Teraźniejsza Prawda nr 306 – 1979 – str. 74
wszelkiego zła. Innymi przypadkami dotyczącymi tego punktu są następujące teksty: Żyd. 6:18 (odnoszący się do miast ucieczki będących typem Chrystusa, naszej ucieczki i nadziei życia w Nim); Jak. 5:10, 11 i Ezech. 14:14—20 (prorocy typami różnych godnych Wieku Ewangelii); Jan 1:51 (drabina Jakubowa typem Chrystusa) itd. Prorocze Pisma Starego Testamentu i pisma Apostołów oraz wypowiedzi Jezusa z Nowego Testamentu roją się od aluzji wskazujących na typy.
6) Pismo Święte wskazuje, że ktokolwiek działa w związku z jasno określonym typem i cokolwiek jest związane z jasno określonym typem, również jest typem. Jako ilustrację tej zasady zacytujemy Eliasza, który jest wyraźnie określony jako typ Chrystusa będącego Boskim narzędziem mówczym do publiczności. Zobacz Mat. 11:14 (dosłownie: „jest [przedstawia] Eliasz [Eliasza], który miał [dosłownie, ma] przyjść); Łuk. 1:17; Mat. 3:3; Mat. 4:5, 6. Stosownie do tego Achab i jego synowie, Abdyjasz, Jezabela, Elizeusz, Jehu, Hazael, kapłani Baala i Astarte są typami i dlatego Baal i Astarte, wdowa z Sarepty oraz jej syn itd. są typami. Z tego powodu, że Eliasz jest typem, to wszystkie osoby, miejsca, wydarzenia itd. występujące w jego życiu są typami. Zasada ta, zastosowana do Enocha, Noego, Abrahama, Sary, Izaaka, Agary, Ismaela, Jakuba, Józefa, Faraona, Mojżesza, Aarona i jego synów, Jozuego, sędziów, królów izraelskich, proroków, kapłanów, Ezdrasza, Nehemiasza, Zorobabela, Jana Chrzciciela, Jezusa i Apostołów, pokazuje nam, że właściwie każda historyczna osoba i wydarzenie ze Starego i Nowego Testamentu jest typem. Tak więc, ta bardzo ważna zasada na temat typologii jest biblijna.
(7) Istnieje oczywisty dowód na to, co w Biblii jest typem. Jest to następująca metoda, którą pastor Russell często stosował i przy stole w Domu Biblijnym wyraźnie stwierdził, że używał jej w wielu przypadkach: gdziekolwiek biblijne osoby, nauki, wydarzenia itd. mają swoje odpowiedniki w osobach, naukach, wydarzeniach itd. kościoła chrześcijańskiego lub są z nimi związane, nawet gdyby żadna z poprzednich sześciu zasad nie stosowała się do nich, to te biblijne osoby, nauki, wydarzenia itd. powinny być uważane jako typy takich osób, nauk, wydarzeń itd.
Biblia o tym naucza w proroctwie Amosa 3:7, które mówi, że nie istnieje nic, nawet w najmniejszym szczególe, co mając związek z rozwojem planu Bożego nie byłoby przez Boga objawione za pośrednictwem Jego proroków. A skoro we wszystkich przypadkach to, co my nazywamy piątym kierunkiem myśli biblijnych — proroctwami — nie było wykonane przez pisma proroków, to przynajmniej reszta tych przypadków musi być wskazana w pismach proroków takich jak Samuel itd., którzy podawali swoje proroctwa wyłącznie jako typy.
Pastor Russell poświadcza o tym sposobie
kol. 2
udowadniania istnienia typów w B, strona 224 (od ostatniego wiersza u dołu), 225. Na przykład, mimo, iż w Biblii nie ma obszernego i wyraźnego stwierdzenia, że osoby i wydarzenia związane z zaręczynami i weselem Izaaka i Rebeki są typem tych osób i wydarzeń, które mają związek z zaręczynami i weselem Jezusa i Kościoła, to jednak pastor Russell zastosował je w szczegółach. Dlaczego? Dlatego, że te odpowiednie osoby i wydarzenia korespondują z sobą. Zasada ta w świetle faktów i Am 3:7 dowodzi, że to, co lud Boży Wieku Ewangelii, tak w wodzach jak i prowadzonych przez nich, czynił i dokonywał i to, co czyniono wobec niego w związku z realizacją planu Bożego jest typem w Biblii. Z tego powodu brat Russell wierzył, że był antytypem Daniela, co też pokazał w obrazach takich jak:
Brat Rugsell w jaskini krytyków, w ręce piszącej na ścianie itd. Z tego samego powodu wierzył, o czym wiedzieli J. Hemery, A. H. MacMillan i inni, że on był antytypem Dawida w księgach historycznych, ale nie w Psalmach. I z tego samego powodu wiemy, że księga Estery, a także inne liczne księgi biblijne są księgami typowymi.
(8) Kiedykolwiek Biblia odnosi się do jakiegoś zestawu ksiąg jako typowych lub do zestawu ksiąg historycznych jako proroczych, to powinniśmy rozumieć, że wszystko w tych księgach jest typowe. Cały Zakon (Tora), termin ten z punktu widzenia biblijnego obejmuje cały Pentateuch (Gal. 4:21, 22) — Bóg Sam nazywa go Zakonem w nazwie jaką On dał w hebrajskiej Biblii pięciu księgom Mojżesza — wyraźnie jest nazwany – typowym przez świętego Pawła do Żyd. 10:1. Zgodnie z tym święty Paweł tutaj (Gal. 4:21, 22) argumentuje, że Genesis, tak jak i pozostałe cztery księgi Mojżesza, należy do Zakonu, stąd według Żyd. 10:1 wszystko w pierwszych pięciu księgach Starego Testamentu jest typowe. Z tego powodu pastor Russell do wielu dziejów z Genesis odnosił się jako do typowych, chociaż w Biblii nie ma wyraźnego stwierdzenia, porównania, aluzji itd., mówiącego że one są typowe, ponieważ te wszystkie szczegóły zostały włączone do ogólnego stwierdzenia do Żyd. 10:1 porównanym z Gal. 4:21, 22. I z tego samego powodu odnosił się do wielu szczegółów w pozostałych czterech księgach Mojżesza jako do typowych, mimo, że oddzielne szczegóły jako typy nie są w inny sposób udowodnione. Jeśli te pięć ksiąg nazwano typami, to oczywiście takimi są wszystkie ich szczegóły. Tak więc cały Pentateuch w swych szczegółach jest typowy.
Ponadto Bóg w języku hebrajskim, co także potwierdza Łukasz (24:27), nazywa drugi podział Starego Testamentu Prorokami (Nebiim). Następnie tę drugą część Starego Testamentu, Proroków, podzielono w języku hebrajskim na dwie części: (1) „Wcześniejszych Proroków” i (2) „Późniejszych Proroków”. Ten ostatni podział składa się z następujących ksiąg: Izajasz, Jeremiasz, Treny, Ezechiel i dwunastu mniejszych Proroków,