Teraźniejsza Prawda nr 300 – 1978 – str. 67
główne wydarzenia czterdziestu lat i podkreślił z naciskiem konieczność czczenia, miłowania i słuchania ich Boga przymierza. Powtórzył też dziesięć przykazań, z wyjaśnieniami, i pewne zarządzenia należące do Zakonu, dodając nowe, które uprzednio nie zostały udzielone. Potwierdził cały Zakon w najbardziej uroczysty sposób uwydatniając cenne obietnice przeznaczone dla tych, którzy go przestrzegają i srogie kary dla tych, którzy wobec niego będą nieposłuszni. Odnowił przymierze pomiędzy Bogiem i Jego ludem, przepowiedział rzeczy, które miały nastąpić w późniejszym czasie i wszystkie pokolenia błogosławił proroczo wybornymi błogosławieństwami duchowymi i doczesnymi, a potem, po obejrzeniu Ziemi Obiecanej ze szczytu góry Nebo, z wierzchołka Fazga (5Moj. 34:1; 3:27), umarł.
(4) Piąta księga Mojżesza zawiera trzy główne podziały, które ze swymi poddziałami mogą być przedstawione następująco:
A. Trzy długie przemówienia Mojżesza (rozdziały 1-30).
1. Ogólna historia wędrówek (rozdz. 1-4).
2. Historia wczesnego pobytu na puszczy, szczególnie okoliczności związane z nadaniem Zakonu na górze Synaj, z pewnymi modyfikacjami i dodatkowymi szczegółami dotyczącymi dziesięciu przykazań, głównie odnoszącymi się do tych z pierwszej tablicy, to jest tych, w których występuje zależność między Bogiem i człowiekiem (rozdz. 5-11) pod względem przykazań dotyczących świąt i podobnych spraw religijnych (rozdz. 12-16:17) i pod względem przykazań dotyczących spraw prawnych a także praw i obowiązków prywatnych i społecznych (16:18-26).
3. Błogosławieństwa i przekleństwa jakie spłyną na posłusznych i nieposłusznych (rozdz. 27-30).
B. Wyznaczenie Jozuego na wodza Izraela w Chanaanie i powierzenie Zakonu kapłanom z pouczeniem ich oraz pieśń (31-32:47).
C. Dodatek (32:48-34:12) zawierający:
1. Ogłoszenie Boskiego zarządzenia dotyczącego śmierci Mojżesza (32:48-52).
2. Pożegnalne błogosławienie Izraela przez Mojżesza (rozdz. 33).
3. Relację o śmierci Mojżesza (rozdz. 34).
(5) W 5Moj. 1-4, jak już było wykazane, Mojżesz streścił i przedstawił Izraelowi znaczenie wydarzeń podczas ich czterdziestoletniej podróży po puszczy. To, w odniesieniu do
kol. 2
duchowego Izraela i jego podróży podczas Wieku Ewangelii, stanowi typ Jezusa streszczającego i przedstawiającego podczas Paruzji i Epifanii znaczenie doświadczeń duchowego Izraela w Wieku Ewangelii, doprowadzających do czasu Żniwa. On w czasie Żniwa udzielił nam tej wspaniale rozwiniętej Prawdy. Pierwsze przemówienie Mojżesza (1:6-4:40) było zamierzone w celu przygotowania sposobu przedstawienia Zakonu, które po tym nastąpiło. W rozdziale 1:9-18 wspomniał o naznaczeniu przez siebie specjalnych pomocników do pracy jaką prowadził na rzecz ludu Bożego. Ze stanowiska Wieku Ewangelii to symbolizuje Jezusa wyjaśniającego organizację Kościoła i wyznaczenie przez Siebie członków gwiezdnych, ich pomocników specjalnych, starszych powszechnych i lokalnych, ich oficjalne funkcje itd. (zobacz na przykład F 233-422). Ta sprawa była już całkowicie wyjaśniona w związku z omówieniem 2Moj. 18:13-26 w T.P. ’75, str. 77, par. 21-23, niczego więc tutaj nie potrzeba dodawać. To samo dotyczy 5Moj. 1:19-46 w odniesieniu do dwunastu szpiegów badających ziemię chananejską, relacjonujących pobyt itd., co było całkowicie przedstawione w związku z wyjaśnieniem 4Moj. rozdziałów 13; 14 jako stosujących się w antytypie do spłodzonych z Ducha wodzów ludu Bożego, badających sferę Prawdy i jej Ducha i podających wyniki swych badań w druku, słowie itd. (Mat. 13:52; T.P. ’49, str. 50-61; ’50, str. 7-16).
(6) Ezaw był potomkiem Izaaka a Moab i Ammon potomkami Lota i jego córek. W antytypie jako tacy byli oni bardziej spokrewnieni z Izraelitami, aniżeli większość innych ościennych narodów zgodnie z 5Moj. 2. Duchowi Izraelici przychodząc do Prawdy i jej Ducha nie mieli postępować niesprawiedliwie w stosunku do cielesnych Izraelitów, ani ich prześladować, ani dążyć do pozbawienia ich tej części, którą im Bóg wyznaczył (wiersze 1-8; Rzym. 11:29). Podobnie nie mieli postępować niesprawiedliwie lub prześladować albo dążyć do przejęcia, jako takiej, sfery rzymskiej autokracji, tak jak ona istnieje w jej hierarchii i kapłaństwie (Moab, od ojca, wiersze 9-18), ani podobnie postępować ze sferą klerykalizmu występującego w duchowieństwie protestanckim (Ammon, z [mego] ludu; wiersze 19-23). Ale sprawa przedstawiała się inaczej w przypadku szatana (Sehon, wykorzenienie, w. 24) błądziciela (Amorejczyk), władcy tego złego świata jako spiskowca (król Hesebon, pomysłowość) i tego zakresu sfery