Teraźniejsza Prawda nr 307 – 1979 – str. 84
tak że ostatecznie zwyciężali (Obj. 7:9, 15), chociaż nie byli „więcej niż zwycięzcami” (1Kor. 3:15; 5:5).
(14) Ci utracjusze koron nie byli więc dostatecznie wiernymi, aby zakwalifikować się do klasy Oblubienicy Chrystusowej, a to z powodu mniejszej lub większej dwoistości umysłowej. Gdyby Pan nie zarządził dla nich zbawienia jako dla drugiej klasy w Swoim Planie, to ich stan byłby naprawdę żałosny. On to uczynił z litości, nie zapraszając ich do tego zbawienia, jak to miało miejsce, gdy po raz pierwszy ich powoływał przez Ewangelię. Przez łaskawe zaproszenie ich po raz pierwszy jako klasy przy końcu Wieku Ewangelii zaproponował im przygotowanie ich jako Druhen dla Oblubienicy, Małżonki Baranka (Obj. 21:9, 10) i wzięcie udziału w uczcie wesela Barankowego jako zaproszeni goście (Obj. 19:9). Pismo Święte wskazuje, że wielu właściwie odpowiedziało na to łaskawe zaproszenie i skorzystało z tego przywileju. Dlatego oni mają białe szaty, to znaczy, czyste charaktery i otrzymali palmy – zwycięstwo (Obj. 7:9).
(15) Niektórzy mogą być przeświadczeni, że studiowanie o Wielkiej Kompanii jest niepożyteczne, ponieważ ta klasa nie była zupełnie wierna w czasie swego biegu. Ale my wierzymy, że pożytecznym jest studiowanie każdej części Słowa Bożego (2Tym. 3:16, 17), gdyż wiele możemy nauczyć się z Pisma Świętego o tej klasie i o dobrych cechach charakteru zademonstrowanych w jednostkach, co do których mamy powody wierzyć, że są jej członkami. Także pewna doza niewierności niektórych z nich może być przykładem ostrzegawczym dla nas pokazując nam, czego powinniśmy unikać w naszym postępowaniu w naśladowaniu Chrystusa jako Jego uczniowie. Wiemy, że nie powinniśmy naśladować nikogo, nawet członków Maluczkiego Stadka, chyba na tyle na ile widzimy, że naśladowali lub naśladują Chrystusa (1Kor. 11:1).
(16) Możliwość istnienia takiej klasy jak Wielka Kompania leży w możliwości utracenia nagrody wysokiego powołania. Nauki biblijne wskazują na wynik świadczący o tym, że pewne jednostki tracą swoje stanowisko w wysokim powołaniu (1Kor. 9:24-27; 10:12; 2Tym. 2:5; Jak. 5:19, 20; Obj. 3:11). Napomnienia biblijne implikują to samo (Żyd. 2:1-3; 3:12-14; 4:1, 11). Przykłady biblijne dowodzą tej samej rzeczy (2Tym. 4:10; 2Jana 8; Obj. 2:5), a to, że niektórzy grzeszą grzechem na śmierć, ma związek z tą samą myślą (1Jana 5:16).
(17) Ostatnia myśl dowodzi nawet, iż są tacy, którzy mogą tak dalece upaść, że zupełnie utracą swoje wieczne życie i oczywiście dlatego niektórzy mogą nie osiągnąć korony, nagrody wysokiego powołania. Gdyby ci wszyscy, co nie zdobyli nagrody wysokiego powołania, należeli do klasy wtórej śmierci, to naturalnie nie byłoby żadnej okazji należenia do Wielkiej Kompanii. Jednak to, że niektórzy zostali zbawieni przez różne straty i inne kary (Mal. 3:2, 3; Mat. 7:26, 27; 1Kor. 3:11-15) dowodzi, że istnieje zbawienie dla pewnych jednostek niedostatecznie
kol. 2
wiernych w pozyskiwaniu zbawienia wysokiego powołania.
(18) Ten fakt więc, że istnieje klasa Wielkiej Kompanii, dowodzi, że niektórzy wypadli z klasy Maluczkiego Stadka, lecz nie całkowicie, nie na tyle, by pogrążyć się w klasie wtórej śmierci. Wielka Kompania składa się z tych jednostek spłodzonych z Ducha, które nie były dostatecznie wierne, by stanowić członków Oblubienicy Chrystusowej, lecz wierne na tyle, by uniknąć klasy wtórej śmierci. Nie są one dostatecznie wierne, by być Królami i Kapłanami z Chrystusem w Jego Królestwie (1Piotra 2:9; Obj. 5:9,10; 20:4-6), lecz są dostatecznie wierne, by być szlachtą i lewitami w Jego Królestwie (Obj. 7:9, 14, 15), a nie ulec zniszczeniu we wtórej śmierci. Że istnieje możliwość całkowitego odpadnięcia, zatracenia, do wtórej śmierci (Żyd. 10:39) jest jasne z tekstu Pisma Świętego zacytowanego powyżej i innych ustępów.
WIELKA KOMPANIA DOBRZE ROZPOCZĘŁA
(19) Jednostki z klasy Wielkiej Kompanii, na początku swego poświęcenia i spłodzenia z Ducha, dobrze rozpoczynały jako prospektywni członkowie Ciała Chrystusowego (Efez. 4:4; Żyd. 3:14), ponieważ one usłyszały o zaproszeniu, i zwróciły na nie uwagę, do okazania pokuty wobec Boga i wiary wobec naszego Pana Jezusa (Dz. 20:21), posłusznie akceptując zaproszenie do poświęcenia samych siebie jako ofiary żywe Bogu i Jego służbie (Rzym. 12:1; Przyp. 23:26). Bóg przez Chrystusa udzielił im Ducha synostwa, gdy oni w taki sposób dostosowali się do warunków usprawiedliwienia i poświęcenia (Jan 14:15,16; Rzym. 5:1, 2; 6:3; 8:10; 1Kor. 12:12, 13; 2Kor. 5: 17; Gal. 3:26, 27).
(20) Nie osiągnięcie przez nich nagrody wysokiego powołania nie nastąpiło na skutek niedostatecznej pomocy i miłości ze strony Boga, gdyż On wielce miłuje, pomaga i uzupełnia potrzeby tych wszystkich, którzy prawdziwie oddają się Jemu i pozostają lojalni wobec Niego (Jan 14:21-23; 2Kor. 12:9; Filip. 4:13, 19).
(21) Jehowa przez Jezusa tym, którzy zostali członkami Wielkiej Kompanii, a także tym, którzy zostali członkami Maluczkiego Stadka, obficie zsyłał instrukcje, zachęty, napomnienia, ostrzeżenia, strofowania, nagany i kary w celu powstrzymania ich przed wejściem w zło i złym postępowaniem (Żyd. 12:5-13; Jak. 1:2-4,12-14; 1Piotra 4:12, 13; Obj. 3:19). Tymczasem złe postępowanie utracjuszy koron było całkowicie związane z takim stopniem słabości, pod pewnym względem lub pewnymi względami, by mogli zaprzeć się siebie i świata, czuwać, modlić się, głosić Słowo, cierpieć z lojalności dla Niego a samych siebie zachować w miłości Bożej w celu zrealizowania swojego poświęcenia i tym samym pozostawać w Jego specjalnej łasce jako prospektywni członkowie Jego Oblubienicy (Mat. 16:24-26; 26:41; Jan 18:37; 2Tym. 2:12; Judy 21).