Teraźniejsza Prawda nr 300 – 1978 – str. 68
Prawdy i jej Ducha, który on utrzymywał w błędzie (jego ziemia). Bóg obiecał dać ją w moc Swego ludu, który nie powinien wahać się wejść do niej w Jego mocy i wieść walkę z szatanem (Oto Ja dawam w ręce twoje … pocznijże ją posiadać … podnieś przeciwko niemu wojnę). Podczas Wieku Ewangelii wrogowie Prawdy i jej Ducha zawsze drżeli i uciekali pokonywani przez dobrze uzbrojonych i lojalnych żołnierzy krzyża, walczących pod Jezusem, wodzem ich zbawienia (w. 25; Łuk. 21:15; Żyd. 2:10; Efez. 6:10-17).
(7) Nasz Pan, na początku Wieku Ewangelii, w sposób nieagresywny wysłał na ten obecny zły świat lojalnych sług Prawdy, a tym samym i do szatana (posłał posły z puszczy Kademot [początki] do Sehona … z poselstwem spokojnem, w. 26). Ci słudzy, przez swoje wykłady, pisma, rozmowy, postępowanie i ogólną postawę dobrej woli wobec wszystkich (Gal. 6:10), w rezultacie prosili boga obecnego złego świata, aby im pozwolił przejść spokojnie przez jego posiadłości (w. 27; 2Kor. 4:4; Gal 1:4), zapewniając go, że w swoim postępowaniu z ludźmi oddanymi sprawom światowym będą obchodzić się sprawiedliwie (w. 28), aż do końca, do osiągnięcia przez nich ich wiecznego dziedzictwa (w. 29). Szatan jednak bez sprzeciwu nie pozwolił im przejść przez swoje posiadłości, ponieważ Boska łagodność i długie znoszenie wobec niego znieczuliło jego usposobienie i spowodowało upór serca, przygotowując go w ten sposób do klęski (w. 30; porównaj 2Moj. 7:13, 14, 22). Bóg obiecał wydać szatana i jego ziemie trapione grzechem, błędem, samolubstwem i światowością w ręce duchowego Izraela, a przez Swoje Słowo, Ducha i opatrznościowe kierownictwo zachęcał duchowego Izraela do usuwania tych złych cech i zdobycia posiadłości szatana (w. 31).
(8) Gdziekolwiek i kiedykolwiek lojalny lud Boży wysunął Prawdę i jej Ducha przeciwko posiadłościom szatana, to ten ostatni gromadził swoje siły, aby ludowi Bożemu stawić opór i na niego sprowadzić utrapienia (Ruszył się tedy Sehon … chcąc z nami zwieść bitwę w Jaza [miejsce do deptania, to jest klepisko] w. 32). Bóg w każdym konflikcie udzielał Swemu wiernemu ludowi zwycięstwa nad jego wrogami (w. 33). Lud Boży podbił więc i posiadł ich twierdze, wielkie oraz małe, i bezwzględnie je wszystkie obalił (w. 34; porównaj 1Moj. 22:17; 2Kor. 10:4, 5). W rezultacie pozyskał wielu nawróconych i osiągnął dużo innych korzyści (w. 35). W całej sferze
kol. 2
działalności szatana nie było ani jednej grupy wśród jego poddanych, która byłaby dostatecznie silna, by obalić Prawdę – Bóg je wszystkie oddał w ręce Swego ludu (w. 36). Jednakże w harmonii z Boskim nakazem (w. 19) lud Boży nie miał wkraczać ani dążyć do przejęcia, jako takiej, sfery obrońców klerykalizmu (ziemi synów Ammonowych, w. 37), włączając najwybitniejsze grupy między nimi (miasta na górach), ani żadnych innych rzeczy zabronionych przez Boga (których zakazał PAN).
(9) Wierny lud Boży nie tylko pokonywał szatana na punkcie jego generalnych błędów, ale także, w harmonii z udzielonym mu przez Boga zapewnieniem, całkowicie wykazał błędność jego twierdzeń i jego poddanych szczególnie w zakresie błędów dotyczących wiecznych mąk i ludzkiej nieśmiertelności (Og [olbrzym], także król Basański [płodny – w błędy], i wszystek lud jego, 3; zobacz E 10, str. 187). W wierszach od 8-11 Mojżesz retrospektywnym spojrzeniem obejmuje cały kraj leżący na wschód od Jordanu, który wówczas został podbity. Wpierw (w. 8) całościowo w jego granicach od rzeki Amon, rwącego potoku, do góry Hermon, a potem (w. 10) w poszczególnych częściach, w celu uwypuklenia pełnej jego wielkości, by podkreślić, czego Jehowa dokonał dla Izraela. Ten cały kraj przedstawia zupełną sferę Prawdy i jej Ducha podbitą przez wybranych uwydatniając wielkość tego, co Bóg dla nich uczynił. Typem zarodkowego Królestwa są góry Antylibanu (włączając górę Hermon) leżące na wschód od Jordanu, podczas gdy Królestwo w chwale jest przedstawione przez góry Libanu na zachód od Jordanu, które, są stosunkowo wyższe (E 11,700, 701; E 12,518).
(10) Bóg umożliwił klasie Chrystusowej uzyskać zupełne zwycięstwo nad szatanem, grzechem, błędem, samolubstwem i światowością (wzięliśmy … ziemię, w. 8) i tak radować się w pełni w sferze Prawdy i jej Ducha w Wieku Ewangelii – począwszy od członków w niespokojnym Żniwie Wieku Żydowskiego (Arnon, hałaśliwy), aż do tych w Żniwie Ewangelii, którzy stanowili ostatnich członków (stóp) Ciała – w zarodkowym Królestwie (Hermon, sławna, święta góra). Oni jako światła na świecie (Sanir, punkt szczytowy światła, w. 9) mieli przywilej powszechnego ogłaszania chwalebnego poselstwa Żniwa Prawdy Paruzji i Epifanii a w Boskiej mocy (Szyryjon, Jehowa zwyciężył) zupełnie zwyciężyć doktryny o wiecznych mękach i ludzkiej nieśmiertelności.