Teraźniejsza Prawda nr 307 – 1979 – str. 89
KOZIOŁ AZAZELA (3 MOJ. 16: 21, 22)
(52) Obecnie rozważymy pewne ustępy dotyczące członków Wielkiej Kompanii, głównie w ich stanie nieczystym, a także gdy byli w pewnej mierze wiernymi i bardzo niewiernymi. Jeden z tych ustępów w 3Mojż. 16:21, 22 opisuje, co działo się z Wielką Kompanią w zakresie ludzkiej natury z punktu widzenia typu kozła Azazela (3Mojż. 16:8, 10, ASV).
(53) Najwyższy kapłan wyznający grzechy Izraelitów nad głową kozła Azazela stanowi typ Najwyższego Kapłana świata oznajmującego rozmyślne grzechy zorganizowanego chrześcijaństwa i oświadczającego autorytatywnie, jako Boski rzecznik, o udzielonym członkom Wielkiej Kompanii przywileju cierpienia za rozmyślne grzechy świata. Bóg łaskawie policzył ich cierpienia dla sprawiedliwości w ich usprawiedliwionej ludzkiej naturze jako pojednanie za te rozmyślne grzechy (Z 4652; E 4,119, 143).
(54) Najwyższy kapłan wypuszczający kozła stanowi typ udzielenia członkom Wielkiej Kompanii pewnego zakresu wolności: (a) przez odebranie im niektórych prawd na skutek zezwolenia na ich oślepienie pewnymi błędami i (b) przez usunięcie opatrznościowych przeszkód do pewnej dozy wolności działania. Prowadzenie kozła do bramy dziedzińca jest typem opierania się ich rewolucjonizmowi przeciwko Pańskiej Prawdzie i zarządzeniom udzielonym przez Niego za pośrednictwem „onego sługi”. Przejście kozła przez bramę dziedzińca i oddanie go na to przygotowanemu człowiekowi jest typem kapłanów zrywających z nimi kapłańską społeczność oraz pozwalającym im wejść w przykre warunki i znosić doświadczenia ze strony osób prześladujących ich. Prowadzenie kozła na puszczę i pozostawienie go tam stanowi typ tych okoliczności i ludzi, którzy stwarzali członkom Wielkiej Kompanii utrapienia i powodowali tracenie przez nich społeczności braterskiej. Szczegóły na ten temat znajdują się w Ter. Pr. ’31, str. 19. Ten typowy obraz nie pokazuje ich oczyszczenia się i stania się ponownie wiernymi, jak to przedstawiają inne obrazy, co dalej zobaczymy.
ZBADANIE 1KOR. 5:5 i 1TYM. 1:20
(55) To, co Apostoł Paweł powiedział o człowieku, który popełnił cudzołóstwo z żoną swego ojca (1Kor. 5:5) dowodzi, że członkowie Wielkiej Kompanii mogą być uzdrowieni i zostać ponownie wiernymi a także otrzymać zbawienie jako członkowie duchowej klasy a nie klasy restytucyjnej:
„Oddać szatanowi na zatracenie ciało [w celu przezwyciężenia jego złego usposobienia, ażeby już więcej nie popełniał cudzołóstwa, tak jak Hymeneus i Aleksander byli oddani szatanowi, aby nauczyli się więcej nie bluźnić, 1Tym. 1:20], żeby duch [nowe stworzenie] był zachowany [przed śmiercią przez pokutę i oczyszczenie, by później powstać z umarłych jako duchowe istoty] w on dzień Pana Jezusa”.
kol. 2
ROZPATRZENIE PSALMU 107:10-16
(53) Psalm 107:1-9 odnosi się do Maluczkiego Stadka; wiersze 10-16 do Wielkiej Kompanii; wiersze 17-22 do cielesnych Izraelitów; wiersze 23-31 do rodzaju ludzkiego w czasie ucisku; wiersz 32 do Maluczkiego Stadka, Starożytnych Godnych i Młodocianych Godnych; wiersze 33-38 do klasy restytucyjnej podczas pośredniczącego panowania; wiersze 39, 40 do odrodzonej ludzkości w Małym Okresie; wiersz 41 do klasy owiec po Małym Okresie; wiersz 42 pokazuje, że zło stanie się na zawsze nieczynne; a wiersz 43, że prawdziwie mądrzy zrozumieją (Dan. 12:10; PT ’50, 171, 172).
(57) W Psalm 107:10 Wielka Kompania jest przedstawiona jako siedząca w ciemności (w błędzie) i w cieniu (wtórej) śmierci. Wiersz 11 mówi nam, że tak jest, gdyż „byli [za wyjątkiem dobrych lewitów – E 4,125] odpornymi [rewolucjonizowali] wyrokom [naukom] Bożym”. Członkowie Wielkiej Kompanii także „pogardzili [mniej lub więcej lekceważyli] radą [zarządzeniami] Najwyższego”.
(58) Psalm 107:12 pokazuje, że Bóg dozwolił na ich surowe doświadczenia, doświadczenia ze strony „człowieka na to obranego”, aby ich cielesne umysły mogły być zniszczone. Wiersz 13 mówi, że kiedy wołali do Pana, to On z ucisków ich wybawiał ich, szczególnie od niebezpieczeństwa wtórej śmierci. Wiersz 14 pokazuje, że dobroć Pańska wobec nich jest wielką przyczyną, by Go wysławiać. Wiersz 15 napomina, aby Boga wysławiać z powodu Jego dobroci i łaski okazanej Wielkiej Kompanii. Wiersz 16 pokazuje, że Bóg odbierze im fałszywe nauki, które ich wprowadzały do ich sekciarskich grup i że zniszczy te błędne nauki i zarządzenia, które podtrzymywały fałszywych nauczycieli na stanowiskach ograniczających ich do ich sekt.
OCZYSZCZENIE I POŚWIĘCENIE LEWITÓW
(59) Oczyszczenie i poświęcenie lewitów (4Mojż. 8:5-26) w zastosowaniu epifanicznym stanowi typ oczyszczenia członków Wielkiej Kompanii i ich poświęcenia jako takich. Trzy rzeczy są wymienione w wierszu 7 jako przeprowadzenie ich oczyszczenia: (a) poddanie się przez nich pokropieniu wodą rozdzielenia, prawdami epifanicznymi na temat podziału ludu Pańskiego w odpowiednich grupach, częściowo dosłownie i częściowo typowo i antytypowo przedstawionych w pokarmie na czasie na temat Maluczkiego Stadka, Wielkiej Kompanii, Młodocianych Godnych, Epifanii, biblijnej chronologii itd.; (b) golenie do czysta ostrą brzytwą prawd i objawień epifanicznych swoich symbolicznych włosów, władzy, która do nich nie należy, a którą oni niesprawiedliwie uchwycili; i (c) pranie swoich szat, tak we krwi Baranka jak i w wodzie Słowa (Obj. 7:14; 4Mojż. 8:7, 12; E 6,163).
OBRZEZANIE SŁUGI KUPIONEGO
(60) 2Mojż. 12:43-49 podaje bezpośrednie zarządzenie mówiące o tym kto mógł, a kto nie