Teraźniejsza Prawda nr 292 – 1977 – str. 47
(4Moj.8:1-4). W 89 wierszu jest powiedziane, że Mojżesz wchodził do świątnicy najświętszej ilekroć pragnął informacji od Boga i że głos rozmawiającego z nim Boga był słyszalny z miejsca między cherubinami ponad ubłagalnią, to jest, z odbicia chwały, która Go przedstawiała. (korekta z TP 1981,96) Ten opis pokazuje, że Bóg nie przemawiał do Mojżesza tak jak do najwyższego kapłana – za pośrednictwem urim i tummim (4Moj. 27:21; 1Sam. 28:6). Nie przemawiał On do Mojżesza w snach, ani w widzeniu, ani w zagadaniu, ani w podobieństwach, jak to czynił w stosunku do proroków, ale On „usty do ust mawiał z nim” (4Moj. 12:6-8). Tak więc widzimy, że Bóg i Mojżesz prowadzili ze sobą słyszalne rozmowy (2Moj. 25:22). Podczas tych rozmów i przez nie Bóg objawiał Mojżeszowi Swoją wolę i Swoje słowo dla Izraela. Ta relacja z 89 wiersza, będąca częścią Zakonu, była jak każda inna rzecz związana z Zakonem, typem przyszłych dóbr (Żyd. 10:1). Mojżesz, między innymi rzeczami, był typem Chrystusa (Żyd. 3:1-6; 11:26; 1Kor. 10:2). Jako wódz Izraela, w kontraście do Aarona jako najwyższego kapłana, przedstawia on na Wiek Ewangelii naszego Pana jako Boskiego Wykonawcę, Rzecznika i Wodza duchowego Izraela dążącego do antytypowego Chanaanu. Takie jest jego typowe zastosowanie w 4Moj. 7:89, ponieważ tutaj występuje jako wódz Izraela, działający jako Boski wykonawca i Jego rzecznik w kontraście do Aarona jako najwyższego kapłana, który w tym związku występuje jako taki.
(2) Mojżesz przebywający w świątnicy najświętszej, jak na to wskazuje wiersz 89, jest typem naszego Pana w niebie w Jego stanie narodzenia z Ducha (Żyd. 9:24). Mojżesz przebywający w świątnicy najświętszej, w celu dowiedzenia się jaką jest Boska wola lub rada w odniesieniu do Izraela w jego różnych stosunkach, jest typem naszego Pana dowiadującego się od Ojca jaką mogłaby być Jego wola lub myśl w związku z każdą sprawą ludu Bożego. To wskazuje, że nasz Pan otrzymuje od Ojca wszelką Prawdę i zadania robocze do planu Jehowy i jego wykonywania. Jest także prawdą o Nim to, co było prawdą w dniach Jego ciała, że cokolwiek On nam objawia lub czyni dla nas nie pochodzi od Niego, ale otrzymuje to od Ojca (Jan 14:10; 5:19; 7:16). On nie chwali się, jak wielu innych, że od Niego pochodzą te myśli i czyny. Tak jak Mojżesz miał zawsze dostęp do świątnicy najświętszej i był wysłuchany przez Pana, gdy to było potrzebne w związku z jego urzędową pracą jako Boskiego wykonawcy, rzecznika i wodza Izraela, tak nasz Pan zawsze może zbliżyć się do Ojca, gdy tego wymaga Jego urząd Boskiego
kol. 2
Wykonawcy itd. w Wieku Ewangelii. Tak jak głos Boga zawsze odpowiadał Mojżeszowi w takich okolicznościach, tak Ojciec zawsze przemawia do Syna w antytypie. Tak jak Mojżesz Pańską odpowiedź zawsze przekazywał innym, gdy to przekazywanie było właściwym, tak czyni nasz Pan w antytypie z odpowiedziami Jehowy. Czasami Mojżeszowi była udzielona informacja dla jego wyłącznego użytku, na przykład wtedy gdy prosił Boga o ukazanie się jemu (2Moj. 33:18-34:9), lub gdy został poinstruowany jak postąpić z Korem, Datanem i Abironem (4Moj. 16:5-33) itd. W takich przypadkach postępował według tego co mu powiedziano, bez tłumaczenia swego postępowania Izraelowi, lewitom lub kapłanom. Tak też nasz Ojciec niebieski poleca naszemu Panu wykonanie pewnych rzeczy związanych z Jego Planem, o których my nie zostajemy powiadomieni. Często pewne rzeczy nigdy nie zostały wyjaśnione tym, którzy śledzili fakty. Ale wszystkie rzeczy zawarte w typach, proroctwach i niejasnych wyrażeniach Biblii będą nam wyjaśnione zanim, skończy się Epifania. Tak więc widzimy, że nasz Pan, w Swej zdolności antytypowego Mojżesza jako Boskiego Wykonawcy itd. podczas Wieku Ewangelii, otrzymał od Niebieskiego Ojca wszelką Prawdę, którą nam objawił i wszystkie dzieła, których dokonał wypełniając Boski Plan. To jest jedną wielką Prawdą, której uczymy się z 4Moj. 7: 89.
(3) Bardzo znacząca jest typologia rozmowy Boga z Mojżeszem. Jest podane, że Głos rozlegał się ponad ubłagalnią między dwoma cherubinami. Nasz Pastor właściwie nauczał, że ubłagalnia symbolizuje sprawiedliwość. To jest widoczne z faktu pokropienia ubłagalni krwią pojednania, co oznacza, że sprawiedliwości zostało dostarczone ubłaganie, które koniecznie musiało być dokonane, ponieważ sprawiedliwość była niezadowolona, że pozwala się żyć grzesznikowi, a ona tylko wtedy mogła zezwolić, aby żył, gdy ubłaganie za niego zostało uczynione, dokonane, przez krew na ubłagalni. To jest także widoczne z faktu, że nasz Pan w Swej ludzkiej doskonałości, sprawiedliwości, do Rzym. 3:25 (Diaglott) jest nazwany ubłagalnią (nie „ubłaganiem”). Ponadto, w związku z tym Jego [ludzka] wierność, sprawiedliwość, jest pokazana jako ta rzecz, która dokonuje ubłagania – Jego doskonała sprawiedliwość zadowoliła sprawiedliwość. Jest ona także nazwana Boską sprawiedliwością, ponieważ Bóg ją dostarczył i ponieważ jest tą samą w zasadzie co Boska sprawiedliwość.
________________________________
(UWAGA z TP81’96). W Ter. Pr. ’77, str. 47, kol. 1, po wierszu piątym, po słowach ponad ubłagalnią, opuszczono następujący fragment artykułu: to jest, z odbicia chwały, która Go przedstawiała. Ten opis pokazuje, że Bóg nie przemawiał do Mojżesza tak jak do najwyższego kapłana – i dalej jak w wierszu szóstym: za pośrednictwem urim i tummim.