Często też używa tego określenia w jego ścisłym znaczeniu odnoszącym się tylko do trzeciej fazy ucisku. Dobrze byłoby o tym pamiętać, ażeby jasno uświadamiać sobie jego znaczenie w różnych miejscach. Umiarkowanie Autora, jego serdeczna sympatia do wzdychającego stworzenia, jego bezstronność w stosunku do wszystkich klas omawianych w tej książce, prawdziwe przedstawienie przez niego Pisma Świętego i wszechstronne objęcie umysłem jego tematyki polecają tę książkę trzeźwo myślącym i duchem napełnionym braciom.

      Nadzwyczaj mało niedojrzałych poglądów wyjaśniających Pismo Święte występuje w tej książce. Te z nich, które były na czasie za jego życia Autor sam poprawił. Stąd naszych uwag jest niewiele, jedynie dwie, a tylko jedna z nich wyjaśnia przedmiot nie będący na czasie za jego życia, ten dotyczący złego sługi.
kol. 2
Ogólnie mówiąc, ręczny skład zecerski tego tomu nie był tak zwarty jak tomów poprzednich, szczególnie drugiego, stąd chociaż rzadkie były skreślenia (bez zmiany sensu) koniecznym było przygotowanie mniej zwartego linotypu odpowiadającego formatowi stron edycji naszego Pastora. Aby utrzymać paginację naszego Pastora użyliśmy w licznych dłuższych cytatach drobniejszej czcionki niż on, gdyż te cytaty były drukowane przez niego na ręcznie składanym monotypie o rozmiarach nie stosowanych na linotypie. Ufamy, że wznowienie dla ludu Bożego niniejszego Tomu okaże się wielką zachętą w jego rozwoju w łasce, znajomości i służbie. Czytelnik jest proszony o połączenie się z Redaktorem i Wydawcą w modlitwie, aby Pan go tak użył.

Wasz brat i sługa, PauL S. L. Johnson
Filadelfia, Pa., 4 lutego 1936 r.

DODATEK

UWAGA I DO STRONY XIII

      BYŁO TO w 1880 roku, gdy nasz Pastor przepowiedział powstanie Federacji Kościołów i otrzymanie przez nią życia jako wypełnienia Obj. 13:14, 15. Rozumiał on, że dwurożna bestia przedstawia Kościół Anglii i Irlandii, a ożywiony obraz przedstawia Federację Kościołów ożywioną przez Kościół Episkopalny. Rozumiał, że danie życia obrazowi przez dwurożną bestię przedstawia Kościół Episkopalny udzielający wyświęcenia kaznodziejom Federacji Kościołów. Przed wypełnieniem widział, że takie ożywienie może być udzielone dwoma sposobami, albo przez ogólne wyświęcenie, które za pośrednictwem jednego aktu nadałoby episkopalne wyświęcenie wszystkim kaznodziejom Federacji, lub przez indywidualne wyświęcenie każdego z nich. Podczas gdy przyznawał możliwość takiego działania, to jednak wątpił, czy ono będzie miało miejsce jako indywidualne wyświęcenie. Od 1880 roku bezpośrednio czuwał nad wypełnieniem Obj. 13:14, 15 aż do 1908 roku, gdy zauważył, że ożywienie nastąpiło przez ogólne wyświęcenie udzielone przez Radę Biskupów Kościoła Episkopalnego w Ameryce.

      Tego wyświęcenia udzielono w następujący sposób: usankcjonowano występowanie na ambonach Kościoła Episkopalnego nieepiskopalnych kaznodziejów Federacji Kościołów,
kol. 2
jako zupełnie wykwalifikowanych kaznodziejów Ewangelii. W Z '08,196, 13-197, 2 można znaleźć szczegóły na temat tej akcji Rady Biskupów oraz wynikłe z niej kontrowersje prowadzone przez wyższych duchownych w Kościele Episkopalnym. W 1909 roku biskupi Kościoła Anglikańskiego przyjęli ustawę uchwaloną przez parlament, która dokonała podobnego aktu w odniesieniu do nieepiskopalnych protestanckich duchownych Brytyjskiego Imperium. Szczegóły w Z’09, 163, 12-164, 1. Nasz Pastor pisząc na ten temat w Z’13, 342, 9-344, l wykazał, że Rada Biskupów upoważniła episkopalnych misjonarzy na placówkach zagranicznych do wymiany ambon z misjonarzami wysyłanymi przez denominacje stowarzyszone w Federacji, co także było ogólnym wyświęceniem takich misjonarzy. Nasz Pastor wywnioskował, że powyższe fakty stanowią ożywienie obrazu. Nie był pewien czy jeszcze coś mogłoby nastąpić. Uprawiana od tego czasu ta polityka Kościoła Episkopalnego wzmagała się ciągle. Obraz obecnie jest żywy. W jego łonie zabrania się także ludowi Bożemu wymieniać myśli religijne. Wkrótce całkowicie powstrzymają jego działalność – Salomea zażąda głowy Jana Chrzciciela i otrzyma ją.

UWAGA II DO STRONY 758

      Przypomina się, że w Teraźniejszej Prawdzie numer 21, przedruk w numerach 43 i 63

poprzednia strona – następna strona