Teraźniejsza Prawda nr 308 – 1980 – str. 15
pierworodnego. Pierworodni tworzyli dwie klasy: z chwilą śmierci ich ojców stawali się głowami swoich rodzin, to znaczy, że stawali się ojcami rodzin, ale także pozostawali oni synami. Te dwa związki tworzące dwie klasy pierworodnych zdają się być określone przez wyrażenie pe shenayim w 5Moj. 21:17. Tak więc widzimy, że w tych dwóch ustępach, jedynych w Piśmie Świętym poza 2Król. 2:9, występuje wyrażenie pe shenayim oznaczające dwie klasy. A także wydaje się, iż takie jest znaczenie tego wyrażenia w 2Król. 2:9: „Proszę niech będą dwie klasy [działające] w duchu [władzy, czyli urzędzie Boskiego rzecznika do Izraela] twoim”.
(113) Wielu jest zapoznanych z faktem, że „on Sługa” nauczał, iż Elizeusz jest typem Wielkiej Kompanii i Starożytnych Godnych, czyli dwóch klas (Z 3429; 4758; 5772 u góry, par. 3; 5780, par. 2; 5845, 5846; B 297, 298). Odpowiednio do tego 2Król. 2:9 właściwie oddana naucza, że Elizeusz stanowi typ dwóch klas. Wielu także wie o tym, że „on Sługa” nauczał, iż po zamknięciu wysokiego powołania w 1881 roku istniała „klasa podobna” do Starożytnych Godnych, która pod względem nagrody i urzędu będzie związana w Tysiącleciu ze Starożytnymi Godnymi (F 186, 187; Z 4836, par. 3-6, 10, 11; 5761, kol. 2, par. 1 i 2; Książka Pytań i Odpowiedzi, str. 433, 434, 438). Ta jego nauka stanowi wiążące ogniwo do pełnego wytłumaczenia tego tekstu.
(114) W antytypie 2Król. 2:9, 10 na pewno Starożytni Godni osobiście nie brali udziału, gdyż te teksty antytypowo wypełniły się po 16 września 1914 roku a przed 27 czerwcem 1917 roku, w czasie, gdy Starożytni Godni byli jeszcze w grobach. Jak więc możemy interpretować ten tekst w harmonii z Pismem Świętym? Odpowiadamy: Oni byli obecni i przemawiali reprezentacyjnie przez swoich towarzyszy, Młodocianych Godnych, tak jak oni także reprezentacyjnie brali udział w pozostałych antytypowych czynnościach Elizeusza, z których Wszystkie są typem rzeczy jakie mają miejsce przed powrotem, z grobu Starożytnych Godnych, chociaż możemy spodziewać się drugiego wypełnienia po powrocie Starożytnych Godnych. Tak patrząc rozumiemy, że 2Król. 2:9, 10 naucza, iż Młodociani Godni mają udział z Wielką Kompanią w stanowieniu rzecznika Boga do nominalnego duchowego Izraela – mają udział we władzach symbolizowanych przez płaszcz Eliasza. Szczegóły w Ter. Pr. '70,5; 61,76 (E 3).
„ZŁAMANY”
(115) Zach. 11:15, 16 wskazuje na istnienie czterech antytypowych klas ludu Bożego (owiec), które „on zły sługa” (J. F. Rutherford, zob. PT Nr 509) jako „pasterz głupi” zaniedbywał. Tymi klasami są: (a) Maluczkie Stadko w pewnych swoich członkach („obłąkanych nawiedzał” „odciętych” według oryginału – bezprawnie ograbionych z ich urzędów, pozbawionych społeczności itd.);
kol. 2
(b) Młodociani Godni („jagniątek szukał” – tej klasy J. F. Rutherford nie szukał, ani jego poplecznicy, nawet istnieniu jej zaprzeczał); (c) Wielka Kompania („złamanego” – ta klasa w swym okaleczonym stanie nie mogła postępować prosto. Ale zamiast starać się o jej uzdrowienie J.F.R. zaprzeczał nawet jej istnieniu, jako klasy duchowej, przeciwstawiając jej swój „wielki tłum” popleczników z ziemskimi nadziejami); (d) Próbnie Usprawiedliwieni („tego, co ustanie” – tj. nie postępującego w kierunku poświęcenia. J.F.R. zaprzeczał próbnemu usprawiedliwieniu i istnieniu tej klasy, nie mógł więc takich żywić, ani wzmacniać). O wiele więcej na temat Zach. 11:15-17 podano w E 6,172-188.
MĘŻOWIE Z NEFTALI, ASER ITD.
(116) Sędz. 7:24-8:3 opisuje pewne wydarzenia występujące po pierwszej walce Gedeona (19-22). Mężowie z Neftali, Aser i Manasels wtedy dopiero przystąpili do walki, goniąc uciekających Madianitów (w. 23). Gedeon wystosował wówczas specjalne wezwanie do mężów z Efraim, aby połączyli się w walce przeciwko uciekającym Madianitom i odcięli sporą część ich uciekających zastępów (w. 24). Uczynili to i odnieśli wielkie zwycięstwo. Następnie przynieśli głowy dwóch książąt Madiańskich do Gedeona za Jordan, to znaczy na wschodnią stronę Jordanu, gdy on ze swymi 300 przekroczył go w pościgu za Madianitami uciekającymi z zachodniej na wschodnią stronę Jordanu (8:4). Tam mężowie z Efraim zrobili Gedeonowi ostre wymówki za to, że nie wezwał ich do walki w odpowiednim czasie, aby mogli wziąć udział w pierwszej walce (w. 1). Jednak taktowna odpowiedź Gedeona, kładąca nacisk na większy wynik ich pokłosia niżeli jego winobrania, uspokoiła ich (w. 2, 3).
(117) W Z 4083 i 5607 brat Russell wykazał, że Gedeon i jego 300 przedstawiają Jezusa i ostatnich członków Maluczkiego Stadka, a także powiedział, że „wielu innych poza Maluczkim Stadkiem będzie brało udział w tym dziele rozgromienia” (Z 4083, kol. 2, par. 3). Ostatni członkowie Maluczkiego Stadka zostali spłodzeni z Ducha do jesieni 1914 roku, a przed jesienią 1916 roku uczestniczyli w pierwszej walce Gedeona, w duchowej wojnie od 1914-1916 roku, która była szczególnie skierowana przeciwko doktrynom o Boskim prawie królów, kleru, arystokracji itd. Nastąpiło to po tym, gdy trzy grupy Wielkiej Kompanii jako antytytpowi Lewici jako tacy (pokazani w typie przez mężów z Neftali, Aser i Manases) weszli w 1917 roku w stan walki przeciwko odpowiednim błądzicielom, których typem byli Madianici (Sędz. 7:24; Ter. Pr. ’47, str. 50). Należeli oni do tych: „wielu innych … brało udział w tym dziele rozgromienia”. Inni jeszcze łączyli się w tej walce, bo po ustaniu spładzania z Ducha jesienią 1914 roku, Jezus nadal zapraszał do poświęcania i w ten sposób przygotował czwartą klasę z wybranego nasienia Abrahama – Młodocianych Godnych