Teraźniejsza Prawda nr 306 – 1979 – str. 73
świadkowie jako cienie – gdyż obłok odbija cień, gdy słońce za nim się obniża – wszyscy bohaterowie wiary w swym działaniu, opisani w 11 rozdziale do Żydów, są typami. Można by przytoczyć inne jeszcze teksty zawierające wzmianki o typach, szczególnie w liście do Żydów, ale powyższe wystarczą w celu potwierdzenia pierwszej zasady.
(2) Drugim sposobem przez, który Biblia wskazuje typ jest porównywanie rzeczy jednej dyspensacji z rzeczami drugiej dyspensacji. To często występuje u Proroków, szczególnie u Izajasza. Tak więc we wspomnianym u Izaj. 28:21 zadaniu przez Izraelitów klęski Filistynom (2Sam. 5:20; 1Kron. 14:11) zawiera się typ paruzyjnego ludu Bożego zadającego klęskę tym, którzy zaprzeczali okupowi, a zwycięstwo Jozuego i Izraela nad pięcioma królami i Amorejczykami w Gabaon (Joz. 10:10) stanowi typ naszego Pana i Jego ludu zwyciężających w pełni pięć wielkich błędów i pięć klas przesiewawczych w obu żniwach (1Kor. 10:5-14). Opisane więc przez Izaj. 9:4; 10:26 obalenie Madianitów przez Gedeona jest porównane z obaleniem w żniwie karygodnych błądzicieli nominalnego kościoła, co dowodzi, że historia Gedeona jest typowa. Tych kilka przykładów ze Starego Testamentu potwierdza ten punkt.
Nowy Testament zawiera takie porównania, które udowadniają typowy charakter treści Starego Testamentu odnoszących się, na przykład, do porównania Izaaka z klasą Chrystusową oraz Ismaela z cielesnym Izraelem (Gal. 4:28-31) i dni Noego przed potopem a także w czasie trwania potopu i ówczesnych ludzi z dniami Syna Człowieczego przed i podczas wielkiego ucisku oraz z ludźmi światowymi tych czasów (Mat. 24:37-39; Łuk. 17:26, 27). To samo .dotyczy Lota i Sodomy oraz Wielkiej Kompanii i nominalnego kościoła (Łuk. 17:28-30). Jezus przez porównanie wskazał, że wąż miedziany na puszczy był typem na Niego (Jan 3: 14, 15). Szczególnie u Izajasza, Jeremiasza i w Psalmach znajdujemy wiele z tych porównań i ma się rozumieć one dowodzą, że w rzeczach porównywanych występuje typ i antytyp.
(3) Czasami istnienie jakiegoś typu jest pokazane przez przeciwstawienie typu z antytypem, a w niektórych przypadkach przez przeciwstawienie typu z czymś, co nie jest jego antytypem, lecz zawiera tę samą zasadę jaka czyni antytyp z typu. Godne uwagi przypadki dotyczące punktu pierwszego można znaleźć przez przeciwstawienie Żyd. 12:18-21 z wierszami 22-29 oraz 9:1-10 z wierszami 11-14, 25. Godny uwagi przypadek w odniesieniu do punktu drugiego znajduje się w liście do Żyd. 10:28, 29. Ma się rozumieć, że antytypem Zakonu Mojżeszowego jest Nowe Przymierze, które nie wejdzie w życie wcześniej jak w Wieku Tysiąclecia, gdy rozmyślnie grzeszący przeciwko jego prawu będą karani ,,bez miłosierdzia za świadectwem dwóch albo trzech” świadków. Obecnie ta sama zasada działa
kol. 2
w związku z przymierzem ofiary, jak tego dowodzi Żyd. 10:28, 29. Zupełnie dobrowolni grzesznicy przeciwko niemu umrą dotkliwszą śmiercią, aniżeli zadaną przez Zakon Mojżeszowy, bo umrą śmiercią wtóra. Jednak to przeciwstawienie przywodzi na myśl typowy charakter kary śmierci stosowanej według Zakonu Mojżeszowego. Izaj. 1:9; Rzym. 5:15-19 z nieco odmiennego punktu widzenia są ilustracjami tej zasady. A to dowodzi, że ten punkt jest biblijny.
(4) Jedno z najczęstszych odwoływań się do typów znajdujemy w proroczych aluzjach czynionych w odniesieniu do historycznych osób, miejsc i wydarzeń, które miały miejsce dawno w przeszłości i jeszcze prorokują o rzeczach przyszłych. Jest to częstym zjawiskiem występującym w Psalmach i w księdze Izajasza, na przykład w Psalm 83:7-12 (proszę zwrócić uwagę na porównania w wierszach 10-12). Psalm 72, odnoszący się do Salomona w okresie jego panowania jako typu Chrystusa w czasie Jego tysiącletniego panowania, jest także przykładem tego punktu.
Izaj. 10:5-34 zawiera prorocze aluzje do wielu historycznych wydarzeń, osób, narodów, miast itd., które teraz jeszcze wszystkie są proroctwami rzeczy przyszłych w drugim wypełnieniu dowodzącym, że wszystkie te wydarzenia, osoby, miejsca, miasta itd. są typowymi, ponieważ, jak wiemy, te proroctwa wypełniają się dwukrotnie: (1) w odniesieniu do literalnych rzeczy, których dotyczą i (2) w odniesieniu do ich antytypów w Wieku Ewangelii. Pastor Russell bardzo często stosował tę zasadę. Wszyscy prorocy obficie wykorzystywali tę zasadę, gdy prorokowali o literalnych wypełnieniach rzeczy ze Starego Testamentu, używane przez Boga za typy wypełnione w antytypach Wieku Ewangelii, jak na przykład:
Egipt, Asyria, Babilon, Moab, Ammon, Filistia, Arabia, Syria itd. oraz związane z nimi przynależności. Obj. 2:20-23, 17:5; 21:2 ilustrują ten punkt i wszystkie te teksty go potwierdzają.
(5) Innym sposobem, którym posługuje się Biblia, by zwrócić uwagę na typy jest wyjaśnienie spraw Starego Testamentu jako aluzji bez bezpośrednich stwierdzeń, że one są typami w odniesieniu do spraw doktrynalnych, etycznych i napominających, jak tego dowiedzie to, co następuje. Nie nazywając wprost typami obrzezki i baranka wielkanocnego w Egipcie, święty Paweł, czyniąc aluzję do obrzezania w liście do Kol. 2:11, 12 dowodzi, że ono jest typem chrztu, a jego aluzja do baranka wielkanocnego w 1Kor. 5:7, 8 dowodzi, że ten ostatni jest typem Jezusa jako naszego Baranka Wielkanocnego, tymczasem Izraelici spożywający baranka w Egipcie stanowią typ Kościoła Wieku Ewangelii przyswajającego sobie błogosławieństwo usprawiedliwienia i poświęcenia wynikające ze złamanego ciała Jezusa i przelanej krwi, natomiast w Izraelitach wyrzucających wszelki kwas ze swoich mieszkań pokazuje jak mamy oczyszczać się od