jest po stronie Piłata. Ta odpowiedzialność została przyjęta przez Żydów i niewątpliwie kara za nią ciężko dotknęła ich i ich dzieci w ciągu minionych ponad dziewiętnastu stuleciach, a nawet jeszcze dotąd ich kielich udręczenia nie został w zupełności napełniony.

      „Ucisk Jakuba” nie będzie wcale mało znaczącym w tym czasie wielkiego ucisku, w którym obecnie żyjemy. Ale dziękujemy Bogu w ich imieniu, że ich wyzwolenie jest blisko
kol. 2
i także wszystkich innych ze wzdychającego stworzenia. Jak błogosławiona jest ta myśl, że wtedy, gdy oni będą patrzeć na Tego, którego przebodli i będą płakać z powodu Niego, nie będą to łzy beznadziejnego smutku, bo Pan wyleje na nich „Ducha łaski i modlitw … i płakać będą nad nim, jako gorzko płaczą nad pierworodnym” (Zach. 12:10). B.S. ’75, 18-20

CHRYSTUS – JEGO OKUP

(ciąg dalszy z Ter. Pr. nr 300)

      Ataki te były również pośrednie w postaci sekciarskich doktryn, przedstawianych przez ich rzeczników, które logicznie zaprzeczają jej, to jest ludzka nieśmiertelność, wieczne męki, wyznaniowa trójca, absolutne przeznaczenie jednostek, msza itd. Była atakowana przez pomniejszanie jej znaczenia i zasięgu, ograniczano jej cele do stosunkowo niewielu, jak to uczynili kalwiniści, a także atakowano ją przez przesadne zastosowanie przypisując jej wieczne uniwersalne zbawienie, jak to uczynili uniwersaliści i nadal czynią. Prawda odrzuca wszelkie takie ataki, tak niewierzących, jak i błędnie wierzących. Przedstawiamy ją z biblijną dokładnością i rozumnością, a ona sama przez się odrzuca stanowisko zarówno niewierzących, jak i błędnie wierzących, ponieważ gdy jest przedstawiona jako serce Boskiego planu wieków, z pewnością odpiera je przez swą logiczną zgodność, rozumność, konieczność i praktyczność. Z każdego punktu widzenia jest logicznie zgodna, na przykład sama z sobą, ze wszystkimi biblijnymi ustępami i doktrynami, z Boskim charakterem, z dwiema ofiarami za grzech, z faktami i z celami Boskiego planu. Jest ona rozumna wśród innych punktów widzenia, ponieważ stanowi zupełne antidotum różnych rodzajów zła, jakie Adam sprowadził na samego siebie i swój ród. Ona rozwiązuje zagadnienie dotyczące przyczyny dozwolenia złego i harmonizuje wszystkie nauki Boskiego Słowa. Jest konieczna, ponieważ grzech, a w konsekwencji przekleństwo i śmierć, spoczywają na Adamie i na jego rodzie. Wreszcie jest praktyczna, ponieważ jest dokładnie przystosowana do grzechu Adama, przekleństwa i śmierci jako ich unicestwiające przeciwieństwo.

      Traktując przelotnie bezpośrednie ataki na nią ze strony niewiernych, jak również ataki pośrednie nieodłącznie związane z systemem rzymskim i przeważnie z tak zwanymi ortodoksyjnymi systemami protestanckimi, zbijemy dwie teorie stanowiące pośrednie ataki na nią: kalwińską teorię ograniczonego okupu pomniejszającą ją i teorię uniwersalistyczną powszechnego zbawienia traktującą przesadnie tę doktrynę. Następnie przedstawimy prawdę jako złoty środek między tymi dwoma systemami błędu w poglądzie o odpowiedniej cenie, która gwarantuje korzystną sposobność zdobycia
kol. 2
wiecznego zbawienia, tak przez wybranych, jak i niewybranych, lecz zapewnia wieczne zbawienie tylko tym z wybranych i niewybranych, którzy wiernie używają jej w harmonii z ustalonymi przez Boga warunkami zbawienia. Kalwinizm naucza trzech wielkich błędów przeciwnych okupowi: (1) Boska miłość dla celów zbawienia ograniczona jest do wybranych; (2) Chrystus umarł tylko za wybranych i (3) Duch pracuje dla zbawienia tylko wybranych. Kalwinizm także błądzi mieszając przeznaczenie i wybór twierdząc, że Bóg przed założeniem świata wybrał nielicznych ze straconego rodzaju ludzkiego, przeznaczając ich z góry do życia wiecznego i w odpowiednim czasie stosuje nieodpartą łaskę dla ich nawrócenia i niezmienną, nieodpartą łaskę dla ich zachowania do wiecznego życia. Niektórzy kalwiniści uczą, że Bóg naprzód wyznaczył upadek wśród aniołów i ludzi włączając wszystko od pojawienia się grzechu (supralapsarianie), inni – że On naprzód wyznaczył nie ich upadek, lecz wszystkie rzeczy począwszy od ich upadku (sublapsarianie). Poglądem Prawdy jest, że przeznaczenie, które wystąpiło przed założeniem świata, jest ograniczone do zarysów planu Bożego, jednakże w ogóle nie obejmuje przeznaczenia jednostek, i że wybór lub selekcja jednostek, działające od upadku, szczególnie podczas Wieku Ewangelii, rozpoczyna działalność w powołaniu jednostek. W ten sposób przeznaczenie przed założeniem świata niezmiennie wytyczyło plan zbawienia – ktokolwiek zechce może z niego skorzystać z rodzaju ludzkiego – zakładając, że będzie odkupiciel, wyznaczając, że zbawienie będzie operowało na rzecz reagujących wybranych i niewybranych, że dla klasy wierzących będzie dany przywilej wyboru po upadku a przed Tysiącleciem i że niewybranym, umarłym i żywym, będzie dana sposobność zbawienia w Tysiącleciu bez przeznaczenia jednostek, ponieważ przeznaczenie ograniczone jest do klas jako zarysów Boskiego planu i nie obejmuje jednostek. Biblijna predestynacja może być zilustrowana przez odpowiednie zarządzenia wyrażone w wydanej przez Kongres (USA) ustawie poborowej dotyczącej tworzenia sił zbrojnych. Ona z góry określa, że mają być siły zbrojne i mają składać się z pewnych grup o określonych kwalifikacjach i organizacjach, lecz nie dokonuje wyboru żołnierzy.

poprzednia strona – następna strona