Teraźniejsza Prawda nr 308 – 1980 – str. 12
(Ezech. 44:4-14). To symbolizuje, że po ustaniu spładzania z Ducha jesienią 1914 roku (liczne dowody Pisma Świętego, rozumu i faktów znajdują się w Ter. Pr. Nr 264/265) i po udzieleniu ludowi Pańskiemu przez pastora Russella ostatniego poglądu na temat ożywionego usprawiedliwienia (F, przedmowa, str. II, III), przedstawiane im następne prawdy odnosiły się do Wielkiej Kompanii jako lewitów służących, nie tak jak Maluczkie Stadko, Bogu i ołtarzowi (Ezech. 44:5, 6), ale ludowi (wiersze 10-14).
ANTYTYPOWI SZPIEDZY
(98) Dwunastu szpiegów stanowi typ wodzów w Kościele, szczególnie ,,nauczonych w Piśmie” (Mat. 13:52) wśród nich, którzy na polecenie Jezusa w okresie żniwa badali sferę Prawdy i jej Ducha, podając od czasu do czasu wyniki badań w swoich książkach itd. Sprawozdania wszystkich szpiegów były z sobą zgodne (4Moj. 13:26-29), aż do momentu, gdy antytypowy Kaleb, Maluczkie Stadko, napomniał lud do natychmiastowego poświęcenia i szybkiego realizowania go. Natomiast dziesięć grup szpiegów podało oszczerczy raport fałszywie przedstawiający sferę Prawdy i jej Ducha, przesadzając moc duchowych wrogów i trudności w przezwyciężaniu ich (wiersze 31-33), a tym samym zniechęcając lud do wejścia do ziemi chananejskiej i przejęcia chrześcijańskiego dziedzictwa od wrogów zamieszkujących ją, takich jak grzech, błąd, samolubstwo i światowość w różnych formach. Za to oni utracili swoje korony, czego dowodem było uderzenie ich plagą błędu (Ter. Pr. ’49, str. 50, par. 3). Dziesięciu szpiegów w podawaniu przesadzonego, zniechęcającego sprawozdania przedstawia utracjuszy koron, członków Wielkiej Kompanii, spośród których wielu było bojaźliwych szczególnie w odniesieniu do śmierci ofiarniczej (Żyd. 2:15). Członkowie Wielkiej Kompanii, którzy z powodu bojaźni nie wykorzystali sposobności służby, są przedstawieni także przez sługę posiadającego jeden talent, który z bojaźni zakopał pieniądze swego pana i został przez niego nazwany „złym i gnuśnym” (Mat. 25:14-30, Komentarz Bereański; Z 3871).
PIERWORODNY WIĘŹNIA, KTÓRY BYŁ W WIĘZIENIU
(99) Lud Boży wzrastająco świadczył, że antytypowi pierworodni Egiptu występują łącznie z pierworodnym małego imperium szatana, małego antytypowego Egiptu, który działając wzrastająco od 1917 roku wśród ludu Prawdy, ujarzmiali go wzrastająco. Do pierworodnego więźnia małego Egiptu, Wielkiej Kompanii, odnosi się wyrażenie: „pierworodny więźnia, który był w więzieniu” (2Moj. 12:29). Między innymi biblijnymi symbolami Wielka Kompania gdzie indziej jest przedstawiona jako siedząca w ciemności. Pokazuje to Psalm 107:10, 14, 16. A Psalm 79:11,
kol. 2
po prawnie przetłumaczony przez dra Younga sugeruje tę samą myśl: „Niech przyjdzie przed oblicze twoje narzekanie więźniów [Wielkiej Kompanii] … opuść tych (a nie „zachowaj” jak podaje polska Biblia), co są na śmierć skazani [klasa wtórej śmierci]”. Podczas gdy Psalm 102:21 w swym drugim zdaniu jest podobnie przetłumaczony, „rozwiązał [otworzył w celu wejścia bramą śmierci] na śmierć skazanych”. Można zauważyć, iż w wierszach Psalm 102:21-23 jest mowa o sześciu klasach: o Wielkiej Kompanii („więźniowie”), o klasie wtórej śmierci („na śmierć skazanych”), Maluczkim Stadku („Syjon”), o Starożytnych i Młodocianych Godnych („Jeruzalem”) i klasie restytucyjnej („narody”, „mianowicie królestwa”). Dlatego wiersz 21 dowodzi, że Wielka Kompania jest tu określona jako więźniowie. To pojęcie mieści w sobie także tekst do Żyd. 2:15 – „którzy … po wszystek czas żywota podlegli byli niewoli” (Psalm 69:34).
(100) Przeto przez wyrażenie „więzień, który był w więzieniu” rozumie się Wielką Kompanię. Pierworodny więzień, to nowe stworzenia wodzów Wielkiej Kompanii, którzy tę klasę wprowadzili w błąd – ci fałszywi nauczyciele, przesiewacze, których typ stanowi Abiju (3Moj. 10:1, 2; Cienie Przybytku, str. 128; Ter. Pr. ’77, str. 72, Uwaga I), Aaron uderzający skałę (4Moj. 20:7-13), Jambres (2 Tym. 3:1-9) i szósty mąż z bronią do zabijania (Ezech. 9:6, 7; 1Kor. 3:17; Ter Pr. ’47, str. 9, 10).
„GRZESZNY” Z 1PIOTRA 4:18, ITD.
(101) W ogólnym sensie cała ludzkość to grzesznicy, którzy, by wejść w społeczność z Bogiem, muszą podjąć kroki pokuty, uwierzyć w Jezusa jako Zbawiciela i poświęcić się Bogu. Niektóre jednak teksty Pisma Świętego traktują członków Wielkiej Kompanii jako grzeszników w specjalnym sensie, jako grzeszących w okresie niewierności przeciwko swoim ślubom poświęcenia. Jednym z tych tekstów jest 1Piotra 4:17, 18. Sąd rozpoczyna się od domu Bożego. Innymi słowy sądny dzień Kościoła następuje przed wielkim tysiącletnim sądnym dniem ludzkości (2Piotra 3:8; Dz.Ap. 17:31). W okresie Paruzji (żęcia) były próbowane jednostki poświęcone, aby zobaczyć czy całkowicie stracą ducha poświęcenia i pójdą do klasy wtórej śmierci. W okresie Epifanii, w specjalnym okresie sądzenia ,,żywych” – nowych stworzeń i upadłych aniołów (2Tym. 4:1; Ter. Pr. ’73, str. 29, par. 2 i str. 32, kol. 2) – pytaniem było czy członkowie Maluczkiego Stadka pozostaną lub nie w Maluczkim Stadku (Mal. 3:2). Odpowiednio do tego sądem Wieku Ewangelii (1Piotra 4:17, 18) byli sądzeni „sprawiedliwi”, będący Maluczkim Stadkiem, „grzesznicy” – Wielką Kompanią i „niezbożni” – uczestnikami wtórej śmierci. ,,Grzesznicy” i „niepobożni” z Psalm 1:1 mają to samo znaczenie. Podobnie „grzesznik” z Jakuba 5:19, 20, który był w Prawdzie, ale zbłądził, to członkowie Wielkiej Kompanii.