Teraźniejsza Prawda nr 307 – 1979 – str. 94
wejdą w pośredniczące Królestwo i tak jako klasa zakończą antytypową podróż. Modlimy się, ażeby wszyscy Młodociani Godni i Poświęceni Obozowcy Epifanii, a także pozostali z drogiego ludu Bożego nie zeszli na boczną ścieżkę, ale aby byli pilnymi w tej antytypowej podróży – w proklamowaniu Chrystusa jako Zbawcy i Króla oraz zbliżającego się Królestwa (Jan 18:37), a także w związanym z tym wzroście w wiedzy i łasce (2Piotra 1:5-11; 3:18)!
OCZYSZCZENIE MATKI PO URODZENIU CÓRKI
(83) „W 3Mojż. 12 oczyszczanie matki po urodzeniu syna przez czterdzieści dni przedstawia oczyszczanie Prawdy rozwijającej Maluczkie Stadko i jej sług przez czterdzieści lat Paruzji [tzn., Paruzji w jej ograniczonym znaczeniu, okres żęcia, 1874-1914 r.], podczas gdy oczyszczanie matki po urodzeniu córki przedstawia oczyszczanie Prawdy rozwijającej Wielką Kompanię i jej sług podczas osiemdziesięciu lat Paruzji i Epifanii razem [tzn., podczas połączonych okresów Paruzji i Epifanii w ich ograniczonym sensie]” (Ter. Pr. ’76, str. 70, p. 7). Brat Johnson w E 4,99 podaje dodatkowe następujące szczegóły na temat antytypowych 80 dni: „Rozumiemy, że 80 dni trwający okres przeznaczony na oczyszczenie matki po urodzeniu córki przedstawia połączone okresy Paruzji i Epifanii (1874-1914 plus 1914-1954). Oczyszczenie matki w ciągu tych 80 dni stanowi typ dwóch rzeczy: (1) oczyszczenie Prawdy (w jej zastosowaniu do Wielkiej Kompanii itd.) z wszystkich błędów przywiązanych do niej i (2) oczyszczenie wiernych oraz mniej wiernych sług Prawdy od takich zanieczyszczeń, które uczyniłyby ich niezdatnymi do zajęcia ich miejsca w Wieku Tysiąclecia, a także do podjęcia specjalnej służby poświadczającej od października 1954 roku”.
(84) Tak więc jest to inny obraz pokazujący oczyszczenie Wielkiej Kompanii, włączając pewne oczyszczenie z błędu. Przeto specjalna służba poświadczająca Wielkiej Kompanii w jej oczyszczonych członkach dokonywana od 20 września 1954 roku (P '56,91) poświadczała o ich stosownym oczyszczeniu, jako już dokonanym do tego czasu. Ta poświadczająca służba składa się z budowy obozu epifanicznego, jako różnego od dziedzińca epifanicznego, spośród żydów i pogan. Młodociani Godni (Ter. Pr. ’54, Nr 156 – Służba poświadczająca Wielkiego Grona, przedostatni paragraf), Poświęceni Obozowcy Epifanii i inni pomagają Wielkiej Kompanii w tej pracy. Praca ta, jako poświadczająca ofiara Wielkiej Kompanii, została zakończona w lutym 1979 roku, gdy umarł ostatni członek Wielkiej Kompanii. Ale praca budowania obozu epifanicznego spośród żydów i pogan nie słabnie i będzie trwała, aż się rozpocznie pośredniczące Królestwo. Składa się ona z radosnego poselstwa o Chrystusie jako Zbawcy i Królu i Jego nadchodzącym Królestwie, co głównie stanowi poselstwo l Tomu. Kiedy Pan nam daje możliwości, a warunki światowe na to pozwalają, łączmy się wszyscy w wiernym
kol. 2
oznajmianiu go, odpowiednio do naszych zdolności i sposobności!
BRACIA JÓZEFA
(85) W 1Mojż. 37 i dalej czytamy o synach Jakuba z Liji i dwu służących Zelfy i Bali. W najmniejszym zastosowaniu synowie ci przedstawiają różne grupy lewitów Wielkiej Kompanii będące pod złym przywództwem. W tym układzie ich zawiść i złe traktowanie Józefa, ulubieńca ich ojca, jest typem zawiści i złego traktowania brata Johnsona przez te grupy Wielkiej Kompanii, szczególnie w ich wodzach. Beniamin jest typem dobrych utracjuszy koron. Inni w końcu uznali swój zły stosunek do Józefa i stwierdzili, że on żyje, co stanowi typ uznania przez te grupy brata Johnsona, tego, że on nie był członkiem wtórej śmierci, jak niektórzy dowodzili, i że jemu jako członkowi gwiezdnemu i księciu (Obj. 1:16, 20; Miche. 5:5) Bóg dał wysokie i godne miejsce w Kościele i w planie Bożym. To ma małe początki w niektórych przypadkach w tym życiu, lecz głównie wypełnia się w warunkach zmartwychwstania (szczegóły w E 10, rozdz. 9). Następnie rozważymy niektóre teksty Pisma Świętego, które mają związek z Wielką Kompanią, głównie z punktu widzenia ich uwikłania, w ich nieczystym stanie, w sekciarstwie (1Kor. 1:12-16; 3:1-6), światowości, samolubstwie, grzechu i bojaźni itd.
KSIĄŻĘTA UTRACJUSZY KORON WIEKU EWANGELII
(86) Niektórzy wybitni wodzowie w chrześcijaństwie z dwunastu ruchów Maluczkiego Stadka rozwinęli w sekciarski sposób dwanaście wielkich denominacji chrześcijaństwa. Typem tych sekciarskich wodzów jest dwunastu książąt dwunastu pokoleń Izraela przedstawionych w 4Mojż. 1 i 7. W związku z innymi rozważaniami ten fakt, że każdy książę przyniósł kozła jednego z kóz na ofiarę za grzech pokazuje, iż pierwotnie oni byli członkami klasy Chrystusowej, lecz później stracili swoje korony. Wszyscy oni przynieśli nauki naprawiające (misa), nauki zbijające (czasza) i instrukcje w sprawiedliwości (łyżka) związane z ich naukami denominacyjnymi. W wielu wypadkach nauki te były dobre. Wiele interesujących szczegółów na temat historii Kościoła podano w Ter. Pr. ’72, str. 11.
KRÓL SAUL I JONATAN
(87) Saul jest typem utracjuszy koron w kościele nominalnym, szczególnie wśród kleru chrześcijaństwa. Ci utracjusze koron kiedy byli wiernymi okazywali właściwą postawę (1Sam.10:22), lecz później stali się nieposłusznymi i byli odrzuceni przez Boga (1Sam 13:7-14; 15:1-32). Tak w typie jak i antytypie wchodzili ze złego w gorsze (1Sam. 28; 31). Wydaje się, iż wielu z tych utracjuszy koron poszło na wtórą śmierć. Szczegóły w E 13, rozdz. 3. Jonatan, syn Saula, jest typem bardziej poświęconych, miłujących