Teraźniejsza Prawda nr 298 – 1978 – str. 45
Brak pokoju pozbawia zdolności do dobrego wykonania jakiejkolwiek pracy, która wymaga kwalifikacji nawet w małym stopniu.
Brak pokoju sprowadza nieszczęście do domu; doprowadza do zerwania przyjaźni i towarzyskości; przeszkadza spokojnym studiującym i obradującym, grupom, podobnie zborom w ich studiach i zebraniach interesowych. Tak więc we wszystkich związkach brak pokoju działa jak zimny mokry koc zarzucony na gołe ciało, jak manipulacje małpy, która nagle znalazła się przed skomplikowaną maszyną i podobnie jak wiertło dentysty wkręcające się w nerw. W takim przypadku powinniśmy, jeśli brak nam pokoju, przystąpić natychmiast energicznie do kultywowania go.
KULTYWOWANIE POKOJU
Wszystkie podniety wypływające z oceny wartości funkcji pokoju, wszystkie pobudki wypływające z rozważania form zła powstałych z braku pokoju i wszystkie racje wypływające ze zrozumienia jego użyteczności, powinny nas skłonić do kultywowania dwóch rodzajów pokoju: pokoju usprawiedliwienia i pokoju poświęcenia lub uświęcenia.
Aby kultywować pokój usprawiedliwienia musimy przede wszystkim dalej wierzyć serdecznie, że Bóg ze względu na śmierć, Jezusa przebacza nasze grzechy, przypisuje nam sprawiedliwość Chrystusową, i przyjmuje nas do społeczności z Sobą. To nie tylko utrzyma nas w pokoju z Bogiem, ale da w rezultacie odpoczynek serca i umysłu wynikający ze świadomości posiadania tych trzech wielkich dobrodziejstw usprawiedliwienia. Dalej, ażeby zachować w usprawiedliwieniu taki pokój serca i umysłu koniecznym jest prowadzenie pomyślnej walki przeciwko naszym grzesznym skłonnościom i na korzyść sprawiedliwości. Gdy to uczynimy, to trzy właśnie wymienione błogosławieństwa usprawiedliwienia będą zachowywały nas w dobrym sumieniu, które spowoduje wzrost naszego pokoju usprawiedliwienia.
Te rzeczy są także nam potrzebne do praktykowania w celu utrzymania pokoju poświęcenia, ponieważ w poświęceniu nie przestajemy cieszyć się korzyściami i zobowiązaniami naszego usprawiedliwienia, ale raczej dodajemy do nich te, które wynikają z poświęcenia. Jak więc możemy kultywować pokój poświęcenia, pokój Boży? Pokrótce wskażemy na kilka rzeczy w tym pomocnych.
kol. 2
Przede wszystkim możemy to czynić przez zawsze żywą wiarę, nadzieję, miłość i posłuszeństwo wobec Boskiego planu i nasze miejsce w Boskim planie, na skutek Jego zaproszenia, podtrzymywane przez zapewnienie zupełnego sukcesu tego planu, a także w związku z tym i naszego sukcesu, jeśli pozostaniemy lojalni, i przez pewność sukcesu naszych lojalnych braci. Tak wypracowana wiara, nadzieja, miłość i posłuszeństwo będzie kultywować pokój.
Drugą wielką pomocą w kultywowaniu pokoju Bożego jest podtrzymywanie go, gdy słabnie, innymi łaskami chrześcijańskiego charakteru, niżeli tymi, które właśnie zostały wymienione, a szczególnie tymi, w których jesteśmy mocni.
Trzecią pomocą w kierunku kultywowania pokoju Bożego jest nacechowana wiarą modlitwa, ponieważ ona jest darem Boskiej miłości. Taka modlitwa będzie nie tylko przez działanie refleksyjne prowadzić do kultywowania pokoju poświęcenia, lecz także zaczerpnie od Boga takiej pomocy za pośrednictwem Jego słowa, Ducha i opatrzności, jaka coraz bardziej będzie rozwijać w nas pokój Boży.
Czwartą pomocą w tym zakresie jest praktykowanie pokoju Bożego. Praktyka wzmacnia każdą i wszystkie łaski, tak jak właściwe ćwiczenie wzmacnia różne mięśnie i członki ciała, ponieważ uczymy się przez działanie i rozwijamy się przez działanie. Przeto rozwiniemy pokój przez praktykowanie go.
Ponadto przez prowadzenie niestrudzonej walki przeciwko wrogom pokoju przygotujemy warunki sprzyjające rozwojowi pokoju.
I ostatecznie przez wytrwałe postanowienie rozwijania pokoju w sposób właśnie określony, w wymienionych pięciu punktach, w warunkach pomyślnych i niepomyślnych, łatwych i trudnych, przyjemnych i nieprzyjemnych, miłych i niemiłych pokój zostanie rozwinięty, wzmocniony, zrównoważony i skrystalizowany.
OGRANICZENIE PRZESADNEGO POKOJU
W niektórych przypadkach staje się koniecznością ograniczenie praktykowania pokoju, tak jak w niektórych przypadkach staje się koniecznością ograniczenie pragnień fizycznego odpoczynku i wygody. Bo gdybyśmy pozwolili na dominację miłości fizycznego odpoczynku i spokoju, to powstałaby niełaska fizycznego lenistwa. Tak więc gdyby pozwolono pokojowi serca i umysłu na kontrolę nad nami,