Teraźniejsza Prawda nr 307 – 1979 – str. 86
zbawiony „w on dzień Pana Jezusa” (1Kor. 5:5; 2Kor. 5:17).
NAGRODA WIELKIEJ KOMPANII
(31) Członkowie Wielkiej Kompanii, w atmosferze radości panującej w niebie, uczestniczą jako Druhny w wieczerzy wesela Barankowego (Ps. 45:15,16; Obj. 19:9). A będąc w niebie duchowymi istotami, jak aniołowie, mają przywilej służenia Bogu jako szlachta przed Jego tronem i jako Lewici w Jego Świątyni (Obj. 7:15), podczas gdy Jezus z Maluczkim Stadkiem siedzi na tronie stanowiąc żywe kamienie świątyni i Królewskich Kapłanów (Efez. 2:19-22; 1Piotra 2:4-9; Obj. 1:6; 3:21; 5:10; 20:6).
(32) Próby i utrapienia tych Lewitów są wydarzeniami przeszłymi, a Boska wieczna łaska i bogate błogosławieństwa należą do nich i to na poziomie istot duchowych niższych od posiadających naturę Boską, naturę Oblubienicy (Obj. 7:15-17). Tak więc dzięki łasce i miłosierdziu Bożemu, ci mniej więcej swawolni i buntowniczy bracia zostając doprowadzonymi do pokuty i oczyszczenia swoich figuralnych szat przez krew Chrystusa, „będą zachowani, wszakże tak jako przez ogień”, po zaniedbaniu osiągnięcia nagrody, Boskiej natury i współdziedzictwa z Chrystusem, którą Maluczkie Stadko na skutek większej wierności otrzymało (1Kor. 3:14, 15; Obj. 3:11). Radujemy się, że w końcu, w wyniku trudnych doświadczeń członków Wielkiej Kompanii zaznaczył się w ich życiu zwrot przez wystąpienie przeciwko samowoli, uporowi i buntowi w grzechu, błędzie, samolubstwie i światowości i że odtąd pozostali wiernymi i otrzymali chwalebną wieczną nagrodę duchową i dziedzictwo w niebie. Tak więc przedstawiliśmy ogólny opis o Wielkiej Kompanii, włączając jej rozwój i uzyskanie przez nią ostatecznej nagrody w Królestwie.
(33) Liczne teksty Pisma Świętego, niektóre z nich już były zacytowane, traktują o klasie Wielkiej Kompanii. Część z nich stanowi literalne ustępy, inne są symboliczne, typowe. Niektóre wiersze przedstawiają tę klasę tylko w aspekcie jej wierności, inne w aspekcie jej wymiernej niewierności, jeszcze inne w jej zarysach wielkiej niewierności, a niektóre od strony połączenia tych aspektów. Pewne teksty traktują tylko o części tej klasy a nie o całej klasie. Niektóre ustępy dowodzą jasno, że ta klasa jest drugorzędną duchową wybraną klasą, a nie tą, która będzie żyła wiecznie na ziemi, jak na przykład twierdzą „Świadkowie Jehowy”. A teraz wiele stosownych tekstów Pisma Świętego zbadamy pojedynczo i posegregujemy odpowiednio według podobieństwa na różne grupy. (Niektóre z nich były podane w Ter. Pr. ’73, str. 66-76 i ’74, str. 43-56 w naszym przeglądzie na temat Młodocianych Godnych).
TYPY PRZYBYTKU I ŚWIĄTYNI
(34) Tak jak zostało wytłumaczone w Cieniach Przybytku, przybytek i jego dziedziniec
kol. 2
oraz obóz są typowe (Żyd. 8:5; 10:1). Wyjaśniono także, iż antytyp, w licznych zastosowaniach, jest progresywny, co jest przedstawione w P ’40, str. 13 i 14 (zobacz także Ter. Pr. ’69, str. 79, par. 25 i ’59, str. 165). Czytamy tam: „W obrazie na Wiek Ewangelii świątnica najświętsza przedstawia stan Boskich istot; świątnica przedstawia embrionalny stan nowych stworzeń, bez względu na to, czy zatrzymują korony [Kapłani, członkowie Maluczkiego Stadka] lub je tracą [Lewici, członkowie Wielkiej Kompanii]; dziedziniec przedstawia stan usprawiedliwionych z wiary; obóz przedstawia stan nominalnego ludu Bożego jako odrębnego od prawdziwego; teren poza obozem reprezentuje stan tych, którzy nawet nie są nominalnym ludem Bożym lub są jednostkami wyklętymi”.
(35) Jednakże zmiana nastąpiła wtedy, gdy antytyp przesunął się naprzód i wszedł przy samym końcu wieku w okres przejściowy lub okres i zastosowanie Epifanii, co wypełniało się od jesieni 1914 roku, gdy Biblia pokazała, że drzwi wejściowe do wysokiego powołania zostały zamknięte (Amos 9:13; Obj. 7:1-3; Ter. Pr. ’72, str. 66-79). Wówczas także nastał czas przesunięcia utracjuszy koron z świątnicy na dziedziniec (Z 4745, 4876; porównaj E 4, 126-128) oraz wszystkich nowo poświęconych oświeconych Duchem, czyli poświęcanych jednostek nie spłodzonych z Ducha, poświęcających się między wiekami (Z 5761), które nie mogły mieć swoich stanowisk w świątnicy. Tak więc w zastosowaniu epifanicznym – a także w zastosowaniach tysiącletnim i potysiącletnim – Wielka Kompania i Młodociani Godni jako antytypowi Lewici mają swoje stanowiska na dziedzińcu. (Biblijny opis o Młodocianych Godnych znajduje się w Ter. Pr. ’73, str. 66-76 i ’74, str. 43-56).
(36) Świątynia odpowiada przybytkowi, lecz z pewnymi różnicami. Jedną z różnic jest to, że dziedziniec świątyni był podzielony na wyższy lub wewnętrzny dziedziniec – który przedstawia stan Wielkiej Kompanii jako nowych stworzeń, antytypowych Lewitów – i większy lub zewnętrzny dziedziniec – który przedstawia stan Młodocianych Godnych jako antytypowych Lewitów (1Król. 7:12; Jer. 36:10; Ter. Pr. ’56, str. 9, par. 6).
EGZAMINACJA OBJ. 7:4-17
(37) W Obj. 7 występuje figura świątyni, która obejmuje kapłanów i lewitów, służących w niej, jako różnych od Izraelitów przynoszących swoje ofiary do świątyni. Kapłani są typem Jezusa i Maluczkiego Stadka, 144000 (Obj. 7:4-8), Królewskiego Kapłaństwa, Oblubienicy, Ciała Chrystusowego (1Piotra 2:9; Obj. 5:9,10; 20:4, 6; 21:9, 10; 1Kor. 12:12-27; Efez. 4:4) wybranego wpierw spośród żydów („prawdziwych Izraelitów”), a później także spośród pogan, „z każdego narodu i pokolenia, i ludzi, i języków” (wszczepionych w miejsce wyłamanych żydowskich gałęzi „dla niedowiarstwa” – Rzym. 11:16-24).
(38) Z kapłanami byli związani lewici, którzy na koniec Wieku Ewangelii obrazują Wielką Kompanię,