Teraźniejsza Prawda nr 297 – 1978 – str. 23
prawa do życia i Jego praw życiowych, a po drugie przedstawia coś głębszego, co obecnie postaramy się wyjaśnić.
ŚMIERĆ Z CHRYSTUSEM
TAKŻE ZOBRAZOWANA
Podczas typowej Wielkanocy baranek był spożywany, ale krew nie była. Żadnemu Izraelicie nie wolno było spożywać krwi. Było to symbolem tego jak wszyscy mają jeść ciało Syna Człowieczego, ale wszyscy nie mają pić, czyli uczestniczyć w Jego śmierci. Ci, którym nasz Pan podał kielich przedstawiający Jego krew, byli zaproszeni do uczestniczenia w kielichu i udziału w Jego śmierci, co było właściwe, ponieważ oni mieli być członkami Jego Ciała. A nie tylko On, Głowa, miał doświadczyć śmierci za każdego człowieka, lecz członkowie Jego Ciała muszą być „przykształtowani śmierci jego” (Filip. 3:10) i stać się umarłymi z Nim (Rzym. 6:8). „Kielich” zatem dla uczniów Jezusa był symbolem śmierci – przez uczestniczenie w nim (ze zrozumieniem) oni zobowiązali się dać swoje życie aż do śmierci w służbie ich Pana i Odkupiciela.
Święty Paweł zwraca uwagę na ten zarys uroczystości mówiąc: „Chleb, który (my) [członkowie Ciała] łamiemy; izali nie jest społecznością [komunią] ciała Chrystusowego [Maluczkiego Stadka, Kościoła, którego Głową jest Pan]? Kielich błogosławienia, który błogosławimy, izali nie jest społecznością [komunią] krwi Chrystusowej [całego pomazanego grona]? Albowiem jednym chlebem, jednem ciałem wiele [członków] nas jest; bo wszyscy chleba jednego jesteśmy uczestnikami” (1Kor. 10:15-17). Wszyscy powinni jeść ciało naszego Pana Jezusa, to znaczy, że wszyscy powinni uczestniczyć w tych ludzkich prawach i przywilejach, które Jego ofiara zapewniła wszystkim, w Wieku Ewangelii przez wiarę lub w Wieku Tysiąclecia rzeczywiście, w przeciwnym razie nie będą mieli praw życiowych. Wszystkich poświęconych wiernych usilnie nakłaniamy do „czynienia tego” i to czynienia ze zrozumieniem. W czasie korzystania z symbolów przyjmijmy, zastosujmy i przyswójmy w pełni usprawiedliwienie z wszystkich grzechów oraz prawo do życia, które Bóg wywiódł przez Baranka Bożego, a nie w innym imieniu lub innym sposobem. Niech wszyscy poświęceni wierni jako uczniowie Chrystusa tak czynią, pamiętając o swoim usprawiedliwieniu przez Jego krew i odnowieniu swego poświęcenia.
kol. 2
KTO MOŻE UCZESTNICZYĆ
W WIECZERZY PAŃSKIEJ
Po pierwsze i przede wszystkim Maluczkiemu Stadku, członkom Ciała Chrystusowego (1Kor. 12:12-27; Efez. 4:4) był dany przywilej uczestniczenia i to w najpełniejszym znaczeniu. Przez swoje uczestnictwo w niej oni symbolizowali trzy rzeczy: (1) śmierć naszego Pana Jezusa (1Kor. 11:26), (2) swoją wiarę przyswajającą usprawiedliwienie, otrzymującą odpuszczenie grzechów i przypisanie sprawiedliwości przez Jego złamane ciało i przelaną krew – Jego śmierć (Mat. 26:26-28) i (3) swój udział z Nim w przywilejach ofiarniczej śmierci za świat (1Kor. 10: 16, 17; 15:29; Filip. 3:10).
Lecz Wielka Kompania i Duchem oświeceni, lecz nie spłodzeni z Ducha, poświęceni słudzy Boga mogą także uczestniczyć w znaczeniu określonym pierwszym i drugim punktem. Oni nie mają przywileju symbolizowania w Wieczerzy Pańskiej śmierci z Chrystusem, ponieważ nie są członkami Jego Ciała, współuczestnikami w Jego ofierze za grzech, w Jego ofiarniczym kielichu. Ale oni mogą uczestniczyć w Wieczerzy Pańskiej, by symbolizować (1) Jego śmierć jako Baranka Bożego i (2) swoją wiarę przyswajającą usprawiedliwienie przez Jego ofiarniczą śmierć – Jego ciało złamane za nich i Jego krew przelaną za nich na odpuszczenie ich grzechów.
Mamy szczególnie dwa powody, aby wierzyć, że jest właściwym, by nie spłodzeni z Ducha poświęceni słudzy Boży uczestniczyli w Wieczerzy Pańskiej dla dwóch, w punkcie (1) i (2), wymienionych celów.
Po pierwsze, nie tylko pierworodni, ale wszyscy Izraelici w wyniku Boskiego zarządzenia i zezwolenia (2Moj. 12:1-27, 47; 4Moj. 9:2-5, 13; Jozue 5:10; 2Kron. 35:1-19) uczestniczyli w corocznej Wielkanocy, typie Wieczerzy Pańskiej. Izraelici jako naród byli poświęceni Bogu i związani z Nim przymierzem od dnia, w którym wziął ich za rękę, aby ich wyprowadzić z Egiptu (2Moj. 12:40, 41; Żyd. 8:9). Byli oni „ochrzczeni w Mojżeszu, w obłoku i w morzu” (1Kor. 10:1, 2). Stąd wszyscy poświęceni wierni, nie spłodzeni z Ducha, a także nowe stworzenia, to jest „kościół pierworodnych” (Żyd. 12:23), mogą uczestniczyć w Wieczerzy Pańskiej, pamiątce antytypowego Baranka Wielkanocnego (1Kor. 5:7, 8).
Po drugie, Apostołowie, jako poświęceni, brali udział w pierwszej Wieczerzy Pańskiej, lecz w stanie tymczasowego usprawiedliwienia.