Teraźniejsza Prawda nr 307 – 1979 – str. 88
Obj. 19:1-9, czyli gośćmi na uczcie weselnej Baranka nie może być klasą restytucyjną, która będzie się składała z dzieci z tego małżeństwa, figuralnie spłodzonych i urodzonych przez Jezusa i Kościół, drugiego Adama i drugą Ewę (1Kor. 15:45; 2Kor. 11:2, 3; Efez. 5:31, 32; Mat. 19:28; Łuk. 22:29,30) po uczcie weselnej Baranka.
ROZPATRZENIE PSALMU 45
(47) Psalm 45 wprowadza te same i dodatkowe różnice. Wiersz l przedstawia Jehowę, wiersze 3-10 Jezusa, wiersze 10-14 Kościół jako Jego Oblubienicę. Wiersze 15 i 16 przedstawiają Wielką Kompanię „panny za nią, towarzyszki jej” i mówią, że ,,przywiodą je z weselem i z radością, a wnijdą na pałac królewski”. Wiersz 17 przedstawia Starożytnych Godnych jako dzieci Chrystusa i jako książąt klasy restytucyjnej – ,,Miasto ojców twych będziesz mieć synów twych, których postanowisz książętami po wszystkiej ziemi”. O nich jest także mowa u Izaj. 32:1, „a książęta w sądzie panować będą” pod zwierzchnictwem „króla”, Chrystusa, który będzie „królował w sprawiedliwości”. Ostatecznie wiersz 18 przedstawia klasę restytucyjną, „narody”, jako różną od Wielkiej Kompanii i wszystkich innych klas.
„WIELCY” Z OBJ. 11: 18
(48) Obj. 11:18, wybitny ustęp, przedstawia między innymi klasę Wielkiej Kompanii (E 17,415 i 416). Wiersze od 15-19 opisują różne wydarzenia, jakie miały miejsce w czasie trąbienia siódmego (laodycejskiego) anioła lub posłannika, który trąbi przedstawiając Prawdę na całe tysiąc lat, począwszy od 1874 roku. Jest to widoczne z faktu, że ujawnione wydarzenia, opisane jako mające miejsce w czasie brzmienia siódmej trąby, trwają przez całych tysiąc lat.
(49) Zauważ następujące zasługujące na uwagę wydarzenia:
(a) Światowa proklamacja o przemianie królestwa (zobacz Diaglott i ASV) tego świata wyzwolonego spod uzurpatorskiego panowania szatana a poddaniu pod panowanie Boga i Chrystusa (w. 15; Zach. 14:9; Dan. 7:13, 14, 27).
(b) Manifestacja wśród ludu Bożego podkreślająca, że Stary Testament we wszystkich swoich księgach zgodnie oddaje cześć, chwałę i dziękczynienie Bogu za tę przemianę panowania (w. 16, 17).
(c) Gniew narodów nadal świadczy, że jeszcze jest daleko do ich nawrócenia się (w. 18; A, 113).
(d) Nadejście gniewu Bożego w czasie ucisku, rozpoczynającego się jesienią 1914 roku (Dan. 12:1; Mat. 24:21, 22).
(e) Wzbudzenie i sąd umarłych w Adamie (Dan. 12:2; Mat. 25:31-46; 2Tym. 4:1; Obj. 20: 11-15).
(f) Nagrodzenie Starożytnych Godnych „sług twoich proroków” (Psalm 45:17; Żyd. 11:35, 39).
(g) Nagrodzenie Maluczkiego Stadka, „świętych”, w pierwszym zmartwychwstaniu (1Kor. 5:52; 1Tes. 4:16, 17).
kol. 2
(h) Nagrodzenie Młodocianych Godnych i Wielkiej Kompanii, którzy tu zdają się być kolejno wymienieni „bojącym się [czczącym] imienia twego, małym [Dan. 12:3, greckie słowo mikroi przetłumaczone jako »mały« w Diaglocie, prawdopodobnie odnosi się do tej samej klasy, do Młodocianych Godnych, jako »małej siostry« z Pieśni 8:8] i wielkim [widocznie odnosi się do Wielkiej Kompanii, która z powodu spłodzenia z Ducha i wyższości klasy wśród antytypowych lewitów jest przez Boga uznana jako klasa wyższa, a rodzajnik określony przed wyrazem „mali” i przed wyrazem „wielcy”, jak to miało miejsce w przypadku Obj. 19:5, zdaje się wskazywać na dwie różne klasy]”.
(i) Zniszczenie, unicestwienie, członków klasy wtórej śmierci, „abyś wytracił tych, co psują ziemię [do nich należą trzy klasy: paruzyjni i epifaniczni członkowie klasy wtórej śmierci, ci, którzy w Tysiącleciu umrą po 100 latach i ci, którzy umrą w Małym Okresie i przy jego końcu – Jud 14-19; Izaj. 65:20; Obj. 20:7-9; 21:8. Te wydarzenia wskazują jasno, że siódma trąba brzmi przez cały okres Tysiąclecia, włączając Mały Okres]”.
(j) Wyjaśnienie Prawdy na temat Kościoła jako Świątyni Boga (na przykład w F, E 15 i artykule o świątyni Salomona) nastąpi przed armagedonem (Obj. 11:19 porównaj 16:16, 18-21).
ANTYTYPOWI LEWICI MERARYCI
(50) Jak już wspomniano, dziedziniec przybytku przedstawia na Wiek Ewangelii stan usprawiedliwionych z wiary, to znaczy antytypowych lewitów Wieku Ewangelii składających się z Kaatytów, Merarytów i Gersonitów (4Moj. 3:23, 29, 35) przedstawiających kolejno (a) uczonych autorów, wykładowców itd., (b) redaktorów, wydawców itd. i (c) pastorów, ewangelistów, nauczycieli itd. (Ter. Pr. ’28, str. 38; ’38, str. 58; ’61, str. 92). Na dziedzińcu epifanicznego przybytku Wielka Kompania była także pokazana jako składająca się z antytypowych Kaatytów, Merarytów i Gersonitów (zobacz na przykład przedmowy do E 6 i E 7). W skończonym obrazie oni są także odpowiednio rozsegregowani na grupy według różnych form służby (Ter. Pr. ’28, str. 44; Ter. Pr. ’64, str. 28).
(51) Na dziedzińcu tysiącletnim i potysiącletnim Kaatyci przedstawiają Starożytnych Godnych, Meraryci Wielką Kompanię a Gersonici Młodocianych Godnych (F 151, 152). Gersonici nie mogą przedstawiać „zbawionej ludzkości”, ponieważ typowi Gersonici (a) byli policzeni w miejsce pewnej części pierworodnych (4Moj. 3:12-17, 45), (b) byli oddzieleni (4Moj. 1:49-53) od Izraelitów, aby służyć przybytkowi, do którego Izraelici nie mogli się zbliżyć w celu usługiwania (w. 51) i (c) w odróżnieniu od Izraelitów nie mieli żadnego dziedzictwa w ziemi (Żyd. 12:23; 4Moj. 3:40-51; 18:20, 23, 24; 5Moj. 10:9; 14:27; 18:1; Joz. 13:14; 18:7). Zobacz Ter. Pr. ’73, str. 69.