest pukanie do drzwi umysłów i serc Swego ludu, a po tym wejście i uczestniczenie w wielkiej uczcie stosownej Prawdy ze wszystkimi, którzy Mu otworzą (Obj. 3:20; Łuk. 12:37).
Jesienią 1874 roku zmartwychwstały Pan, w innym ze Swych potężnych dzieł wtórego przyjścia, pochwycił szatana jako jednostkę i związał czyli ograniczył go w jego władzy nad upadłymi aniołami (Obj. 20:1, 2), a w 1878 roku przystąpił do rozchwytywania „jego domu” i „jego sprzętu” (Mat. 12:29; Z 4695; E 4,120).
Zapoczątkowanie przez Jezusa służby wtórego przyjścia, jesienią 1874 roku, jest 1845 lat trwającą paralelą zapoczątkowania służby Jego pierwszego przyjścia, jesienią 29 roku Pańskiego. Trzy i pół roku później, wiosną 1878 roku, zmartwychwstały Pan w następnym dziele wtórego przyjścia odrzucił nominalne chrześcijaństwo, zwane Babilonem, od Boskiej łaski i rzecznictwa dla Niego (Obj. 3:15—18; 17:1—18). To jest równoległością, wynoszącą 1845 lat, odrzucenia przez Jezusa nominalnego systemu żydowskiego od Boskiej łaski w 33 roku (Mat. 23:37—39).
WZBUDZENIE ŚPIĄCYCH ŚWIĘTYCH
Inną bardzo ważną pracą wtórego przyjścia, stanowiącą dzieło zmartwychwstania uwielbionego Chrystusa wiosną 1878 roku, było wzbudzenie śpiących świętych, tych członków Jego Ciała, którzy zasypiali począwszy od Zielonych Świąt, kończąc swój ziemski bieg w śmierci. Tak doznali pierwszego zmartwychwstania, które było także ich ślubem z Barankiem, Jezusem, niebiańskim Oblubieńcem (P '27,11; '31,110; '51,59; '79,89).
Począwszy od wiosny 1878 roku, gdy poszczególni członkowie Ciała pozostający na ziemi umierali, to chwila ich śmierci była chwilą ich „przemiany”. Oni nie potrzebowali już „spać” w śmierci, jak święci poprzednich stuleci Wieku Ewangelii (1Kor. 15:51, 52; C, rozdz. VII). Taka sytuacja trwała, aż ostatni członek Ciała, antytypowy Zachariasz, brat Johnson, ukończył swój ziemski bieg w dniu 22 października 1950 roku (2Kron. 24:20, 21; Mat. 23:35; Łuk. 11:50, 51; P '71,90).
Wzbudzenie przez naszego uwielbionego Pana Jezusa członków Swego Ciała ze snu śmierci w pierwszym zmartwychwstaniu, poczynając od wiosny 1878 roku, jest w obrazie przybytku pokazane w typie podnoszenia się po
kol. 2
przejściu pod drugą zasłoną, przedstawiającą stan ofiarniczej śmierci, do świątnicy najświętszej, Boskiej natury, by pozostawać w błogiej osobistej społeczności z Bogiem i Jezusem w chwale, czci i nieśmiertelności.
SYMBOLICZNE ZARYSY W PIRAMIDZIE
Pierwsze niskie przejście w Piramidzie, prowadzące od południowej ściany wielkiej galerii do przedpokoju, symbolicznie przedstawia śmierć ludzkiej woli, tak jak pierwsza zasłona, która oddzielała dziedziniec od świątnicy. Przedpokój, tak jak świątnica, przedstawia stan spłodzenia z Ducha. Ci, którzy do niego wchodzili, musieli przejść pod granitowym skrzydłem, przedstawiającym pochylanie się przez nich pod Boską wolą i stanie się aktywnymi w służbie Bożej (C, 397, 398 i 404). W przedpokoju nowe stworzenia były stopniowo rozwijane i przysposabiane, aby mogły być gotowe, gdy po krzyżowych doświadczeniach okażą się godnymi uczestniczenia w chwale, czci i nieśmiertelności — w Boskiej naturze.
Istnieją cztery rowki i pięć powierzchni na południowej ścianie przedpokoju, ponad wejściem prowadzącym do pokoju króla (C, 399). Co tych pięć powierzchni symbolizuje? Zdają się przedstawiać co następuje: Nowe stworzenia, jako jednostki spłodzone z Ducha, będąc w szkole Chrystusowej (w przedpokoju) spoglądały przed siebie na niebiański stan Boskiej natury (na pokój króla) i napotykały (przechodziły egzaminację w) srogie doświadczenia oraz próby, mające szczególnie związek z pięcioma wielkimi przesiewającymi błędami Wieku Ewangelii i jego żniwa — nie uznawaniem okupu, niedowiarstwem, kombinacjonizmem, reformizmem i kontradykcjonizmem — zanim mogły wejść w stan ofiarniczej śmierci, który był przejściem do stanu Boskiej natury w Królestwie (P '29,46; '73,93).
Wejście do drugiego niskiego przejścia prowadzącego z przedpokoju do pokoju króla, tak jak w przybytku przejście pod drugą zasłoną, przedstawia w każdym razie śmierć ludzkiego ciała tych jednostek, które należały do klasy Chrystusowej. Pozostawanie w tym przejściu przedstawia członków Ciała śpiących w stanie śmierci. Wzbudzenie przez naszego Pana członków Ciała wiosną 1878 roku w pierwszym zmartwychwstaniu, ich narodzenie z Ducha, jest zobrazowane przez ich wyłonienie się z niskiego przejścia w pokoju króla, przedstawiającym Boską naturę (C 402—405; Gread Pyramid Passages, tom l, str. 118, par. 196), jak tego słusznie dowodzi zmartwychwstanie Jezusa wiosną 33 roku Pańskiego, wskazane przez północną ścianę pokoju króla (tom 2, str. 77, par. 166 cytowanego dzieła).
Ci członkowie Ciała, którzy umierali po wiośnie 1878 roku nie zasypiali w śmierci i dlatego nie pozostawali w drugim niskim przejściu, ale w chwili śmierci je przechodzili, po czym, w swym zmartwychwstaniu, wyłaniali się w pokoju króla, w Boskiej naturze.
Członkowie Wielkiej Kompanii jako tacy, na