Teraźniejsza Prawda nr 295 – 1977 – str. 85
że nów księżyca w miesiącu Nisan był określany przez Żydów na podstawie astronomicznych obliczeń przynajmniej na cztery miesiące przed nastaniem nowiu w miesiącu Nisan. (3) Nawet w czasach Saula i Dawida czas wystąpienia nowiu był znany wcześniej (1Sam. 20:5, 18, 24). Stąd słowo ukaże w drugim wierszu notki na stronie 580 oznacza nastanie, przybycie, a nie widzialność.
Jest pewne, że Żydzi w czasach Chrystusa rozpoczynali miesiąc Nisan od nowiu księżyca najbliższego zrównania wiosennego, gdyż Józefus (Starożytności w jeż. ang., Księga III, rozdz. 10, cz. 5) wyraźnie stwierdza, że Wielkanoc powinna być obchodzona, gdy słońce jest w znaku Barana, co ma miejsce podczas zrównania wiosennego i przebywa w nim przez 30 dni, to jest aż do 20 kwietnia. To wymagało, aby Żydzi rozpoczynali miesiąc Nisan od nowiu księżyca najbliższego zrównania wiosennego, niezależnie od tego czy nów występował przed czy po zrównaniu wiosennym. Na przykład, jeśli nów wystąpił, powiedzmy, na dzień lub dwa przed zrównaniem wiosennym a Żydzi po tym zrównaniu czekali aż do nowiu, to znaczy, że musieli czekać mniej więcej przez około 27 lub 28 dni po zrównaniu wiosennym, to jest do 18 lub 19 kwietnia, aby rozpocząć miesiąc Nisan, a Wielkanoc nie nastąpiłaby wcześniej, aż l lub 2 maja, to jest dziesięć lub jedenaście dni po opuszczeniu przez słońce znaku Barana. Ten Józefus, który był dobrze poinformowanym kapłanem żydowskim i współczesnym Jezusowi i Apostołom, mówi, że to było niemożliwym. Stąd jego oświadczenie, że Wielkanoc musi być obchodzona, gdy słońce jest w znaku Barana, jest innym sposobem powiedzenia, że nów księżyca najbliższy zrównania wiosennego, bez względu na to, czy występuje przed czy po zrównaniu wiosennym, rozpoczyna miesiąc Nisan. Niektórzy przypuszczali, że pierwszy dojrzały snop nie dojrzałby do użytku do 16 Nisan (3Moj. 23:12), jeśliby Nisan rozpoczynał się nowiem księżyca najbliższym zrównania wiosennego, a ten nów występował przed zrównaniem. Lecz dr W. M. Thompson, który spędził ponad 45 lat w Palestynie i który jest zaliczony do największych autorytetów znających Ziemię Świętą mówi nam (w książce pt. The Land And Het Book, tom 1,263, par. 3), że w dolinie niższego biegu Jordanu żniwa rozpoczynają się przy końcu marca. Pierwiastki dojrzewają na trzy tygodnie wcześniej (a jeszcze wcześniej dojrzewały w czasach biblijnych), a przeto są dojrzałe przed zrównaniem wiosennym
kol. 2
i na skutek tego gotowe do zastosowania w służbie 16 Nisan, co zawsze następowało po zrównaniu wiosennym zgodnie z zasadą, że księżyc najbliższy tego zrównania zapoczątkowuje miesiąc Nisan, nawet jeśli jego nów występuje 13 dni przed tym zrównaniem.
Nasz Pastor podał nam następującą zasadę Pisma Świętego, dotyczącą daty Wielkanocy: Aby bracia na całym świecie obchodzili Wielkanoc dnia 14 Nisan, po godzinie osiemnastej (początek dnia według Boskiej rachuby) uzyskując tę datę przez zapoczątkowanie miesiąca Nisan nowiem księżyca ,,najbliższym” zrównania wiosennego bez względu na to, czy on występuje przed czy po tym zrównaniu. Ilekroć nowoczesny kalendarz żydowski, którego nie było w użyciu w czasach Jezusa, a który został zapożyczony przez Żydów około 360 roku po Chrystusie od poganina, Greka Metona, i dlatego jest niebiblijny i nas nie obowiązuje, podawał niewłaściwą datę dla dnia 14 Nisan, to on (br. Russell) odrzucał ich datę, a ustalał i ogłaszał datę zgodną z kalendarzem niebios. Ta zasada wymaga pewnego miejsca na ziemi, od którego zaczynałoby się obliczanie księżycowego dnia i miesiąca (od godz. osiemnastej). Bo chociaż nowie księżyca występują wszędzie w tej samej chwili czasu obsolutnego, to nie byłyby wszędzie nowiem określanym o tym samym czasie przez zegary, gdyż nasze zegary przesuwają nów o godzinę wcześniej co każde 15° na wschód i jedną godzinę opóźniają co każde 15° na zachód. Na przykład, jeśli nów księżyca w miesiącu Nisan wystąpi o godzinie dwudziestej w Greenwich, w Anglii, to we Filadelfii będzie nowiem o godzinie piętnastej, gdy tymczasem według Boskiej rachuby dzień księżycowy zaczyna się o godzinie osiemnastej. To znaczy, że w tych dwóch wymienionych miejscowościach, gdyby każda z nich była przyjęta jako miejsce rozpoczęcia się księżycowego dnia i miesiąca, to księżyc w miesiącu Nisan byłby nowiem w dwóch różnych dniach księżycowych. Przeto należy przyjąć pewne określone miejsce, od którego będzie się zaczynał dzień i miesiąc księżycowy dla całego świata. Niektórzy przyjęli dla tego określonego miejsca 180 stopień wschodniej długości geograficznej, od którego cały świat rozpoczyna dzień słoneczny o północy. Niektórzy przyjęli Jerozolimę, inni Greenwich, jeszcze inni Filadelfię, a niektórzy datę nowoczesnego kalendarza żydowskiego, który jest arbitralny, gdyż nie podaje jakiegoś jednego określonego miejsca, lecz różnicuje sprawę według tego, jak zostały ustalone cykle Metona. Różne grupy ludzi