Teraźniejsza Prawda nr 307 – 1979 – str. 90
mógł spożywać corocznego baranka wielkanocnego. Stanowi ono typ Boskiego rozporządzenia mówiącego kto może, a kto nie może partycypować w Wieczerzy Pańskiej. Wiersz 43 właściwie przetłumaczony (zob. ASV i RSV) stwierdza „Żaden obcy [heb. ben nechar – cudzoziemiec; nie powinno się tłumaczyć obcy] nie będzie jadł z niego”, podając w ten sposób ogólne zasady dotyczące tych, którzy nie mieli uczestniczyć. Wiersz 45 wyszczególnia dwie nieobrzezane klasy tych, – najemnych sług i cudzoziemców – którzy nie uczestniczyli. To odpowiednio jest typem dwóch nie poświęconych klas – próbnie usprawiedliwionych i nie usprawiedliwionych intruzów – spośród wyznających chrześcijan.
(61) Obrzezka stanowi typ poświęcenia (Rzym. 2:29; Kol. 2:11-13), dlatego obrzezani przedstawiają wszystkich poświęconych. Wiersze 44, 47-49 przedstawiają trzy klasy spośród nich:(a) Urodzonych w ziemi, naturalnych Izraelitów, przedstawiających Maluczkie Stadko, (b) Kupionych sług obrzezanych przedstawiających oczyszczonych członków Wielkiej Kompanii, których oczyszczenie oznacza rozpoznanie samych siebie jako takich i odnowienie poświęcenia (antytypowe obrzezanie) w celu oddania się na służbę lewicką (zastosowanie epifaniczne 4Moj. 8:5-22). Kupienie tych sług przedstawia, że przez zasługę okupową Chrystusa członkowie klasy Wielkiej Kompanii zostali oczyszczeni z plam znajdujących się na ich szatach (Jud 23; Obj. 7:14; 4Moj. 8:12, 21 [lewici epifaniczni]).
(62) Nawiasem mówiąc powinno się tu wspomnieć, iż z punktu widzenia licznych dowodów Pisma Świętego, rozumu i faktów, wskazujących na zamknięcie, jesienią 1914 roku (zobacz Ter. Pr. nr 264/265 – bezpłatny egzemplarz na życzenie), drzwi wejściowych do wysokiego powołania, wszyscy którzy poświęcili się przed jesienią 1914 roku i którzy wierzyli, że byli spłodzeni z Ducha mogli uważać siebie za prospektywnych członków Wielkiej Kompanii. To było bardzo ważne, aby ci wszyscy, którzy zostali właściwie oświeceni przez Pismo Święte, rozum i fakty uznali siebie za członków Wielkiej Kompanii i jako tacy ponownie się poświęcili do lewickiej służby.
(63) Wszyscy ci, którzy poświęcili się po 1914 roku ale przed jesienią 1954 roku (E 10,114; Ter. Pr. ’59, str. 172-178), pod wpływem właściwego ocenienia też powinni uznać siebie za anty-typowych lewitów i jako tacy ponownie się poświęcić. To powtórne poświęcenie jest w rzeczywistości odnowieniem oryginalnego przymierza poświęcenia się Bogu we wszystkich sprawach, tak jak On je objawia. Chociaż uznanie tego i ponowne poświęcenie się – jako antytypowi lewici – jest bardzo ważne, to powinno się tu także wspomnieć, że liczni prospektywni członkowie Wielkiej Kompanii umarli nie rozpoznawszy siebie jako takich i nie odnowiwszy swego poświęcenia – jako antytypowi lewici. To jednakże nie oznacza, że oni wszyscy umarli we wtórej śmierci. Wielu z nich, na przykład ci w Babilonie, którzy nie
kol. 2
oczyścili się z błędu w tym życiu do tego stopnia, ażeby przyjąć Prawdę właściwą w ich czasach, jednakże otrzymało niebiańską nagrodę jako członkowie Wielkiej Kompanii. Ale nikt nie będzie miał udziału w tej nagrodzie, kto w tym życiu nie oczyścił się dostatecznie w swym charakterze od grzechu, samolubstwa i światowości (E 4,146, 147). (c) Obrzezani obcy (wiersze 48, 49; hebr. ger a nie ben nechar) przedstawiają tych, którzy mimo poświęcenia i oświecenia Duchem nie są spłodzonymi z Ducha i dlatego są obcymi w odniesieniu, do wysokiego powołania. W tym są zobrazowani Młodociani Godni. Szczegóły w Ter. Pr. ’48, str. 10, par. 5.
