Teraźniejsza Prawda nr 298 – 1978 – str. 35
Tak więc to słowo w swoim zewnętrznym aspekcie oznacza społeczny, narodowy i międzynarodowy spokój.
W zacytowanych poniżej tekstach biblijnych występuje słowo pokój w tym właśnie znaczeniu: 1Mojż. 45:24; 3Mojż. 26:6; Psalm 34: 15; 120:6; 133:1; Przyp.16:7; 17:1, 14; 20:3, Kazn. 4:6; Izaj. 2:4; Mat. 5:9; 10:34-36; Mar. 9:50; Rzym. 12:18; Efez. 4:3; 1Tes. 5:13; Żyd. 12:14; Jak. 3:17; 1Piotra 3:11. W tym jednak znaczeniu nie będziemy dalej rozważać pokoju, ale w sensie spokoju między Bogiem i nami.
POKÓJ JAKO WEWNĘTRZNY SPOKÓJ
Rozważymy więc pokój głównie z punktu widzenia wewnętrznej zalety, to znaczy, jak on z punktu widzenia spokoju istnieje w jednostce, bez względu na innych i niezależnie od jej stosunków z innymi. Jednakże w obu znaczeniach tego słowa, pokój, oznacza spokój; tylko w pierwszym przypadku występuje jako spokój z innymi, natomiast w drugim jest wewnętrznym spokojem jednostki nie dotyczącym drugiej osoby, w sensie stanu istniejącego między nimi. W tym znaczeniu tego słowa jest on sprawą stanu własnego usposobienia jednostki. Jest spokojem usposobienia, który często jest, a w dzieciach Bożych powinien zawsze być, utrzymywany pośród i pomimo przeciwności i wrogości innych a nawet całego świata. Poniższe teksty stanowią niektóre cytaty Pisma Świętego zawierające słowo pokój w tym znaczeniu: Ijob 34:29; Psalm 25:12, 13; 29:11; 37:11; 85:9; 119:165; Przyp. 3.17, 24; Izaj. 26:3,12; 28:12; 32:17, 18; 48:18; 54:13; 55:12; 57:2, 19; Jer. 33:6; Agg. 2:10; Łuk. 1:79; Jan.14:27; 16:33; 20:19, 21; Rzym. 2:10; 8:6; 14:17; 15:13, 33; Gal. 1:3; 5:22; Filip. 4:7; Kol. 3:15; 2Tes. 3:16. Ten wewnętrzny pokój składa się z dwóch części: jedna pochodzi z umysłu, druga z serca.
POKÓJ UMYSŁU
Intelektualny pokój jest spokojem umysłu oddziałującym na sprawy umysłowe. Czy sprawy te są rozwiązane lub nie, czy są wielkie lub małe, czy niemożność ich rozwiązania trwa długo lub krótko, czy one są złożone lub proste, czy one są pilne lub opóźnione, to umysł odpoczywa i jest wśród nich spokojny. Spokój i pewność napełnia umysł w odniesieniu do tych rzeczy. Umysł wie, że gdy będzie właściwym, to sprawy te zostaną rozwiązane
kol. 2
i dlatego, gdy nie jest właściwym on spokojnie i pogodnie odkłada je, aż do momentu, gdy staną się jasne, oczekując przez cały czas w zadowoleniu i spokoju na ich rozwiązanie. A kiedy rozwiązanie tych spraw wymaga odrzucenia długo pielęgnowanych przekonań lub poglądów, to umysł spokojnie odkłada je na stronę w zaufaniu i spokoju. W ten sposób osiągamy pokój umysłu, który przechodzi ludzkie zrozumienie (Filip. 4:7).
POKÓJ SERCA
Druga część pokoju jest sprawą serca, włączając uczucia i wolę. Uczucia w stanie pokoju znajdują siew równowadze spokoju i w pokoju działa spokojnie wola w swym wyborze. Tym uczuciom może sprzeciwiać się samopobłażanie, to znaczy, że cele, do których uczucia lgną, mogą być usunięte lub zabronione jako ich cele, a działanie ich może być udaremnione i mogą być nie odwzajemnione w niewdzięczności. A jednak w takich warunkach uczucia prawdziwego dziecka Bożego są pogodne i spokojne.
Ale specjalna sfera serca mieści się w zakresie woli, w praktykowaniu dokonywania przez nią wyboru. Warunki życia, szczególnie poświęconego życia, wymagają licznych decyzji w sprawach dotyczących zachowania się i specyficznego działania. Niektóre z nich wymagają postępowania według wiary wbrew widzeniu i po ludzku mówiąc wydawałoby się, że prowadzi ono do pewnej klęski, a jednak poświęceni, którzy umarli dla siebie i świata a żyją dla Boga, podejmują decyzję w spokoju. Pokój rządzi uczuciami i wolą w warunkach i doświadczeniach pomyślnych i niepomyślnych, łatwych i trudnych, przyjemnych i nieprzyjemnych, miłych i niemiłych, smutnych i wesołych. Tak, we wszystkich tych życiowych zmianach taki pokój jest doświadczeniem życiowym wiernych.
PRZECIWIEŃSTWO POKOJU
Natura pokoju stanie się jaśniejsza, gdy rozważymy brak spokoju jako jego przeciwieństwo. W umyśle będzie to oznaczało burzę zamieszania na morzu życia zakłócającą spokój pamięci, dręczącą spokój postrzegania i napełniającą zwątpieniem spokojność regularnego rozumowania. W takim stanie umysł nie tylko jest otwarty na presję nie rozwiązanych problemów, lecz jest tak przez nie przestraszony, że traci swoją pogodę ducha i sam znajduje