Teraźniejsza Prawda nr 303 – 1979 – str. 30
następujących rozpoznawczych cech: (a) Są to pokorni, zgłodniali Prawdy próbnie usprawiedliwieni, ostatecznie po 16 września 1954 roku poświęceni, ale nie wybitni wodzowie z klasy Poświęconych Obozowców Epifanii, ponieważ ci wodzowie są pokazani oddzielnie jako występujący z prośbą do Boga i Chrystusa w związku z dziedzictwem antytypowych córek w Królestwie (4Moj. 36:1-4). (b) Mają oni symbolicznych ojców, którzy utracili Prawdę przynajmniej w kilku ważnych zarysach. (c) Uznali to w pewnej mierze. (d) Usiłują coś uczynić w tej sytuacji – oni specjalnie dociekają i proszą Pana w związku z prawdą dotyczącą ich wiecznego dziedzictwa. (e) W końcu stają się oświeconymi Epifanią i wielu z nich przychodzi do Prawdy Epifanii. Pięć córek antytypowego Salfaada we wszystkich krajach, w skończonym obrazie, odznacza się pięcioma cechami w skali wzrastającej, widocznie odpowiednio do ich rozwoju na podobieństwo Chrystusa, począwszy od posiadających najniższy stopień podobieństwa Chrystusowego aż do posiadających najwięcej tego podobieństwa (Machla, słaba lub tańcząca; Noa, wędrująca; Hegla, kuropatwa; Melcha, królowa; Tersa, rozkosz). Wszyscy ci obozowcy powinni poważnie starać się o rozwijanie w coraz większym stopniu podobieństwa Chrystusowego i stopniowo uzyskiwać najwyższy rozwój, tak, aby stać się szczególną rozkoszą Jehowy.
INNY OBRAZ OSTATECZNEJ NATURY I DZIEDZICTWA QUASI-WYBRANYCH
(56) Obraz kapłanów, lewitów i pozostałych Izraelitów dotyczący ich dziedzictwa w Chanaanie jest także w związku z tym pomocny. Jednakże on wskazuje na klasy wybrane, których typem są lewici nie mający dziedzictwa w ziemi, natomiast układ obrazów w 4Mojż. 32 przedstawia wybranych pokazanych w typie dwóch i połowie pokolenia Izraelitów mających dziedzictwo w ziemi, chociaż po wschodniej stronie Jordanu i oddzielonych od dziedzictwa pozostałych 91 pokolenia. Tę różnicę zachowajmy w pamięci. Teksty w 4Mojż. 3:6-8; 1:49-54; 3:23, 29, 35, 38, 40-51; Żyd. 12:23 dowodzą, że istnieją tylko cztery klasy tysiącletnich pierworodnych, którzy ostatecznie otrzymają duchową naturę. Przedstawiają ich kapłani (Maluczkie Stadko) i trzy grupy lewitów tysiącletnich – Kaatyci (Starożytni Godni), Meraryci (Wielka Kompania) i Gersonici (Młodociani Godni). Żadna z tych
kol. 2
klas nie miała dziedzictwa w ziemi (4Moj. 18:20, 23, 24). Z drugiej strony tysiącletni popierworodni, którzy otrzymają doskonałą ludzką naturę, składają się z quasi-wybranych i pozostałych restytucjonistów (kolejno „synów” i „córek” z Joela 2:28 i Izaj. 60:4), którzy przedstawieni w Izraelitach mieli dziedzictwo w ziemi. Także rozmieszczenie kapłanów i trzech grup lewitów (4Mojż. 3:23, 29, 35, 38), oddzielne i różne od położenia Izraelitów, jest dla czterech klas wybranych typem wiecznego, duchowego dziedzictwa, podczas gdy quasi-wybrani i pozostali restytucjoniści otrzymają wieczne dziedzictwo na ziemi. Tak więc mamy tu jasną różnicę pomiędzy czterema klasami wybranymi a quasi-wybranymi w ich ostatecznej naturze i dziedzictwie.
POTYSIĄCLETNIE NACZYNIA KU UCZCIWOŚCI
(57) Zasługującym na uwagę ustępem w Nowym Testamencie jest 2Tym. 2:20. „A w wielkim domu [wielki dom typowego najwyższego kapłana Aarona (3Mojż. 16:6; 4Mojż. 17:2, 3; 3:6-9, 17-20) składał się z jego synów i trzech typowych klas lewitów – Kaatytów, Merarytów i Gersonitów (4Mojż. 3:17); odpowiednio do tego w wielkim domu Jezusa, naszego Najwyższego Kapłana, znajdują się odpowiadające im cztery antytypowe klasy] nie tylko są naczynia złote i srebrne [przedstawiając odpowiednio Maluczkie Stadko i Wielką Kompanię, dwie klasy wybrane niebieskiej, niewidzialnej, fazy tysiącletniego Królestwa; porównaj Mal. 3:3; zobacz Komentarz Bereański na temat Mal. 3:3 i 2Tym. 2:20], ale też drewniane i gliniane [przedstawiając kolejno Starożytnych Godnych i Młodocianych Godnych, dwie wybrane klasy ziemskiej, widzialnej fazy tysiącletniego Królestwa], a [w dodatku do tych czterech wybranych klas będą] niektóre [z rodzaju ludzkiego] ku uczciwości (quasi-wybrani i pozostali wierni restytucjoniści, „owce” z Mat. 25:31-40], drugie zasię ku zelżywości [,,kozły” z Mat. 25:41-46, klasa wtórej śmierci w Tysiącleciu]”. Takim jest tysiącletnie zastosowanie 2Tym. 2:20.
(58) W zastosowaniu potysiącletnim nie będzie żadnych naczyń ku zelżywości przeznaczonych na zniszczenie, bo wszyscy źli będą już zniszczeni (Ps. 145:20; 107:42; Żyd. 2:14; Obj. 20:3, 7-9). Brat Russell odwołując się do Rzym. 9:21 wskazuje (A, str. 226 u dołu i 227 u góry), że można rozumieć iż naczynia ku „zelżywości” to naczynia o „mniejszej