Teraźniejsza Prawda nr 299 – 1978 – str. 57
celów wieku Ewangelii dłużej nie jest możliwe” (Obj. 22:11; zobacz E 10, 114). Dlatego oni nie mogą stać się antytypowymi lewitami z klasy Młodocianych Godnych w antytypowym stanie dziedzińca, ale przez zupełne poświęcenie mogą zostać antytypowymi Izraelitami, Poświęconymi Obozowcami Epifanii, w antytypowym obozie (T.P. ’59, str. 172-183, par. 21-25 i ’60, str. 6-9, par. 26-37). Skoro więc oni stanowią przedtysiącletnie nasienie Abrahama (Gal. 3:7; E 11, 293), to mają nadzieję żywota wiecznego, jednak nie w królestwie ducha, ale w królestwie Bożym na ziemi. Tak więc jesienią 1954 roku wszyscy ci, którzy ojcowali innym w doprowadzeniu ich do próbnego usprawiedliwienia, utracili na zawsze dotychczasowy przywilej przyprowadzania takich jednostek do pełnego poświęcenia dla celu stania się prospektywnymi lewitami Młodocianymi Godnymi, lecz od tego czasu mogą to czynić dla celów obozu epifanicznego.
PROŚBA O DZIEDZICTWO ANTYTYPOWYCH CÓREK SALFAADA
(33) Córki antytypowego Salfaada podczas okresu Paruzji i Epifanii pojawiły się publicznie przed Panem Jezusem, Kościołem, wodzami utracjuszy koron i resztą ludu Bożego (4Moj. 27:2) i przez swoje słowa oraz czyny wyraziły, że uznają przynajmniej w pewnym stopniu, iż ich symboliczni ojcowie w jakimś ważnym względzie stracili Prawdę (w. 3). W konsekwencji zwróciły się one do Boga i Chrystusa ze specjalną prośbą o Prawdę jako ich wieczne dziedzictwo w Królestwie (w. 4). W niektórych przypadkach były one w pewnym stopniu uwikłane w taką samą utratę Prawdy, ale po otwarciu ich oczu na to wyraziły Bogu i Chrystusowi swój smutek wynikający z tego uwikłania i starały się upewnić, że perspektywa dotycząca ich dziedzictwa w wiecznym Królestwie nie została zaprzepaszczona.
(34) Tak więc córki antytypowego Salfaada mają pięć następujących znaków rozpoznawczych: (a) Są to pokorni, zgłodniali Prawdy, próbnie usprawiedliwieni, ostatecznie po 16 września 1954 roku poświęceni epifaniści – lecz nie wybitni wodzowie z klasy Poświęconych Obozowców Epifanii, gdyż ci wodzowie są pokazani oddzielnie – jako proszący Boga i Chrystusa w związku z dziedzictwem Królestwa antytypowych córek (4Moj. 36:1-4). (b) One mają symbolicznych ojców,
kol. 2
którzy w jakimś stopniu utracili przynajmniej jakiś ważny zarys Prawdy, (c) One uznają to przynajmniej w jakiejś mierze, (d) One usiłują coś czynić w tej sytuacji – specjalnie dowiadują się i proszą Pana o Prawdę na temat ich wiecznego dziedzictwa, (e) One otrzymują przynajmniej oświecenie epifaniczne i wiele z nich przychodzi do Prawdy Epifanii.
(35) Niektórzy z tej klasy rozpoczęli dowiadywać się i prosić już w okresie Paruzji. Jedni z nich czynili to indywidualnie, gdy dostrzegli, że ich symboliczni ojcowie utracili ważne zarysy Prawdy, a inni czynili to wspólnie z jednostkami poświęconymi – nowymi stworzeniami i prospektywnymi Młodocianymi Godnymi – które podobnie rozpoznały błędy i były poszukiwaczami Prawdy. One badały sprawę nowo poświęconych i sprawę nagrody dla poświęconych nie spłodzonych z Ducha jednostek, które poświęciły się po ogólnym wezwaniu do wysokiego powołania zakończonego w 1881 roku.
(36) Jehowa w odpowiedzi, za pośrednictwem naszego Pana Jezusa, udzielonej przez brata Russella oświadczył, że zamknięcie powołania nie powinno powodować różnicy, że „poświęcenie tak czy owak jest jedyną rozumną, słuszną linią postępowania dla ludu Bożego” i że „możliwe, że oni mogą być zaliczeni do starożytnych godnych” (F 185- 187). Gdy to zostało napisane (opublikowano w 1904 roku) brat Russell zrozumiał i nauczał, że Starożytni Godni posiądą wieczne ziemskie dziedzictwo (porównaj A 339). Jednakże około 1913 roku doszedł do zrozumienia, że po Tysiącleciu staną się istotami duchowymi (Z 4836, par. 3-6, 10, 11; 5182, 5183; T.P. ’73, str. 52-56). Ten okres antytypowego proszenia i odpowiadania trwał aż do śmierci brata Russella i po niej.
(37) Potem, w okresie Epifanii, pomiędzy braćmi w Prawdzie Epifanii, lub pomiędzy badającymi ją, te antytypowe pytania i prośby, dotyczące dziedzictwa poświęconych po 1954 roku, zaczęto stawiać naszemu Panu w specjalnym sensie, kiedy On przez posłannika epifanicznego przedstawił teksty Pisma Świętego dotyczące jesieni 1954 roku jako początku stadium Bazylei (Królestwa), w jego wstępnym zachodzeniu, podczas wtórego przyjścia Jezusa (T.P. ’32, str. 28, par. 8; ’30, str. 44, przedostatni paragraf; E 6, 454; T.P. ’59, str. 177, 178). Wzrastająco je kontynuowano po przedstawieniu przez brata Johnsona z Obj. 22:11 i innych tekstów Pisma Świętego nauki, że „po 1954 roku Młodociani