Teraźniejsza Prawda nr 309 – 1980 – str. 25
– Starożytni Godni przedstawieni przez Piotra, Wielka Kompania przez Jakuba i Młodociani Godni przez Jana. Te trzy grupy będą stanowić wielce zainteresowanych obserwatorów działaniem i postępem chwalebnego Królestwa i jego wspaniałym dziełem (zobacz także Ter. Pr. ’74, str. 46, 47).
ANIOŁOWIE NA DRABINIE JAKUBA
(161) 1Moj. 28:12, 13 podaje opis snu Jakuba o drabinie, pokazującego wypełnienie Boskiego planu, tak jak on jest objawiony w Przymierzu Abrahamowym, w celu błogosławienia wszystkich rodzajów ziemi. W wyniku okupowej ofiary Jezusa, Syn Człowieczy, Głowa klasy Chrystusowej i podrzędnie członkowie Jego Ciała, w krótkim czasie stworzy podstawę komunikacji (drabinę, Jan 1:51, 1Tym. 2:5, 6, D 766) pomiędzy ludzkością a królestwem niebieskim. Ostatecznie będą tam posłańcy Boga – Starożytni i Młodociani Godni a w sferze duchowej Wielka Kompania (Obj. 7:15) – jednostki aktywne na tym gruncie w łączności pomiędzy ludzkością i fazą niebiańską Królestwa (“Aniołowie Boży wstępowali i zstępowali po niej” – P '61,84). Dzięki Bogu za tę perspektywę dobrej łączności i harmonii między ludzkością a sferą niebieską wynikającą z wielkiej okupowej ofiary Syna Człowieczego i środków przez nią dostarczonych.
ANTYTYPOWY GAD NA WSCHÓD OD JORDANU
(162) 4Moj. 32 i Joz. 1:12-15 pokazują, że Wielka Kompania otrzymała dziedzictwo w niebie. Zacytowane teksty są wytłumaczone w E 4,450,451; E 12,517. Dziedzictwo 2 i 1/2 pokolenia na wschód od rzeki Jordan jest typem potysiącletniego dziedzictwa Maluczkiego Stadka (Ruben /oto syn./, pierworodny), Wielkiej Kompanii (Gad [huf] – 1Moj. 30:11; 49:19; Jzaj. 65:11) i Młodocianych Godnych (połowy pokolenia Manasesa [powodujący zapomnienie!]). Te 2 i ½ pokolenia zbliżające się do kraju Chanaan stanowią typ trzech wybranych klas: Maluczkiego Stadka, Wielkiej Kompanii i Młodocianych Godnych zbliżających się do tysiącletniego Królestwa. Posiadanie przez nich “bydła bardzo wiele” (4Moj. 32:1) w chwili zbliżania się do Jordanu jest typem tego faktu, że trzy wybrane klasy będą żywić Prawdą wielu żyjących przy końcu Wieku Ewangelii, przygotowując ich do wejścia w nowy wiek.
(163) Tymczasem 9 i ½ pokolenia ze swym dziedzictwem po zachodniej stronie rzeki Jordan stanowią typ guasi-wybranych (włączając Poświęconych Obozowców Epifanii, których typem jest druga połowa pokolenia Manasesa z zachodniego brzegu Jordanu) i nie wybranych. Dwa i połowa pokolenia musiały pomóc swym braciom z dziewięciu i połowy pokolenia w walce i zwyciężaniu swych wrogów po zachodniej stronie Jordanu, zanim same mogłyby osiedlić się we własnym dziedzictwie leżącym na wschód
kol. 2
od Jordanu. To jest typem tego jak Maluczkie Stadko, Wielka Kompania i Godni muszą w tysiącletnim pośredniczącym Królestwie angażować się w duchowe walki na rzecz quasi-wybranych i nie wybranych i im pomagać w uzyskiwaniu ich wiecznego dziedzictwa, zanim sami będą mogli osiąść na stałe w swym własnym potysiącletnim dziedzictwie.
POTYSIĄCLETNI ANTYTYPOWI SYNOWIE
(164) Hymn Alleluja, z 2Moj. 15:1-21, jest typem symbolicznych niebios i ziemi zapoczątkowanym po obaleniu upadłych aniołów i odstępczych ludzi przy końcu Małego Okresu. Mojżesz (w. 1) jest typem Jezusa i Kościoła jako natchnionego kompozytora tego cudownego hymnu zbawienia. Dzieci (dosłownie synowie – rodz. męski) Izraela łączący się w tej pieśni są typem Starożytnych Godnych i Młodocianych Godnych oraz Wielkiej Kompanii i bardzo prawdopodobnie także pokutujących i odrodzonych aniołów. Tak więc istnieją cztery, a być może pięć duchowych klas, które połączą się w tym hymnie Alleluja w niebie.
(165) Z drugiej strony Maria i pozostałe niewiasty Izraelskie (w. 20, 21) są typem dwóch ziemskich klas: Maria, która prowadziła niewiasty w śpiewaniu tej pieśni jest typem quasi-wybranych, szczególnie Poświęconych Obozowców Epifanii. Pozostałe niewiasty przedstawiają nie wybranych, “niewierzących Żydów i pogan z czasów przedtysiącletnich, którzy będą wiernymi jako restytucjoniści”. Jak Maria przewodziła w śpiewie pozostałym niewiastom, które po niej powtarzały refren, tak guasi-wybrani, pierwszorzędna klasa restytucjonistów, a szczególnie Poświęceni Obozowcy Epifanii, poprowadzą hymn Alleluja na ziemi, a nie wybrani, drugorzędna klasa restytucjonistów, będą po nich powtarzać, śpiewając ten wspaniały hymn (Obj. 5:13. Szczegóły w Ter. Pr. ’49, str. 34-40).
(166) Tak więc zakończyliśmy obszerne studia Pisma Świętego odnoszące się do Wielkiej Kompanii. Prawdopodobnie można by dodać więcej, ale powyższe powinno wystarczyć. Ufamy, że wszyscy byli i będą błogosławieni w wyniku tych studiów. Przywilej w służbie przygotowywania tej części antytypowej kolumny na grobie Racheli został bardzo oceniony. Członkowie Wielkiej Kompanii w poświęcaniu się i w trwaniu w poświęceniu pokazali godną polecenia gorliwość. Ich stopniowe odchylanie się, ponowne popadanie w grzech, pewien stopień niewierności z powodu mniejszej lub większej miary grzechu, błędu, samolubstwa a także (albo) światowości do stopnia utracenia swoich koron, jakie niektórzy zaledwie utracili, natomiast inni w swym najgorszym stanie ledwie uniknęli wtórej śmierci, służy nam jako przykład ostrzegawczy. Radujemy się, wiedząc że ta klasa, chociaż mniej więcej owładnięta wadami, jest lojalna w sercu i odrodziła się duchowo ze swego nieczystego stanu (Gal. 6:1). Jesteśmy zadowoleni z wielu dowodów podobieństwa Chrystusowego w nich, szczególnie z tych, które okazali, gdy ponownie stali się wiernymi i radujemy się ze wspaniałych widoków dla nich w Królestwie.