Teraźniejsza Prawda nr 309 – 1980 – str. 22
w Przymierzu Abrahamowym dobre świadectwo wiary, są w sposób oczywisty pokazane typowo przez cztery ludzkie pary jakie weszły do arki.
(144) Noe niewątpliwie jest typem naszego Pana, dziedzica tej sprawiedliwości, którą otrzymujemy przez wiarę (Żyd. 11:7 – wyrażenie “uczciwość wyświadczając” mogłoby lepiej być oddane następująco: “mając pobożne usposobienie”). Noe i jego żona przedstawiają Jezusa, Głowę i Kościół, Jego Ciało. W tym związku Sem, Jafet i Cham oraz ich żony przedstawiają kolejno klasy: Starożytnych Godnych, Wielką Kompanię i Młodocianych Godnych w wodzach i członkach. Te klasy w Tysiącleciu będą brały udział w radosnej służbie ponownego napełniania Ziemi i błogosławienia wszystkich narodów.
(145) W P '44,29, kol. 1 czytamy: “Posłannicy Paruzji i Epifanii dalej nauczali, że Bóg Wielką Kompanię bardzo powiększy w liczbie, pracy i wpływie (»rozszerzy … Jafeta«, 1Mojż. 9:27), udzieli jej przywileju publicznego rzecznictwa, które przedtem posiadało Maluczkie Stadko, a także da jej Prawdę tego ostatniego (»niech mieszka w namieciech Semowych«) i jej podda obozowców (»sługa«)”. W związku z tym występuje stwierdzenie, że “członkowie gwiezdni częściowo będą służyć Wielkiej Kompanii i że Wielka Kompania dokona reszty, skoro ostatni członek Gwiezdny (z Maluczkiego Stadka] opuści świat … po czym Wielka Kompania będzie musiała usługiwać sobie sama przy pomocy bezpośredniej służby pochodzącej od członka gwiezdnego”.
NIEKTÓRE RZĘDY KAMIENI ŚWIĄTYNI
(146) 1Król. 7:12 w powiązaniu z świątynią Salomona pokazuje, że były w niej trzy rzędy kamienia ciosanego a wokół nich jeden rząd belek z drzewa cedrowego: (a) wielki (zewnętrzny) dziedziniec, (b) wewnętrzny dziedziniec (por. 6:36) i (c) ganek. Wydaje się, iż w antytypie (por. Ter. Pr. ’56, str. 11, par. 2) Świątyni Epifanicznej ciosane kamienie przedstawiają szczególnie rozwinięte charaktery, belki cedrowe przedstawiają ich trwałość a trzy rzędy stanowią typ trzech grup w każdej klasie, jak następuje: (c) trzy grupy Pańskich poświęconych wybranych jednostek w usprawiedliwieniu (sień) składają się z Maluczkiego Stadka, Wielkiej Kompanii i Młodocianych Godnych, (b) trzy grupy Wielkiej Kompanii (lewici jako nowe stworzenia) odpowiadają Kaatytom, Merarytom i Gersonitom zatrzymującym swoje ożywione usprawiedliwienie (wewnętrzny dziedziniec) i (a) trzy grupy Młodocianych Godnych (rozwiniętych w połączeniu z trzema grupami Wielkiej Kompanii), które zatrzymały swoje próbne usprawiedliwienie (wielki dziedziniec). Tak więc w układzie Świątyni Epifanicznej Wielka Kompania jest przedstawiona: (b) w swoich trzech grupach odpowiednio do swego rozwoju i (c) jako całość w swym stowarzyszeniu z Maluczkim Stadkiem i Młodocianymi Godnymi przy końcu Wieku Ewangelii.
kol. 2
SOSNA Z IZAJ. 60:13; 41:19
(147) Izaj.60:13 “Sława Libanu [Liban znaczy biały, a jego wiecznie zielone drzewa, chwała Libanu, przedstawiają sprawiedliwych jako antytypowych lewitów, Psalm 92:13, 14] do ciebie przyjdzie [antytypowi lewici zostaną przyprowadzeni do Jezusa i Kościoła, 4Mojż. 3:6-9], jedlina [Starożytni Godni], sosna (Wielka Kompania], także bukszpan (Młodociani Godni] razem [(“razem” występuje w tekście angielskim) współdziałając w świadczeniu służby], dla ozdoby miejsca świątnicy mojej” – do lewitów należało zadanie (4Mojż. 3:6-9) ozdabiania świątnicy Pańskiej.
(148) Izaj. 41:19 odnosi się do Tysiąclecia, jak to wynika z kontekstu (na przykład, wiersze 17, 18 por. z Psalm 107:35; Izaj. 35:6,7; 44:3; Ezech. 36:25-27; E 15,559, 560; E 17,331). Tutaj znowu drzewo oliwne (D 798-800) przedstawia Maluczkie Stadko i jak u Izaj. 60:13: “jedlina, sosna, także bukszpan razem” przedstawiają kolejno Starożytnych Godnych, Wielką Kompanię i Młodocianych Godnych. Utożsamienie pozostałych trzech klas Tysiąclecia symbolizowanych przez pierwsze trzy drzewa wymienione w wierszu 19 jest podane w P ’67, str. 24, par. 3, gdzie jest wyjaśnione, iż przedstawiają klasy restytucyjne.
GAŁĄZKI PALMOWE Z 3MOJ. 23:40 I NEH. 8:15
(149) Teksty: 2Mojż. 23:16; 34:22; 3Mojż. 23:34-36, 39-43 przedstawiają święto namiotów, lub zbiorów, podczas których Izraelici przebywali w kuczkach zbudowanych z gałęzi różnych rodzajów drzew, radując się bardzo. Antytyp kuczek był jasno opisany w pismach Prawdy (na przykład, w E 6,535; Ter. Pr. ’53, nr 151, par. 19; E 10,183-185, 218; E 11,399; Ter. Pr. ’55, nr 161, str. 9; Ter. Pr. ’63, str. 53, kol. 2 i str. 54, kol. 1) jako stan ostatecznych stanowisk różnych klas ludu Bożego Wieku Ewangelii, szczególnie w Żniwie, jako wynik wysiłków ludu Bożego, który miał sposobność te wysiłki podejmować. Te ostateczne stanowiska klas są przedstawione w w. 40 .jako stanowiska: Maluczkiego Stadka (“owocu z drzewa co najpiękniejszego”), Wielkiej Kompanii (“gałązek palmowych”), klasy wtórej śmierci (“gałązek drzewa gęstego”) i Młodocianych Godnych (“wierzbiny”).
(150) Neh. 8:15 wyszczególnia pięć rodzajów gałęzi różnych drzew używanych w czasie święta namiotów obchodzonego przy pewnej okazji. Gałęzie przedstawiają pięć klas w swych klasowych stanowiskach: Maluczkie Stadko (gałęzie oliwne), próbnie usprawiedliwionych (gałęzie sosnowe), Młodocianych Godnych (gałęzie myrtowe), Wielką Kompanię (gałęzie palmowe) i członków wtórej śmierci (gałęzie drzewa gęstego). Porównaj E 10,183, 218; E 6,535.
RZEKA GIHON WYPŁYWAJĄCA Z EDENU
(151) 1Mojż. 2:10-14 stwierdza, że: “rzeka wychodziła z Eden dla odwilżenia sadu;