Teraźniejsza Prawda nr 294 – 1977 – str. 73
którzy zostali zgładzeni przez Pana, nie mieli stanowić typu wielkiej proporcji poświęconych i spłodzonych z ducha jednostek, tych, które omieszkały osiągnąć konieczny wysoki standard serca i w przeciwieństwie pogrążą się w niepamięci – wtórej śmierci). Początkowo myślał, że stanowią typ dwóch różnych klas z uwagi na znaczenie ich imion. Jednakże tekst nic nie nadmienia o różnicy w ich śmierci, dlatego, jak to teraz widzimy Nadab jest typem nowych stworzeń, które nauczały fałszywych doktryn w Paruzji, a Abiu stanowi typ nowych stworzeń, które teraz, w Epifanii, nauczają fałszywych doktryn. Ich typowa działalność, wina i kara są takie same, a to oczywiście jest typem członków tej samej klasy – klasy wtórej śmierci. Wypełnienia pozwalają nam dostrzec w nich liczne różnice: (1) pełnili służbę w różnych okresach, antytypowy Nadab w Paruzji, a antytypowy Abiu w Epifanii i (2) wiedli stronniczo różne rodzaje przesiewań, antytypowy Nadab wiódł w Paruzji przesianych w piątym przesiewaniu członków wtórej śmierci, podczas gdy antytypowy Abiu wiedzie w Epifanii przesiewaczy Wielkiej Kompanii. Fakt, że ten ostatni przewodzi przesiewaczom Wielkiej Kompanii jest wskazany w znaczeniu jego imienia, a nie, że on stanowi typ Wielkiej Kompanii. To, że oni w porządku, tak jak są wymienieni, przedstawiają fałszywie nauczających przesiewaczy wtórej śmierci w Paruzji i Epifanii jest analogiczne do typu Jannesa i Jambresa (2Mojż. 7:11, 12; 2Tym. 3:1-9) oraz Mojżesza i Aarona uderzających dwa razy w skałę (4Mojż. 20:7-13; Żyd. 6:6; 10:29): Jannes i Mojżesz przedstawiają różne rodzaje fałszywie nauczających członków klasy wtórej śmierci w Paruzji, a Jambres i Aaron przedstawiają różne rodzaje fałszywie nauczających członków klasy wtórej śmierci w Epifanii.
UWAGA II – DO STRONY 48
W książce pod tytułem Co Kaznodzieja Russell Odpowiadał na stronie 408, pytanie 3, jak nasz Pastor wskazuje, on doszedł do zrozumienia, że antytypowym Dniem Pojednania jest cały okres od października 29 roku do października 2874 roku, włączając tym samym Wieki Ewangelii i Tysiąclecia. To, jak podkreślał, leży w znaczeniu słowa pojednanie, gdy jest porównywane z faktami antytypu. Słowo pojednanie zakłada, że dwie nie zgadzające się ze sobą strony stają się z siebie zadowolone. Dzięki ofiarom Dnia Pojednania Bóg stanie się zadowolonym ze świata, gdy na początku Tysiąclecia
kol. 2
zasługa Jezusa w tych ofiarach będzie Jemu oddana dla świata. A świat przez dojście do harmonii z Boską wolą przez Tysiącletnią usługę Chrystusa stanie się zadowolony z Boga, a to będzie stanowiło uzupełnienie pojednania. Ta część służby dnia pojednania, którą Aaron wykonywał w lnianych szatach ofiarniczych stanowi typ tej części służby antytypowego Dnia Pojednania, która należy do Wieku Ewangelii. Natomiast ta część służby dnia pojednania, którą Aaron wykonywał w szatach chwały i piękności stanowi typ tej części służby antytypowego Dnia Pojednania, która należy do Wieku Tysiąclecia.
UWAGA III – DO STRONY 70
To, że nasz Pastor był niepewny w sprawie kropienia krwią antytypowego kozła Pańskiego – przed rozpoczęciem działalności w stosunku do antytypowego kozła Azazela i sugerował, że pewność można będzie osiągnąć tylko wtedy, gdy wypełnione fakty będą znane braciom – wynika z następujących cytatów książki pod tytułem Co Kaznodzieja Russell Odpowiadał, z ostatnich pytań na stronach 682 i 470. Jako pierwszy podajemy wcześniejszy odnośnik. Rozpoczyna się on od 5 wiersza od dołu na stronie 682: ,,Także i w 3 księdze Mojżeszowej jest pokazane jak postąpiono z kozłem wypuszczalnym po czynnościach związanych z kozłem Pańskim, lecz to jeszcze nie jest stanowczym dowodem [kursywa nasza], że dziać się to będzie w zupełności po [kursywa nasza] zabiciu kozła Pańskiego i po ofiarowaniu krwi tegoż, ponieważ te wszystkie typy nie mogły wypełnić się w tym samym czasie, lecz był naturalnie jakiś porządek, według którego to działo się wpierw, a tamto po tym i tak dalej. Ale ten fakt, że najpierw zajęto się cielcem, a po tym kozłem Pańskim i w końcu kozłem wypuszczalnym pokazuje nam, że ucisk na klasę Wielkiej Kompanii przyjdzie szczególnie przy końcu Wieku Ewangelii, po przejściu wszystkich wybranych [przynajmniej do stanu spłodzenia z ducha]. Mimo to myślimy także, na podstawie niektórych tekstów Pisma Świętego, że przez cały wiek żyli tacy, co należeli do tej klasy wielkiego utrapienia, lecz przeważająca część z nich należy do końca tego wieku z powodu nadzwyczajnych okoliczności egzystujących obecnie”. Tyle pierwszy cytat. Następny rozpoczyna się od 8 wiersza od dołu na stronie 470: „Zdaje się więc, że po zaspokojeniu sprawiedliwości za wszystkich tych (będących w stanie Dziedzińca i Przybytku),