KRÓTKA OGÓLNIKOWA HISTORIA
WĘDRÓWEK IZRAELA

5Moj. 1-4

      Piąta księga Mojżeszowa w hebrajskim Piśmie Świętym jest nazwana Debarim (zobacz np. u Leesera), od jej pierwszych dwóch słów. Nazwa ta powszechnie znana w języku angielskim – Deuteronomy – została zaczerpnięta z greckiego tłumaczenia Septuaginty (i podobnie występuje w łacińskiej Wulgacie) nazwanego Deuteronomion, zawierając znaczenie drugiego prawa. Tak jest nazwana, ponieważ w znacznej mierze zawiera powtórzenie udzielonego już wcześniej prawa. Na tę okoliczność została określona przez niektórych rabinów jako mishneh, powtórzenie lub podwojenie. Tym niemniej w 5Mojżeszowej występują pewne rzeczy uzupełniające, które uprzednio nie zostały podane w Pentateuchu, a zasługujące na uwagę (5Moj. 29:1). Omówimy niektóre z nich zastanawiając się nad pewnymi punktami dotąd jeszcze dostatecznie nie wyjaśnionymi. Nie jest naszym celem zbadanie 5 księgi Mojżeszowej w szczegółach.

      (2) Okres czasu, w którym miały miejsce wydarzenia opisane w 5 księdze Mojżeszowej trwał tylko około dwóch miesięcy. Rozpoczął się „czterdziestego roku, jedenastego miesiąca, pierwszego dnia tegoż miesiąca” (1:3) i trwał przez trzydziestodniowy okres żałoby po śmierci Mojżesza, która nastąpiła po 120 latach
kol. 2
jego życia (34:1,7,8). Krótko po tym Izrael udał się w drogę i po trzech dniach przybył nad Jordan, którego następnego dnia przekroczył, to jest „dziesiątego dnia miesiąca pierwszego” (Joz. 3:1-5; 4:19). Dlatego Mojżesz wypowiedział swoje pożegnalne mowy i umarł na jakiś czas przed siódmym dniem poprzedniego miesiąca. Te pożegnalne przemówienia stanowią największą orację wszystkich czasów szczególnie, gdy ich wymowa jest oceniana w świetle minionych 40 lat doświadczeń Izraelitów i w obliczu zbliżającej się śmierci Mojżesza, ich umiłowanego wodza. Jak wspaniale ten wielki i dobry mąż Boży użył swych ostatnich kilku dni tego ziemskiego życia do błogosławienia ludu Bożego!

      (3) Izraelici zbliżali się do końca swojej czterdziestoletniej podróży po puszczy i mieli właśnie wejść do swej Ziemi Obiecanej. Wielu z nich tylko w małym stopniu było świadkami różnych doświadczeń na puszczy, gdyż za wyjątkiem Jozuego i Kaleba, poprzednia generacja umarła na puszczy zgodnie z zapowiedzią Boga (4Moj. 14:29-35; 5Moj. 1:35-39). Aby Izraelitom wpoić ważność przestrzegania ich przymierza z Bogiem a następnie przygotować ich do dziedzictwa, jakie właśnie Bóg miał im dać, Mojżesz powtórzył

poprzednia strona – następna strona