Teraźniejsza Prawda nr 294 – 1977 – str. 71
teksty wcale nie są z sobą powiązane. W 2Moj. 3:13, 14 występuje prośba o podanie imienia oraz podanie go w odpowiedzi. U Jana 8:58 Jezus nie podaje imienia, ale stwierdza pewien fakt, tzn., że on istniał przed Abrahamem. Dlaczego więc, mógłby ktoś zapytać, jest użyty czas teraźniejszy u Jana 8:58 ? W odpowiedzi należy stwierdzić, że Jezus użył tu, jak to gramatycy nazywają, pewnego hebraizmu, tzn. użył greckiego słowa w hebrajskiej składni. Podczas gdy w języku greckim, tak jak i w angielskim, czasy czasowników określają czas przeszły, teraźniejszy lub przyszły, to w języku hebrajskim są tylko dwa czasy, przeszły niedokonany i przeszły dokonany. Przeszły niedokonany określa niezupełny akt lub stan w przeszłości, teraźniejszości lub przyszłości, podczas gdy przeszły dokonany odnosi się do aktu lub stanu zakończonego w przeszłości, teraźniejszości lub przyszłości. Apostołowie pisząc po grecku często używali greckich czasów według hebrajskiej składni. Ponieważ egzystencja Jezusa nigdy nie ustawała, nigdy nie skończyła się, użył On czasu teraźniejszego JAM JEST u Jana 8:58. Dla podobnej przyczyny użył czasu teraźniejszego u Jana 14:3 »żebyście, gdziem ja jest, i wy byli« i u Jana 17:24 »aby gdziem ja jest, i oni byli ze mną«. W obu przypadkach niewątpliwie jest mowa o przyszłych wydarzeniach. Dlaczego wobec tego, może ktoś zapytać, użył, czasu teraźniejszego? Odpowiadamy: ponieważ jego przyszła egzystencja i chwała nigdy się nie skończy. Odpowiednio do zwrotu hebrajskiego użył czasu teraźniejszego, aby określić przyszły stan, który nigdy się nie skończy, tak jak u Jana 8:58 używa go do przedstawienia stanu przeszłego, który nigdy się nie skończył. Wszyscy uczeni języka greckiego, którzy znają język hebrajski uznają te hebrajskie zwroty w greckim Nowym Testamencie. Szczegóły na ten temat można znaleźć w każdej greckiej gramatyce dotyczącej Nowego Testamentu.
JEDNOŚĆ BOGA I CHRYSTUSA
Ksiądz Stow na podstawie (Jana 10:30) stwierdzenia Jezusa »Ja i Ojciec jedno jesteśmy» ponownie konkluduje, że Jezus i Ojciec są jednym Bogiem, jedną istotą. To, że oni nie są jednym Bogiem lub jedną istotą, lecz dwiema istotami, wskazuje Jezus (Jan 8:16-18): »Bom nie jest sam, ale ja i który mię posłał, Ojciec. A w zakonie waszym napisane jest: Iż dwojga ludzi świadectwo prawdziwe jest. Jam jest, który sam o sobie [jeden z dwu świadków] świadczę; świadczy o mnie i ten,
kol. 2
który mię posłał, Ojciec [drugi z dwu świadków ». To jest z pewnością dziwne skoro sam Jezus i święty Paweł podkreślają (Jan 17:11, 21, 23; 1Kor. 3:8), że ten sam rodzaj jedności, która istnieje między Ojcem i Jezusem istnieje i między jego wiernymi naśladowcami, dlatego, gdyby ktoś starał się głosić »jedno« Bóstwo lub istotę, to nauczałby o jedności między Ojcem i Synem, o której nie ma nigdzie w Biblii wzmianki i to takiej, której wszędzie sprzeciwia się Biblia i zaprzecza uświęcony rozum. Lecz poza tymi dowodzeniami konstrukcja gramatyczna dotycząca Jana 10:30 zabrania takiej składni w odniesieniu do słowa jedno. Wszyscy uczeni języka greckiego znają zasadę mówiącą, że przymiotniki w języku greckim między innymi muszą zgadzać się pod względem rodzaju z rzeczownikami, z którymi się odmieniają.
Poniżej podaje się formy mianownika dla przymiotnika liczbowego (liczebnika głównego) »jeden« w języku greckim:
| rodzaj męski | rodzaj żeński | rodzaj nijaki |
| Heis | Mia | Hen |
Słowo »jedno« u Jana 10:30 brzmi hen, jest ono rodzaju nijakiego. Greckie słowo Bóg, theos, jest przez końcówkę rodzaju męskiego. Greckie słowo określające osobę brzmi hypostasis, rodzaju żeńskiego przez końcówkę. Greckie słowo istota, ousia, jest także rodzaju żeńskiego przez końcówkę. Dlatego żadne z tych słów nie może następować po słowie jedno, hen, Jan 10:30, gdyż odpowiednio do zasady zgodności przymiotników pod względem rodzaju z rzeczownikami, z którymi się odmieniają, rzeczownik męski theos wymagałby formy męskiej dla greckiego słowa: jeden, tj. heis. Rzeczowniki rodzaju żeńskiego hypostasis i ousia wymagałyby formy żeńskiej dla greckiego słowa jeden, t j. mia.
W konsekwencji, ponieważ rodzaj nijaki hen, czyli jedno, występuje u Jana 10:30, nie moglibyśmy umieścić żadnego z tych wyrazów po słowie hen, jedno, bez zmiany konstrukcji ustępu na niegramatyczną, »Ja i mój Ojciec jesteśmy jedno Bogiem«, tj. hen (!) theos, lub hen (!) hypostasis, jedno osoba, lub hen (!) ousia, jedno istota. Jakie słowo mogłoby być postawione? Skoro Jezus pokazuje nam u Jana 17:3, że on nie jest jednym Bogiem, lub osobą, albo istotą z Ojcem, a następnie u Jana 17:11, 21, 23 wskazuje, że stanowi jedno z Ojcem w duchu, usposobieniu, to moglibyśmy umieścić greckie słowo pneuma, duch, usposobienie po słowie hen u Jana 10:30, ponieważ pneuma jest rodzaju nijakiego. Ja i mój Ojciec jedno [jednego ducha, usposobienia] jesteśmy.