Teraźniejsza Prawda nr 306 – 1979 – str. 72
kościół nominalny i rzekę Jordan będącą typem: czasem przekleństwa, czasem rodzaju ludzkiego pod przekleństwem, czasem ludów chrześcijaństwa. Jako wydarzenia Starego Testamentu można przytoczyć danie Prawa Zakonu .stanowiące typ dania Nowego Przymierza i odprawienie Agary z Ismaelem na skutek natarczywości Sary, będące typem odrzucenia przez Boga od Swej specjalnej łaski Przymierza Zakonu i Izraela cielesnego, ponieważ cierpienia sług wysokiego powołania (stanowiących osobowe części Przymierza Sary) doznane ze strony sług Przymierza Zakonu (stanowiących osobowe części Przymierza Agary) i ze strony dzieci Zakonu przemówiły do Boga, aby wybawił Swoje Maluczkie Stadko od prześladowań cielesnego Izraela.
Jako osobę Nowego Testamentu można zacytować Jezusa będącego typem Maluczkiego Stadka w Paruzji i Epifanii oraz dwunastu Apostołów (w równoległych żniwach) będących typem brata Russella. Jako rzecz Nowego Testamentu można zacytować Jeruzalem będące typem religijnego rządu Tysiąclecia („… jest [przedstawia] miasto wielkiego króla” — Mat. 5:35) i nominalnego ludu Bożego (,,… nie może być, aby miał prorok zginąć, oprócz [poza obrębem] w Jeruzalemie” — Łuk. 13: 33). Cuda Jezusa i Apostołów można zacytować jako typy różnych przyszłych rzeczy i czynów, szczególnie w Tysiącleciu. Rzekę Jordan natomiast można zacytować jako typ ofiarniczej śmierci. Do wydarzeń Nowego Testamentu można zaliczyć zdradę Judasza jako typ zdrady Maluczkiego Stadka Paruzji i Epifanii przez członków wtórej śmierci. A kler żydowski skazujący Jezusa na śmierć jest typem kleru chrześcijańskiego skazującego Maluczkie Stadko na odcięcie od jego praw jako Boskiego narzędzia mówczego.
Tych kilka przykładów wyjaśnia naszą definicję a ustępy takie jak Rzym. 5: 14; 1Kor. 10:6, 11; Gal. 4:24; Kol. 2:16, 17; Żyd. 9:9, 23, 24; 10:1 oraz wiele innych potwierdzają prawdziwość naszej definicji. W pierwszych trzech zacytowanych tekstach (w jęz. gr.) wyraźnie występuje wyraz typ (w jęz. pol. wzór), a w pozostałych jego synonimy, podczas gdy w tekście do Żyd. 9:24 Grecy używają wyrazu antitupa (przetłumaczonego wizerunkiem) a w 1Piotra 3:21 antitupos (przetłumaczonego jako wzór) w takim znaczeniu w jakim my zwykle używamy słowa typ. Następujące wyrażenia: „wzór” (Żyd. 9: 9), „tajemnica” (Efez. 5:32), „według porządku Melchisedekowego” (Żyd. 6:20; 7:11, 15, 17), „przypodobany” (Żyd. 7:3), „cuda” (Jan 2:11) oraz „znamiona” (Mar. 16:17; Żyd. 2:4) są używane jako synonimy słowa typ, tak jak w przypadku słów „… przed … któremu …” do Rzym. 4:17.
Istnieje wielka różnorodność opinii pomiędzy studentami Biblii na temat tego, co obejmuje słowo typ. Niektórzy w ogóle zaprzeczają występowaniu typów w Biblii. Inni twierdza, że tylko te rzeczy, o których wyraźnie (zgodnie z ich ograniczonym poglądem dotyczącym
kol. 2
słowa „wyraźnie”) mówi się jako o typach, są nimi. To redukuje typy do bardzo małego zasięgu. Inni arbitralnie przyjmują pewne rzeczy jako typowe, tak jak arbitralnie innym jako takim zaprzeczają. Jeszcze inni twierdzą, że wszystko w Pięcioksięgu i innych historiach Starego Testamentu i Nowego Testamentu jest typowe, a jeszcze inni dowodzą, że każda historia i biografia w Biblii jest typowa.
Wśród takiej różnorodności jak możemy zrozumieć, co jest prawdą biblijną odnośnie tego, co jest typowe? Odpowiadamy, że stwierdzenia Biblii, fakty podane w Biblii oraz zasady biblijne uzdolnią pokorne, ciche, głodne, uczciwe, pełne szacunku, lojalne i święte dziecko Boże do uzyskania we właściwym czasie jasnego zrozumienia, co stanowi prawdę biblijną na ten temat. W okresie Epifanii Prawda na ten temat stała się zupełnie jasna. I dlatego pokorne, ciche, głodne, uczciwe, pełne szacunku, lojalne i święte dziecko Boże może w okresie Epifanii, w jej szerszym znaczeniu, spodziewać się dojścia do pewności co jest Prawdą odnośnie tego co w Biblii jest typowe.
Wobec tego przedstawiamy to, co następuje, jako pomoc dla takich dzieci Bożych. Nie spodziewamy się, aby niektóre dzieci Boże — nieczyści lewici — tak długo jak pozostaną nieczystymi osiągnęli (zrozumieli) tę prawdę, ale ufamy, że kiedy rozpoczną rzeczywiste oczyszczanie samych siebie, Pan w tej sprawie im też będzie błogosławił. Zgodnie z wyrażoną myślą i stałą praktyką pastora Russella istnieje co najmniej siedem sposobów, za pośrednictwem których mogą być rozpoznane typowe charaktery przez biblijne stwierdzenie. Przedstawimy tutaj tych siedem .sposobów z trzema dodatkowymi, które jako nie na czasie nie były wówczas zrozumiane.
DZIESIĘĆ SPOSOBÓW ROZPOZNAWANIA TYPÓW
(1) Kiedykolwiek Biblia wyraźnie stwierdza, że coś jest typowe, możemy być pewni, że tak jest. Stąd wiemy, że Sara, Agara, Izaak i Ismael są typami, gdyż święty Paweł bezpośrednio tego dowodzi (Gal. 4:21—31). Także wiele wydarzeń z 1Kor. 10:1—10 stanowi typy, ponieważ święty Paweł w wierszach 6, 11 bezpośrednio mówi o nich jako takich. Święty Paweł do Żyd. 9:14—23, szczególnie w 23 wierszu, bezpośrednio stwierdza, że Przymierze Zakonu jest typowe. Przybytek i posługa najwyższego kapłana bezpośrednio z nim związana jest jasno przez Apostoła nazwana typową, Żyd. 9:9, 24.
Apostoł przez synonim słowa typ, występujący w liście do Efezjan 5:31, 32, wyraźnie nazywa Adama i Ewę, w ich bezgrzesznym stanie, typami. Stąd wiemy, że oni są typami. Z tego samego powodu z listu do Rzymian 5:14 dowiadujemy się, że bezgrzeszny Adam stanowi typ Jezusa. Przez wyrażenie „obłok świadków” (Żyd. 12:1), to jest przez metonimię,