Teraźniejsza Prawda nr 294 – 1977 – str. 68
UWAGA II DO STRONY 233
W V tomie wersji polskiej został opuszczony paragraf, do którego odnosi się poniższa uwaga. W związku z tym przed uwagą podaje się tłumaczenie brakującego paragrafu, który w V tomie powinien być umieszczony na stronicy 233, po piątym wierszu od góry.
Brakujący paragraf: ,,Powinno się pamiętać, że słowa on, jemu, (on) sam użyte w odniesieniu do parakletos mogą z jednakową trafnością być przetłumaczone jako ona, jej, (ona) sama lub ono, (ono) samo. W związku z tym słowo heauton oddane jako (on) sam jest dziewięć razy przetłumaczone jako (ono) samo w naszym zwykłym wydaniu Biblii. Ekeinos w tej łączności oddano jako on, lecz o wiele częściej tłumaczono jako ten i ci. Ekeinos w 1Jana 5:16 przetłumaczono jako tym – »nie za tym [grzechem na śmierć] mówię, aby się kto modlił«”.
UWAGA: Ażeby nieco lepiej wyjaśnić sprawę, którą rozważamy w niniejszej uwadze drukujemy w całości artykuł z THE PRESENT TRUTH z 1926 roku, strony 120-122, będący krytycznym przeglądem stosownych zarysów przedstawionych w niniejszym tomie. A oto artykuł:
„Niektóre uwagi na temat WYKŁADÓW PISMA ŚWIĘTEGO zrobione przez księdza Stowa, krytykującego szczególnie pewne stwierdzenia występujące w V tomie a dotyczące pokrewieństwa Ojca, Syna i Świętego Ducha, dostały się w nasze ręce. Wymagają one naszej odpowiedzi. W odpowiedzi tej będziemy roztrząsali głównie zagadnienia dotyczące gramatyki, a tylko krótko sprawy doktrynalne poruszane w tej rozprawie. Zauważyliśmy z przykrością, że krytyk oskarża autora WYKŁADÓW o ignorancję lub też o rozmyślne usiłowanie zwiedzenia swoich czytelników. Z krytyki wnosimy, że krytyk zna nieco grecką składnię, co jest widoczne z następującego jego spostrzeżenia zrobionego na końcu jego uwag: »W Ew. Jana 14:17 „którego Ojciec pośle” występuje rodzaj nijaki zgadzający się z Duchem Świętym (pneuma hagion) «. Ów krytyk tutaj pokazuje, iż bardzo dobrze wie, że w języku greckim rodzaj wyrazów nie zależy od rodzaju płci, jak w języku angielskim (i polskim), lecz prawie zawsze od końcówek słów występujących w różnych odmianach (deklinacji) i że zaimki muszą się zgadzać w rodzaju z rzeczownikami, do których się odnoszą. Dlaczego on gdzie indziej nie wyraził tego powstrzymując się tym samym od uwag
kol. 2
i pozostawiając angielskiego czytelnika pod wrażeniem, że rodzaj w języku greckim zależny jest od występowania lub nie występowania płci ? Jego wyrażenia dotyczące zaimków ekeinos i ekeino pozostawiają takie wrażenie, a także i te, które on daje na temat zaimków autos i aute w ich formie dopełniacza, 1Kor 13:5 jest jednym przykładem, na który się powołuje. Słowo miłość w języku greckim, agape, jest rodzaju żeńskiego, gdyż należy do pierwszej deklinacji kończącej się długim e. Nie jest ono rodzaju żeńskiego ze względu na płeć, gdyż ono nie ma płci. Tłumaczenie to powinno brzmieć jak następuje: Miłość nie szuka swoich rzeczy, gdyż w języku angielskim miłość jest rodzaju nijakiego, a w tłumaczeniu na język angielski powinniśmy używać zwrotów angielskich a nie greckich. Czy ten krytyk, pozostawiając takie wprowadzające w błąd wrażenie »jest ignorantem lub też rozmyślnie usiłuje zwieść swoich czytelników« ? Nie pozwalamy sobie na osądzenie go, ale pozostawiamy sąd jemu, a zwłaszcza Panu, niech On zadecyduje.
Ażeby wykazać nie obeznanym ze składnią języka greckiego zwodniczość krytycyzmu księdza Stowa podamy kilka uwag na temat tej składni, dotyczących poruszonych zagadnień: Podczas gdy w języku angielskim, z małymi wyjątkami, występowanie lub nie występowanie płci określa rodzaj, to w języku greckim, z małymi wyjątkami, rodzaj rzeczowników jest określony przez końcówki rzeczowników w ich różnych deklinacjach. Stąd rzeczowniki pierwszej deklinacji kończące się na a lub e są rodzaju żeńskiego, np, chora – kraj, agape – miłość, natomiast te, które kończą się na as i es (głównie imiona własne) są rodzaju męskiego. Rzeczowniki drugiej deklinacji zakończone na os są przeważnie rodzaju męskiego, np. choiros – świnia, teichos – mur, a zakończone na on, np. paidarion – chłopiec i u Jana 6:9 paidion – dziecko (powtarzane przez Jezusa i Jana Chrzciciela – zob. Mat. 2:8, 9, 11, 13; Łuk. 2:17, 21, 27, 40) są rodzaju nijakiego. W trzeciej deklinacji rzeczowników istnieje wielka różnorodność zakończeń, niektóre z nich, z pewnymi wyjątkami, są rodzaju męskiego, inne żeńskiego, a jeszcze inne nijakiego, np. rzeczowniki trzeciej deklinacji kończące się na ma są rodzaju nijakiego, jak pneuma – duch, soma – ciało. Charakter rodzaju przeważającego w języku greckim jest nazwany gramatycznym , różniącym się od naturalnego, tj. rodzaju zależnego od występowania lub nie