| (Uwaga [pochodząca z TP. 80’64)
W artykule „WIELKA KOMPANIA” (62) Nawiasem mówiąc, powinno się tu wspomnieć, iż z punktu widzenia licznych dowodów Pisma Świętego, rozumu i faktów wskazujących na zamknięcie jesienią 1914 roku drzwi wejściowych do wysokiego powołania, a także z punktu widzenia dowodów Pisma Świętego mówiących, że Posłannik Epifanii był ostatnim członkiem Maluczkiego Stadka – który ukończył swój ziemski bieg 22 października 1950 roku (zobacz Ter. Pr. Nr 264/265) – wszyscy ci, którzy poświęcili się przed jesienią 1914 roku, a którzy wierzyli, że byli spłodzeni z Ducha, po 22 października 1950 roku, uznali siebie za prospektywnych członków Wielkiej Kompanii. To było bardzo ważne, aby ci wszyscy, którzy zostali właściwie oświeceni przez Pismo Święte, rozum i fakty uznali siebie za członków Wielkiej Kompanii i jako tacy ponownie się poświęcili do pełnienia służby lewickiej. (63) Wszyscy ci, którzy poświęcili się po 1914 roku, ale przed jesienią 1954 roku (E 10,114; Ter. Pr. ’59, str. 172-178), pod wpływem właściwego oświecenia też powinni uznać siebie za antytypowych lewitów Młodocianych Godnych i jako tacy ponownie się poświęcić. (Ci, którzy poświęcają się od jesieni 1954 roku są Poświęconymi Obozowcami Epifanii – a także „TYMI POŚWIĘCAJĄCYMI SIĘ MIĘDZY WIEKAMI”, Z 5761 – nie są oni antytypowymi lewitami, ale antytypowymi Izraelitami. Tacy powinni też uznać siebie jako takich i ponownie się poświęcić). To ponowne poświęcenie jest w istocie odnowieniem oryginalnego przymierza poświęcenia się do pełnienia Boskiej woli we wszystkich sprawach, tak jak On je objawia. |
ZBADANIE MALACHIASZA 3:1-3
(64) Mal. 3:1-3 opisuje Maluczkie Stadko i Wielką Kompanię, wypróbowanie ich, oczyszczenie i udoskonalenie charakterów. Wiersze 1, 2 bez wątpienia odnoszą się szczególnie do czasu wtórego przyjścia Jezusa, „anioła przymierza”. ,,Dniem przyjścia jego” jest okres Paruzji (żęcia), a dniem, „gdy się on okaże” jest okres Epifanii lub Apokalipsy.
(65) Przede wszystkim, z powodu przewagi wielkich błędów sześciu wielkich przesiewań [Ter. Pr. ’63, str. 44], te dwa okresy są czasami próbowania i oczyszczania (polerowania) antytypowych lewitów i gdy pytaniem w okresie Paruzji (żęcia) było: kto będzie mógł „znieść” tę próbę, to w okresie Epifanii pytaniem było: kto się „ostoi”. Jezus przez Swoje Słowo i opatrzności oddzielał w umysłach ludu Bożego Prawdę (srebro) od żużlu (błędu), a także oczyszczał jego cechy charakterystyczne i charaktery od grzechów i błędów. Dwie klasy są wymienione jako te, które były oczyszczane – Maluczkie Stadko (złoto) i Wielka Kompania (srebro) – przez Niego, Wielkiego Rafinatora (zobacz Komentarz Bereański, str. 214; Ter. Pr. ’69, str. 41). Mogą zatem spełniać oczyszczającą posługę – „ofiarować Panu dar w sprawiedliwości” (Mal. 3:3).
SREBRNE NACZYNIA Z 2TYM. 2:20
(66) Innym jeszcze, podobnym, zasługującym na uwagę tekstem, który częściowo odnosi się do Wielkiej Kompanii, jest 2Tym. 2:20 – „A w wielkim domu [wielki dom typowego najwyższego kapłana Aarona (3Moj. 16:6; 4Moj. 17:2, 3; 3:6-9, 17-20) składał się z jego synów i trzech typowych klas lewitów – Kaatytów, Merarytów i Gersonitów (4Moj. 3:17); i odpowiednio w wielkim domu Jezusa, naszego Wielkiego Najwyższego Kapłana, znajdują się cztery odpowiadające im antytypowe klasy] nie tylko są naczynia złote i srebrne [przedstawiające kolejno Maluczkie Stadko i Wielką Kompanię, dwie wybrane klasy niebiańskiej, niewidzialnej fazy Królestwa Tysiąclecia. Porównaj Mal. 3:3; zobacz także Komentarze na temat Mal. 3:3 i 2Tym. 2:20], ale też drewniane i gliniane [przedstawiające odpowiednio Starożytnych Godnych i Młodocianych Godnych, dwie wybrane klasy na poziomie ziemskiej widzialnej fazy Królestwa Tysiąclecia], a [dodatkowo do